present time/period: κάπου μεταξύ της δεύτερης και της τρίτης στροφής της ...Καληνύχτας

άκου τα λόγια

Θαμπώσαν οι ανάσες μας στο τζάμι
κι εσύ μιλάς για χρόνια της αρμύρας
μπροστά σε αδειανά μπουκάλια μπύρας
με βλέμμα καρφωμένο στο ταβάνι

Έξω κυλάει της πόλης το ποτάμι
δε μου 'πες στα ταξίδια σου τι είδες
αν όπως πήγες γύρισες δεν πήγες
στου κόσμου το πολύχρωμο χαρμάνι

Δώσε μου την αρμύρα σου και πάρε τη βροχή μου
κι άκου τα λόγια που έλεγαν οι μύστες της ερήμου
φωτιά γυρεύει η φωτιά και η αγάπη πόνο
τον εαυτό σου δε θα βρεις αν δεν χαθείς στον κόσμο

Θαμπώσαν οι ανάσες μας το τζάμι
κι εσύ μ' ένα δαφνόφυλλο στα χείλη
πώς θα 'σαι πάντα λες σκιά μου φίλη
και στρίβεις μ' ένα αντίο στο λιμάνι



υπάρχουν στίχοι και μουσικές που κρύβουν μια μαγεία.
λόγια που καθρεφτίζεσαι μέσα τους εσύ και κάποια αγάπη...

...και συνεχίζουμε να παίζουμε

Η τρομοκρατία από την πλευρά του κράτους

Τι είναι «τρομοκρατία»…?
Είναι η αίσθηση του φόβου που επικρατεί όταν με τη απειλή χρήσης βίας, με την όποια της μορφή, θέλει κάποιος να επιβάλει την άποψή του. Η μορφή της βίας δεν είναι μόνο σωματική, αλλά και πνευματική, ιδεολογική, ψυχολογική κλπ.

Άρα το γεγονός ότι ο βουλευτής Πρεβέζης Παπαχρήστου του (Μ)ΠΑ(Τ)ΣΟΚ διαγράφθηκε επειδή καταψήφισε το πολυνομοσχέδιο για την κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων μπορεί να χαρακτηριστεί τρομοκρατία και μάλιστα πολυμορφική. Το ίδιο το Σύνταγμα της Ελλάδος αναφέρει ότι οι εκπρόσωποι του λαού (δηλ. οι βουλευτές) ψηφίζουν κατά συνείδηση πράγμα που καταστρατηγείται πανηγυρικά από τα κόμματα. Παλιότερα η ΝΔ στην περίπτωση του Τατούλη συνέβη το ίδιο, πάντα με γνώμονα την κομματική πειθαρχία….

Αυτήν την αδικία και ατιμωρισία βλέπει ο κόσμος και χυμάει σε όποιον βρει μπροστά του, όπως χθες ο Χατζηδάκης. Μπορεί ο ίδιος να μην παρατύπησε ποτέ, συνηγόρησε όμως με τη σιωπή του όταν επί των κυβερνήσεων του ήταν υπουργός.
Όταν βλέπει ο κόσμος ότι η ίδια η αστυνομία οργανώνει ομάδες ασφαλιτών που προβαίνουν σε καταστροφές,
όταν βλέπει τους δικαστές να αθωώνουν καταχραστές,
όταν βλέπει τους αρχιδικαστές να μην επεμβαίνουν αυτόκλητα σε κάθε είδους κατάχρησης δημοσίου χρήματος και περιουσίας,
όταν του δίνεις 540€ για να ζήσει ο παππούς και 700€ με 12ωρα εργασίας...

τότε θα βγει και θα ορμήξει σε όποιον βρει.

Δε χρειάζεται πολύ μυαλό για να το καταλάβει κανείς.

Να τους χαίρεστε!!!

Υπάρχει ένα μέρος...

Trilce


Hay un lugar que yo me sé
en este mundo, nada menos,
adonde nunca llegaremos.

Donde, aún sin nuestro pie
llegase a dar por un instante
será, en verdad, como no estarse.

Es ese un sitio que se ve
a cada rato en esta vida,
andando, andando de uno en fila.

Más acá de mí mismo y de
mi par de yemas, lo he entrevisto
siempre lejos de los destinos.

Ya podéis iros a pie
o a puro sentimiento en pelo,
que a él no arriban ni los sellos.

El horizonte color té
se muere por colonizarle
para su gran Cualquieraparte.

Mas el lugar que yo me sé,
en este mundo, nada menos,
hombreado va con los reversos.

-Cerrad aquella puerta que
está entreabierta en las entrañas
de ese espejo. -¿Esta? - No; su hermana.

-No se puede cerrar. No se
puede llegar nunca a aquel sitio
-do van en rama los pestillos.


Tal es el lugar que yo me sé.




Cesar Vallejo

.










Κάθε ξημέρωμα επιστρέφω

για να πολεμήσω την κατάρα που μας δόθηκε
ν’αγαπάμε, να ερωτευόμαστε και να αποζητάμε το φιλί σου

αυτό που γεννά το πιο όμορφο μωρό

…που ακόμα δε γεννήθηκε






.

όποιος καίγεται

τη νύχτα θα φωτίζει...

Το ψέμα δεν το βλέπεις...

Στου δειλινού την άκρη αποκοιμήθηκα
σαν ξένος, σαν ξενάκι, σαν πάντα ξένος
κι ήρθε και κατακάθησε πάνω μου σα σεντόνι
όλη της γης η σκόνη,

Ήρθε με τη σειρά της κι η μαύρη θάλασσα
έφερε ένα καράβι ακυβέρνητο
ανέβηκα σαν άνεμος, ανέβηκα σαν κλέφτης
το ψέμα δεν το βλέπεις,


Στου δειλινού την άκρη, δε βλέπεις όνειρα
αυτά που γίναν βλέπεις και τα επόμενα

Γραμμάτια

Ένα μυστήριο παιχνίδι η κάθε μας μέρα που το μόνο που μπορείς να πεις με σιγουριά είναι ότι δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει. Κάθε μέρα, κάθε βράδυ, κάθε ιστορία μας είναι ένα γραμμάτιο που υπογράφουμε το οποίο θα κληθούμε να πληρώσουμε στο μέλλον. Άλλες φορές με οδυνηρό τρόπο κι άλλες με ευχάριστο, μα θα το πληρώσουμε. Επιλογές είναι που ένα μεγάλο λόγο έχει η πουτάνα τύχη.

Είναι όμορφο παιχνίδι όμως…

Κάποιοι σιώπησαν

17 Νοεμβρίου σήμερα και όπως συνηθίζεται στα ραδιόφωνα ακούγονται τργούδια που παραπέμπουν σε άλλες καταστάσεις. Καταστάσεις προερχόμενες από εποχές γεμάτες ζωή, αγωνία, ιδεολογία σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας και αναπόφευκτα τις συγκρίνεις με το σήμερα. Και είναι αυτή η στιγμή της σύγκρισης που σε κάνει να συνειδητοποιήσεις την ξεφτίλα της ζωής μας και το ξεπούλημα των ιδανικών. Μπορεί να χρειάστηκε περισσότερος χρόνος σε σχέση με άλλους για να μας εξαθλιώσουν ως λαό αλλά τα κατάφεραν. Οι μεγαλύτεροι προδότες είναι όσοι μετείχαν στο Πολυτεχνείο το ’73 και βολεύτηκαν μετά στα μεγάλα κόμματα πουλώντας επανάσταση. Το ονόματα είναι γνωστά.
Η πλειοψηφία των αγωνιστών του Πολυτεχνείου σιώπησαν συνειδητά. Δεν ξέρω αν έκαναν σωστά ή όχι, αλλά σιώπησαν. Ίσως αν κράταγαν το σήμερα να ήταν πιο όμορφο…

Κοντός ψαλμός αλληλούια

Βάλαμε τα καλά μας, όσα μας έχουν απομείνει, αποδεχθήκαμε την πρόσκληση, που μας επέβαλαν και μπήκαμε στο χορό. Στο χορό που μας έβαλαν να χορέψουμε χωρίς να θέλουμε για το καλό μας με μουσική υπόκρουση που δε θα ακούγαμε ούτε στους εφιάλτες μας. Και δε λέω «στους χειρότερους εφιάλτες μας» γιατί απ’ότι φάινεται οι χειρότεροι δεν έχουν έρθει ακόμα! Σε δημοσίευμα της Le Figaro αναφέρεται:

« …Αρκετοί μιλούν για ένα νέο σχέδιο λιτότητας που κυοφορείται για την περίοδο 2013-2016 και το οποίο θα τεθεί υπό επεξεργασία με την τρόικα αυτήν την εβδομάδα. Θα αφορά άραγε στο να δοθεί μία και μόνο χρονική παράταση προς την ελληνική κυβέρνηση; Ή μήπως χρειαστεί να υπάρξει μία δεύτερη χαλάρωση; Τα ερωτήματα αυτά "δίνουν και παίρνουν" στις αίθουσες των χρηματαγορών». Ωστόσο, ορισμένοι ειδικοί εμφανίζονται καθησυχαστικοί. Το να δοθεί παράταση στην Ελλάδα είναι κάτι που προβλέπεται στο σχέδιο λιτότητας κατά την αρχική του μορφή…»

Όταν πριν από μήνες αποφασίστηκε η ένταξή μας στο Μνημόνιο προκειμένου να σωθούμε όλοι μας έλεγαν ότι οι εξωφρενικές θυσίες που θα γίνουν θα είναι μέχρι το 2012. Κάντε υπομονή, 2-3 χρόνια είναι θα περάσουν. Μετά όμως τι? Θα ξαναδοθούν τα επιδόματα? Θα ξαναδοθούν οι έστω και πενιχρές συντάξεις που δίνονταν μέχρι τότε? Φυσικά και όχι. Το καθεστώς αυτό στο οποίο μας οδήγησαν, χωρίς την παραμικρή αντίδρασή μας με εξαίρεση την αποχή των εκλογών, θα έπρεπε να κρατηθεί με κάποιο τρόπο. Σε καμία περίπτωση δε θα έπρεπε να επανέλθουμε στην αρχική κατάσταση και για να επιτευχθεί αυτό ακολουθούνται όπως φαίνεται οι βασικοί κανόνες του παζαριού: ζητάς περισσότερα από αυτά που θέλεις να πάρεις και κάνεις να φαίνεται λίγο το πολύ που ζητάς. Αλλά, δυστυχώς η παιδεία και η αντίληψή μας ως λαός επαρκεί μόνο για τα μεσημεριανάδικα και τις γκουρμέ μαγειρικής των chef ταλέντων μας. Τώρα αρχίζουν οι συζητήσεις, αναλύσεις επί αναλύσεων και εκτιμήσεις των ίδιων τηλεαστέρων προκειμένου να περάσουν στο υποσυνείδητο μας ότι: «σκάσε μην έχεις και χειρότερα». Οι απαιτήσεις του Μνημονίου θα αυξηθούν, το μόνο σίγουρο. Μέσα σε όλα αυτά θα δούμε και ασυνήθιστα πράγματα για τον βολεματικό τρόπο σκέψης μας που θα μας ξαφνιάσουν, μόνο και μόνο για να οδηγηθεί η προσοχή μας προς άλλες κατευθύνσεις. Προσωπικά πιστεύω ότι πολύ σύντομα θα αρχίσουν να μας απασχολούν θέματα όπως η ανέγερση κάποιου τζαμιού ή η αποποινικοποίηση της ινδικής κάνναβης.
Κοντός ψαλμός αλληλούια!

Σημεία των ημερών

Τις τελευταίες μέρες, συμπεριλαμβανομένης και της χθεσινής, έλαβαν χώρα διάφορα μικρής και μεγάλης σημασίας πράγματα εδώ στο Ελλαδιστάν. Από χθες όμως έπαψαν όλα να μας απασχολούν πλην των «νικών» του κάθε κόμματος όπως χαρακτηρίστηκαν τα αποτελέσματα από τους ίδιους τους πολιτικούς αρχηγούς συνεπικουρούμενα από τα μακρύφτερα παπαγαλάκια των ΜΜΕ. Για παράδειγμα δεν μας απασχολεί καθόλου του γεγονός – για να αρχίσω από τις εκλογές – ότι για δεύτερη φορά (1η ευρωεκλογές) ο ελληνικός λαός έφτυσε κατάμουτρα το σύνολο του πολιτικού συστήματος. Ενός συστήματος που δημιουργήθηκε και γιγαντώθηκε για να τρέφει 4-5 οικογένειες και τους αυλικούς τους. Έχω την αίσθηση ότι με όσα γίνονται δεν χρειάζεται παρά μόνο μια μικρή σπίθα για να επαναληφθεί ο Δεκέμβρης του 08, αυτή τη φορά όμως με πρωταγωνιστές τους οικογενειάρχες.
Δεύτερο παράδειγμα, το οποίο έχει πολλά κενά έτσι όπως μας παρουσιάστηκε είναι ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος που εξαπέλυσε η Ελλάδα προς κάθε κατεύθυνση. Ναι σωστά διαβάσατε, γιατί μόνο έτσι μπορεί να χαρακτηριστεί αυτό που έγινε τις τελευταίες μέρες. Ταχυδρομήθηκαν φάκελοι – δέματα παγιδευμένα με εκρηκτικά σε μεγάλους αρχηγούς κρατών της Ε.Ε. και το όλο θέμα παρουσιάστηκε (από τα ελληνικά ΜΜΕ) όπως μια ληστεία σε κοσμηματοπωλείο ή η ανατροπή νταλίκας στην Αθηνών – Λαμίας. Μια βδομάδα πριν από τις εκλογές, δια μέσου των οποίων δε θα έπρεπε να τραυματιστεί η διαδικασία του μνημονίου στο παραμικρό, μια σειρά γεγονότων απέσπασαν την προσοχή του ελληνικού λαού από εκεί που θα’πρεπε να είναι. Δε χρειάζεται να απορούμε σήμερα για το 5,4% της χρυσής αυγής στην Αθήνα και για το ότι ο Γιωργάκης έσπευσε να ερμηνεύσει το αποτέλεσμα ως «λευκή επιταγή» για τη συνέχιση της ληστρικής του πολιτικής.
Πάντα ήμουν της άποψης ότι τίποτα δε γίνεται τυχαία. Έτσι κι αλλιώς ολόκληρο το σύμπαν διέπεται από το χρυσό κανόνα της ισορροπίας δια μέσου της δράσης – αντίδρασης. Έχουμε την ψευδαίσθηση ή το θράσος να θέλουμε να αποτελέσουμε (πάλι) εξαίρεση…?

προτείνεται ανεπιφύλακτα...

αφιερωμένο στη γλίτσα που μας φλώμωσε στα φυλλάδια, στα τηλέφωνα και τις υποσχέσεις...

.



Είμαστε ξύπνιοι μέσα στα όνειρα κάποιων άλλων…










.

Ένα παράξενο μείγμα χρωμάτων, σκέψεων, μυρωδιών, επιθυμιών, εικόνων, ακουσμάτων έρχονται και φωλιάζουν στις κρυψώνες ενός μαγικού τόπου που ορίζεται μόνο από την καρδιά και το μυαλό…

Ευτυχώς που υπάρχει η ομίχλη και μπορεί μαζί με τα κιτρινισμένα φύλλα να κρύβει τόση ομορφιά απ’όσους δε μπορούν να τη δουν…

και άν...?


















.

Με κυνηγά η θάλασσα που κάποτε αγαπούσα
μου θύμωσε που μια βραδιά με πέτρες την πονούσα

Με κυνηγούν τ' αστέρια που γκρεμίστηκαν για μένα
κι εγώ μια ευχή δεν έκανα και πήγανε χαμένα

Με κυνηγούνε τα πουλιά απ' το χειμώνα
εκείνα που τα φτερά τους έκοψα μονάχος μου να μη μείνω

Με κυνηγάει η βροχή κι όλο με μαστιγώνει
δικός της να 'μαι μου ζητά να 'χει να με μαλώνει

Και κρύφτηκα στα μάτια
αχ τα τρελά σου μάτια με χώρεσαν σε μια άκρη
Αγάπη μου μονάχα, μονάχα μην κλάψεις
ζεστό μη γίνω δάκρυ




το "παντοτινά" είναι πολύ μικρό...

Σεξ, φαΐ και μπάλα

Πήξαμε στη μαγειρική, τα reality και τη μπάλα.
Τι έγινε ρε παιδιά?? Ούτε στη χούντα τέτοια άθλια αποχαύνωση του λαού…
Μέτρησε κανείς σας πόσες εκπομπές μαγειρικής και μάλιστα υψηλής, έχουμε? Γκουρμέ μαγειρική σε εποχές που 1 στους 11 Έλληνες επισκέπτονται συσσίτιο φιλανθρωπικών φορέων, και 1 στους 3 αδυνατεί να πληρώσει το λογαριασμό της ΔΕΗ (με επίσημα στοιχεία). Αν δε μας δουλεύουν, τότε τι γίνεται?
Από την άλλη έχουν ξεθάψει κάθε μορφής reality, το επίπεδο των οποίων είναι εξαιρετικά χαμηλό και ντροπιαστικό. Κατινιά και ξεφτίλα σε επίπεδα Ολυμπιακών ρεκόρ. Βέβαια για να υπάρχουν με αυτήν τη μορφή κάτι σημαίνει. Σημαίνει ότι η πλειοψηφία μάλλον το αποδέχεται και το αποζητά έτσι, οπότε δεν υπάρχει λόγος να παραπονιόμαστε.
Ως σίγουρο επιστέγασμα του όλου σχεδίου αποχαύνωσης η μπάλα. Ναι, έτσι απλά η μπάλα. Έτσι όπως τη θέλουν όλοι οι νεοελληναράδες που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η μόστρα και η βιτρίνα τους. Ξεσηκώθηκαν για την απαγόρευση του καπνίσματος στα μαγαζιά και της φορολόγησης του πιττόγυρου! Όλα τ’άλλα πάνε καλά. Όλοι έχουμε δουλειές, όλοι δουλεύουμε 8ωρο, όλοι αμειβόμαστε όπως οι Δανοί, ή οι Γερμανοί, όλοι οι ένοχοι καταχραστές δημοσίου χρήματος μπήκαν φυλακή, όλα τα σχολεία είναι υπόδειγμα λειτουργικότητας, όλα τα νοσοκομεία λειτουργούν κανονικότατα, το ασφαλιστικό αποτελεί πρότυπο για τις υπόλοιπες χώρες (του τρίτου κόσμου) και τόσα άλλα….
Αυτό που λείπει για να ολοκληρωθεί είναι η νομιμοποίηση του μαύρου, έτσι για να καλυφθούν όσοι δε βλέπουν τηλεόραση ή μπάλα…

Συνομοσία….? Μπά όχι..
Αν το προσθέσεις όμως όλο μαζί κάνει 11880.
Τυχαίο? Δε νομίζω!

Είναι ένα από τα σημεία των καιρών να έχουμε γεμίσει με προφήτες. Προφήτες εκ του ασφαλούς και των υστέρων. Διάβαζα κάτι και η φράση που μου ήρθε γνωρίζοντας κάποια σχετικά πράγματα με το αντικείμενο που διάβαζα ήταν: έλα οι μάγκες να στοιχίζονται!!!

Είναι τραγικό τουλάχιστον για τους ίδιους να μετράν υποσυνείδητα τους άλλους ως άσχετους ...μη γνωρίζοντες ...ή κότες! Ήδη από τη στιγμή αυτή καθεαυτή έχουν χάσει το παιχνίδι.

Χιλιοπαιγμένο έργο σε πολλές φάσεις της καθημερινότητάς μας...


είπαμε, τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται!

Σιγή ιχθύος…

Ψηφίζεται σήμερα Τρίτη 5/10 στο Συμβούλιο της Ε.Ε. νόμος με τον οποίο εντελώς αόριστα ποινικοποιούνται πράξεις, ενέργειες και δηλώσεις που «υποθάλπουν» τ ον εξτρεμισμό. Με αναφορά παραδείγματος τις πρόσφατες κινητοποιήσεις εργαζομένων στην Ελλάδα για τα εργασιακά δικαιώματα και τις περικοπές μισθών και κεκτημένων, ο νομοθέτης (Pedro Font de Mora – Ισπανός βουλευτής δεξιού κόμματος) επιχειρεί να συμπεριλάβει μέσα σ’ένα νόμο ότι χρειάζεται το σύστημα για να είναι έτοιμο να αντιμετωπίσει τις αντιδράσεις σε παγκόσμιο επίπεδο που θα προκληθούν από την επιβολή των νέων φορολογιών στις πολλές πλέον χώρες που βρίσκονται στο σκαλί της χρεοκοπίας και των κατασταλτικών μέτρων που θα χρησιμοποιηθούν.
Στο ψήφισμα γίνεται λόγος για προληπτική λογοκρισία, απαγόρευση οργανώσεων που μέχρι σήμερα θεωρούνται νόμιμες κ.α.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της συνολικής προσπάθειας καταστολής είναι και το γεγονός ότι πριν από λίγες μέρες αφαιρέθηκε από τον περίφημο τρομονόμο η διάταξη που απαγόρευε να συμπεριλαμβάνεται ως πράξη τρομοκρατίας η διάπραξη αδικημάτων που γίνεται με στόχο την ελεύθερη πολιτική ή συνδικαλιστική δράση…

Ακούσατε κανέναν από τους Πρετεντέρηδες να αναφέρονται στο θέμα…?

κρίση ταυτότητας

Αμέρικαν μπαρ....

Τσάινα τάουν....

Έποικοι από το Σείριο...


Τελικά ας μας πει κάποιος τι είμαστε??

3 seconds…

Λένε ότι όταν πρωτογνωρίζεις έναν άνθρωπο υποσυνείδητα διαμορφώνεις άποψη για αυτόν μέσα στα 3 πρώτα δευτερόλεπτα. Τις περισσότερες φορές με το πέρασμα του χρόνου επιβεβαιώνεται η αρχική εντύπωση. Είναι όμως απόρροια κάποιας βαθύτερης αίσθησης μας, ή η τελική επιβεβαίωση, αρνητική ή θετική, είναι επηρεασμένη από την αρχική εντύπωση…?
Είναι τουλάχιστον εντυπωσιακό το πώς εξελίσσονται κάποιες σχέσεις με το πέρασμα του χρόνου. Εξίσου εντυπωσιακή είναι και η χημεία που πλανάτε μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας από το πρώτο δευτερόλεπτο, όταν μάλιστα εξελίσσεται άμεσα σε σχέση! Είναι ανεπανάληπτο συναίσθημα…

Για να ξεχνάν αυτό που ήταν

Είναι αρκετές μέρες που προσπαθώ να βάλω σε μια σωστή σειρά τις σκέψεις μου σχετικά με το τι εισπράττουμε από κάποιες σχέσεις μας, τόσο φιλικές, όσο και αισθηματικές ή ακόμα και συναδελφικές. Αφορμή στάθηκαν διάφορα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Μέσα στο στόχαστρο των αφορμών ήρθαν και κάποιες συζητήσεις με ανθρώπους που ήρθαν κοντά κάτω από τελείως ξεκάρφωτες περιστάσεις. Πιο πολύ απ’όλα όμως αυτό που μ’έκανε να θέλω να τα βάλω στο χαρτί ήταν η αηδία που μου προκάλεσαν αγαπημένα όπως νόμιζα άτομα.
Το τραγούδι λέει ΄
«Όσοι δε θέλουν να θυμούνται
Πότε και που αντισταθήκαν
Ποια τοίχοι γκρέμισες και βγήκαν
Ποιες φυλακές να μη φοβούνται

Τώρα σε θέλουνε σκυφτό
Τώρα σε θέλουν νικημένο
Ανήμπορο κι υποταγμένο
Για να ξεχνάν αυτό που ήταν»

Και συμπληρώνω εγώ: «αυτό που θα γίνουν»
Τρομάζω μερικές φορές με τον εαυτό μου και τον τρόπο που ερμηνεύω συμπεριφορές, χαρακτήρες και βλέμματα και τελικά επιβεβαιώνομαι!!

Το φετινό καλοκαίρι ήταν ένα είδους reset στον τρόπο που προσεγγίζω και με προσεγγίζουν. Έχω βαρεθεί να δίνω σε φίλους διπλοπρόσωπους, σε γκόμενες που «προσαρμόζονται» γουστάροντας τα πάντα χωρίς να γουστάρουν πρώτα απ’όλα τον εαυτό τους. Είναι πολύ σημαντικό να τα πηγαίνεις καλά με την πάρτη σου, να αποδέχεσαι και ν'αγαπάς αυτό που είσαι.
Θέλω να ευχαριστήσω όποιον με καταράστηκε ή με ζήλεψε για το καλύτερο καλοκαίρι που έχω περάσει και λειτούργησαν καταλυτικά σε κάποια πράγματα. Του εύχομαι να ζήσει τουλάχιστον τα μισά από τα δικά μου σε κάποια φάση της ζωής του...

Πέρνωντας απόσταση ασφαλείας από αυτό που θεωρούμε δεδομένο ή καθημερινότητα αντιλαμβάνεσαι και πράγματα που έχεις μάθει να μη βλέπεις. Κι έρχεται η στιγμή που αναρωτιέσαι αν μετανιώνεις για κάποια που έχεις κάνει… δύσκολο ερώτημα αν έχεις ως αρχή να μη μετανιώνεις για πράξεις ή επιλογές. Δεν μπορώ να απαντήσω πρώτα απ’όλα για να προφυλάξω εμένα.

Όλα κλείνονται γλυκά σε αυτό που λέμε εξέλιξη, άλλες φορές προς το καλύτερο κι αλλές φορές προς το χειρότερο. Κι αν το καλοσκεφτεί κανείς είναι πάντα προς το καλύτερο…!!

είναι κάποιοι στίχοι που τους ταυτίζουμε με αυτό που εμείς οι ίδιοι είμαστε...

..καμιά φορά είναι ανησυχητικό!!



Έχω μια τίγρη μέσα μου, άγρια λιμασμένη
π' όλο με περιμένει
κι όλο την καρτερώ,
τηνε μισώ και με μισεί, θέλει να με σκοτώσει,
μα ελπίζω να φιλιώσει
καιρό με τον καιρό.

Έχει τα δόντια στην καρδιά, τα νύχια στο μυαλό μου
κι εγώ για το καλό μου
για κείνη πολεμώ
κι όλου του κόσμου τα καλά με κάνει να μισήσω,
για να της τραγουδήσω τον πιο βαρύ καημό.

όρη, λαγκάδια και γκρεμνά με σπρώχνει να περάσω,
για να την αγκαλιάσω
στον πιο τρελό χορό,
κι όταν τις κρύες τις βραδιές θυμάται τα κλουβιά της,
μου δίνει την προβιά της
για να τηνε φορώ.

Καμιά φορά απ' το πιοτό πέφτομε μεθυσμένοι,
σχεδόν αγαπημένοι,
καθείς να κοιμηθεί
και μοιάζει ετούτη η σιωπή με λίγο πριν την μπόρα,
σαν τη στερνή την ώρα
που θα επιτεθεί.

στίχοι & μουσική:Δημ. Αποστολάκης

Είναι απίστευτη η βλακεία που κουβαλάνε κάποιοι άνθρωποι μέσα στο κρανίο τους.
Χθες βράδυ πάλι ήρθα αντιμέτωπος με μια ανάλογη περίπτωση.
Στην αρχή λες: «δε μπορεί, λάθος κάνω» και μετά τα χτυπήματα της ηλιθιότητας έρχονται απανωτά. Βέβαια αν δεις στο σύνολο της κάθε τέτοια περίπτωση μπορείς εύκολα να καταλήξεις από την πρώτη στιγμή στο πραγματικό συμπέρασμα, αλλά κανείς μας δεν το κάνει στην αρχή. Έχουμε και αυτήν την σκατοκαλή πρόθεση…

Τελικά ο Αλβέρτος είχε δίκιο: η βλακεία και το σύμπαν μοιάζουν στο ότι και τα δύο δεν έχουν όρια…

Με του Ροντέν τους κολασμένους κάθισα και μίλησα
μου είπαν για την άβυσσο, τους είπα για τον Osho
Τους χάιδεψα το μέτωπο και την πληγή τους φίλησα
μα δεν θα θυσιάσω την ψυχή μου να τους σώσω
(Μ. Ρασούλης)

μεταφορικοί οι στίχοι ...και αφιερωμένοι

κάποιοι τόποι μας μιλάνε διαφορετικά

Κάποια μέρη έχουν μια διαφορετική επίδραση πάνω μας. Το νιώθεις χωρίς να μπορείς να το εξηγήσεις. Σου εμπνέουν μια οικειότητα και μια ζεστασιά ανεξήγητη τραβώντας σε πάντα εκεί μ’ένα κάλεσμα στα βαθύτερα ραντάρ που κρύβουμε μέσα μας. Ίσως να υπάρχουν εξηγήσεις αρκετά λογικότερες από έναν μυστηριακό ρομαντισμό, αλλά δε μου κάνουν. Είναι πιο όμορφο κάποια πράγματα να μην προσπαθούμε να τα εξηγούμε με τη λογική…
Σε αυτά τα μέρη τα όνειρά μας παίρνουν άλλες διαστάσεις – μη εξηγήσιμες – που όμως ταιριάζουν απόλυτα στην ουτοπία του καθενός μας. Έτσι κι αλλιώς θεωρώ δεδομένο ότι ο καθένας μας κρύβει μια ουτοπία.

Τελικά επιβεβαιώθηκε για μία ακόμα φορά το γεγονός ότι θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό. Οι μέρες που πέρασαν και οι οποίες ήταν οι διακοπές μου μου χάρισαν πολύ δυνατές εμπειρίες και αναμνήσεις. Εκεί που λες οτι ολα πήγαν κατά διαόλου φέτος και είσαι σίγουρος για το πιο βαρετό καλοκαίρι της ζωής σου, από το πουθενά γεννιούνται πανέμορφες καταστάσεις. Ίσως αυτά όλα να βρίσκονται τελικά παντού γύρω μας και απλά επειδή εστιάζουμε σε άλλα πράγματα να μην τα βλέπουμε. Υπάρχουν γύρω μας πανέμορφοι άνθρωποι και δεν εννοώ εξωτερικά, αλλά στην ψυχή. Άνθρωποι που το πρωί ξυπνάνε μ'ένα χαμόγελο...
Και μέσα σ'όλα αυτά μπορείς να ξεχωρίσεις και πτυχές του δικού σου εσωτερικού κόσμου. Ενός κόσμου που συνεχώς εξελίσσεται όπως όλα γύρω μας γύρω πάντα από έναν κεντρικό άξονα. Όλοι μας έχουμε έναν τέτοιο άξονα μας προσδιορίζει. Άλλες φορές προσδιορίζει αυτό που είμαστε και άλλες φορές αυτό που θα θέλαμε να είμαστε ή να έχουμε. Έτσι κι αλλιώς είναι δεδομένη η απληστία μας. Έδω είναι που πρέπει να έχουμε την ικανότητα να διακρίνουμε τα όσα απλόχερα μας έχουν χαριστεί και να τα εκμεταλλευτούμε όσο μπορούμε.
Από τις 17 μέρες που πέρασα σε μια παραλία βλέποντας κάθε πρωί την εικόνα που έχω στην κορφή του ιστολογίου μου θα μου μείνουν για πάντα 1-2 σκηνικά και 2-3 κουβέντες που μου είπαν κάποιοι νέοι φίλοι. Κουβέντες που σιγοέβραζαν στο μυαλό μου και χρειάστηκε να ξεστομιστούν με ξένη φωνή για να γίνουν αντιληπτές...

Είναι πραγματική τύχη και ωραίο να μπορείς να αντικρύζεις τον Ήλιο όταν γεννιέται το πρωί και όταν χάνεται το βράδυ. Καλύτερο μπορεί να υπάρχει, αλλά μόνο όταν δε σου αρκεί αυτό που έχεις...

Εγώ πατώ στον ουρανό
βαδίζω στον ωκεανό
πάνω στο κύμα περπατώ
εσένα σαν κοιτώ

…σαν τις υποσχέσεις όταν ήμασταν πιτσιρικάδες

Θέλω να πιστεύω ότι δε με ξαφνιάζει τίποτα. Λίγο κάποια πράγματα ή καταστάσεις που μου έχουν τύχει, λίγο το ότι πιστεύω στο ότι ο καθένας έχει το απόλυτο δικαίωμα να κάνει ή να πιστεύει ότι τον φωτίσει ο θεός, κατέληξα τα τελευταία χρόνια να λέω ότι δε με ξαφνιάζει τίποτα. Ίσως να είναι και ένα είδος άμυνας απέναντι σε κάθε είδους «κακού κειμένου» που μας περιτριγυρίζει. Κι όμως υπάρχουν πράγματα που όχι μόνο μας ξαφνιάζουν, αλλά πονάνε πολύ συνάμα. Όταν για παράδειγμα εισπράττεις μια συμπεριφορά από άτομα που σου είναι πολύ οικεία και κοντινά και μαθαίνεις το τι πιστεύουν για σένα. Γκρεμίζεται ένα κομμάτι του εαυτού σου.
Βέβαια και αυτό ενσωματώνεται στον χρυσό κανόνα «ότι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό» και σε οπλίζει με εμπειρία για το μέλλον. Και είναι αυτός ακριβώς ο μηχανισμός που μας αποξενώνει ολοένα και περισσότερο.
Έτσι κι αλλιώς από καιρό έχω ξεγράψει πράγματα που τα πίστευα ουτοπικά αιώνια όπως οι υποσχέσεις που δίναμε πιτσιρικάδες.

Ενάντια στην επικείμενη καταστροφή του δάσους στις Σκουριές

Το τελευταίο διάστημα βρίακεται σε εξέλιξη μια μεγάλη προσπάθεια για την παρεμπόδιση ενός μεγάλου περιβαλλοντικού και ηθικού εγκλήματος στην περιοχή της Μεγάλης Παναγίας Χαλκιδικής. Είναι χρέως όλων μας να ενισχύσουμε αυτόν τον αγώνα. Το 4ημερο από 22 έως 25 Ιουλίου θα πραγματοποιηθούν κάποιες εκδηλώσεις ενημέρωσης, ευαισθητοποίησης και αγώνα στην περιοχή που έχει προγραμματιστεί από κάποια μεγάλα οικνομικά συμφέροντα να καταστραφεί. Περισσότερες πληροφορίες στο http://proevla.blogspot.com
Δώστε το παρών!!

.








εγώ μια μέρα ...
















.

Για όλους αυτούς που περιγράφονται σ'αυτούς τους στίχους
μιας και γεμίσαμε, ειδήμονες, σωτήρες, φίλους και κάθε λογής βιτρινοφόρους!!

Το τίμημα που πληρώνουμε

Πάντα υπάρχει ένα τίμημα που πληρώνουμε για τις επιλογές μας. Ακόμα κι αν ξέρουμε τι είναι σωστό και τι λάθος, ακόμα κι αν ξέρουμε τι πρέπει να επιλέξουμε, υπάρχουν φορές που πληρώνουμε με κάποιο πόνο ή δάκρυ. Ένας διαφορετικού τύπου φόρος που ισχύει στις ανθρώπινες σχέσεις. Μαζεύονται πολλοί λόγοι για να πάρει κανείς μια απόφαση και όμως όταν έρθει η στιγμή της είναι σα να πηγαίνεις στο ταμείο να «πληρώσεις» αφήνοντας ένα διαφορετικό «αντίτιμο»…
Στιγμές άγαρμπες, που το πιο αναγκαίο είναι η σιωπή.

Μισώ τον εαυτό μου όταν προκαλώ αυτήν την αναγκαία σιωπή…

ζώντας η στιγμή

Δεν έχει αλλού, δεν έχει αλλιώς, μόνο εδώ

Πιασμένος από αυτόν το στίχο μου ξανά ‘ρχονται στο μυαλό σκέψεις που το τελευταίο διάστημα μου τυράννησαν πολύ και που τελικά με οδήγησαν στο πιο απλό συμπέρασμα. Όλοι μας συνεχώς προσμένουμε για κάτι. Κάτι που ΘΑ γίνει, κάτι που θέλουμε να γίνει, κάτι που αν γίνει θα αλλάξουν όλα και μύριες τόσες προσδοκίες. Μονίμως ζούμε είτε για το αύριο, για όσα θα γίνουν και περιμένουμε, είτε με το χθες και τις αναμνήσεις. Σχεδόν ποτέ δε ζούμε το τώρα και το σήμερα, χάνοντας ένα από τα πολυτιμότερα πράγματα που μας τυχαίνουν: το να ζούμε. Να ζούμε τη στιγμή απολαμβάνοντας όσο το δυνατόν περισσότερο το κάθε τι γύρω μας που υπάρχει με τον συνυπολογισμό όμως των συνεπειών των πράξεών μας… Πόσες και πόσες φορές ήμασταν σε κάποιο όμορφο μέρος ή με πολύ αγαπημένα πρόσωπα μας και το μυαλό μας ήταν στο «τι θα κάνουμε το βράδυ», «που θα πάμε αύριο» ή στο «πως περάσαμε το περασμένο Σαββατοκύριακο», ενώ στο άμεσο μέλλον θα αναπολούμε αυτές τις ίδιες τις στιγμές…

Αυτήν την προσέγγιση του ζην μου την μετέδωσε μια καλή φίλη και ομολογώ ότι χρειάστηκε καιρός για να την ενστερνιστώ και να την κάνω πράξη σε αρκετά μεγάλο ποσοστό, γιατί είναι αλήθεια πως όλοι μας έχουμε μάθει να λειτουργούμε αλλιώς γεγονός που μας κάνει άπληστους και αχάριστους…

Η συνενοχή των δημοσιογράφων

Για ακόμα μία φορά οι δημοσιογράφοι απέδειξαν ότι με τον τρόπο που κινούνται ενισχύουν την προώθηση της αντιλαϊκής πολιτικής εις βάρος όλων μας. Με το να απεργούν σήμερα (και σε κάθε άλλη μεγάλη πανελλαδική απεργία) κόβοντας την ενημέρωση είναι εγκληματικό. Οι εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα κάθε λεπτό είναι τρομακτικές εν μέσω κινητοποιήσεων. Η κρατική καταστολή συγκαλύπτεται έμμεσα με την αποκοπή κάθε είδους πληροφόρησης και παραχωρείται ελεύθερο πεδίο στην κυβέρνηση να προωθήσει τα νέα μέτρα.
θα μπορούσαν να απεργήσουν μια μέρα πριν ή μετά. Για μένα ούτε ύποπτο ούτε συμπτωματικό είναι. Είναι ξεκάθαρο: υποτελείς και συνεργάτες είναι

"Όμοιος στον όμοιο και η κοπριά στα λάχανα!!!"

καλά τα ονομάζουν όλα αυτά "λαϊκή σοφία"!!!
τίποτα μα τίποτα δεν είναι τυχαίο...

Μια θάλασσα

Για τη θάλασσα που έχουμε όλοι μέσα μας
..που μας λιώνει

..μας δένει

..μας στροβιλίζει σε ότι αγαπάμε, φοβόμαστε ή ζητάμε...

Μια θάλασσα σε παίρνει
Μια θάλασσα σε φέρνει
Σ ένα παλμό που μοιάζει του τρελού.
Σε φέρνει και σε παίρνει
Σε λιώνει και σε δέρνει
ναυάγιο αντάρτικου μυαλού

Μια θάλασσα σε σέρνει
Μια θάλασσα σε δένει
Για ζήλια ενός απάνεμου μυαλού
Μετά την τρικυμία ανήμερα θηρία
Ορμάνε στο σκαρί του καραβιού

Μια θάλασσα σ αρπάζει
Σε σφίγγει σ αγκαλιάζει
Μια άλλη όψη του ίδιου ουρανού
Φωτιά μέσα στο κύμα
Σε κλέβει μια σειρήνα
Μ άσπρα μαλλιά
Και γεύση αλατιού

Μια θάλασσα σ αγγίζει
Σε καίει σε στροβιλίζει
Στο κόκκινα νερά του λιμανιού
Δεν πρέπει να κοιτάξεις
Φωτιά να μην ανάψεις
Θα φύγεις με το λιώσιμο του αφρού

Μια θάλασσα σε θάβει
Σε σβήνει και σ ανάβει
Σε καίει και σου ξεσκίζει τα πανιά
Η άγκυρα αντέχει
Την έφτιαξες να αντέχει
Μαγνήτης σε καρφώνει στα ανοιχτά


Οι εκπληκτικοί στίχοι της Λίας Καραμπατάκη σε μουσική κι ερμηνεία του Ντίνου Σαδίκη
Όσοι δεν έχουν ακούσει live τον Ντίνο έχουν χάσει...

Η τρομοκρατία του κράτους με το μανδύα της Δημοκρατίας

Δημοκρατία. Μια ιδέα ή ένας θεσμός που όπως και οι διάφορες θρησκείες και ιδιαίτερα ο Χριστιανισμός στο όνομά τους έγιναν τρομερά εγκλήματα και απάτες. Αν εστιάσουμε στη Δημοκρατία και τον τρόπο που αυτή εφαρμόζεται τα τελευταία χρόνια θα καταλήξουμε μεταξύ άλλων σε δύο συμπεράσματα.
Πρώτον, ότι ο τρόπος με το οποίο η εκάστοτε κυβέρνηση ερμηνεύει και χρησιμοποιεί το ισχύον πολιτικό σύστημα προκειμένου να πλουτίσουν τα μέλη της χωρίς την παραμικρή συνέπεια ή απόδοση ευθυνών είναι κομμένος και ραμμένος κατά παραγγελία με τη βιτρίνα της λαϊκής αντιπροσωπείας του κοινοβουλίου. «Συναδελφική» αλληλοκάλυψη ανεξαρτήτου κόμματος και πολιτικών πιστεύω επί δεκαετίες συγκάλυψε υπεξαιρέσεις εξωπραγματικών ποσών δημοσίου χρήματος χωρίς να δούμε ποτέ έστω κι έναν πολιτικό να μπαίνει φυλακή.

Δεύτερον, η ισχύουσα «δημοκρατική» πλειοψηφία που η εκάστοτε κυβέρνηση επιβάλλει με τρομοκρατικές καθαρά μεθόδους πρώτα στους βουλευτές της και μετά στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Η εκάστοτε κυβερνητική κλίκα εκβιάζει και τρομοκρατεί του βουλευτές της αν τολμήσουν να μην ψηφίσουν κάποιο νομοσχέδιο. Τρανό παράδειγμα αυτό που εξελίσσεται αυτές τις μέρες με το ασφαλιστικό. Αρκετοί βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος είναι αντίθετοι στην ψήφιση του εν λόγω νομοσχεδίου και όμως εκβιάζονται ωμά από τα αφεντικά τους με διαγραφή ή ακόμα και με προκήρυξη πρόωρων εκλογών. Δεν μπορούν δηλαδή να λειτουργήσουν με βάση τη συνείδηση και την κρίση τους. Αυτό δεν είναι τρομοκρατία??? Αυτό δεν είναι κατάφωρη παραβίαση των δημοκρατικών αρχών και του Συντάγματός μας??

Όλα αυτά όμως με τη βοήθεια των «δικών μας» ΜΜΕ αποσιωπούνται. Που και που ξεπετάγεται και μια Τζούλια η ένα Greek Idol και προσφέρονται προς πνευματική βρώση στο λαό.

Οι αεριτζήδες κατακτούν τον κόσμο!!

Το τελευταίο διάστημα βλέπω ολοένα και πιο έντονα να συμβαίνει το εξής: έχουμε γεμίσει από κάθε λογής «ειδικούς» διαπιστολόγους! Άτομα που θέλουν να έχουν άποψη κάνοντας απλές διαπιστώσεις και παρουσιάζοντας τες να αυτοπροβάλλονται ως ένα είδος «ειδικοί σωτήρες» ή κάτι παρόμοιο (ψάχνω να βρω τον κατάλληλο χαρακτηρισμό)…
Νομίζω ότι ο έχων την απλή – κοινή λογική μπορεί πολύ εύκολα να δει τα διάφορα κακώς κείμενα και δεν έχει ανάγκη από καμία απολύτως διαφωτιστική άποψη. Αυτό που έχουμε όλοι μας ανάγκη, τόσο μεμονωμένα, όσο και συλλογικά είναι η αυτοκριτική και η πρόταση εφαρμόσιμων λύσεων. Αυτό το φαινόμενο δυστυχώς συμβαίνει σχεδόν παντού και εν μέρει φέρει ένα σημαντικό μερίδιο ευθύνης για την τωρινή κατάσταση μας. Λέγοντας «παντού» εννοώ φυσικά και τις καθημερινές διαπροσωπικές μας σχέσεις και συναλλαγές, απ’όπου και ξεκινάνε και γιγαντώνονται τα χαρακτηριστικά του συνόλου της κοινωνίας μας…
Γεμίσαμε ένα πράμα αεριτζήδες!!!

Μήπως χάραξα το δρόμο…?

Να κρυφτούμε στη θάλασσα...

Σήμερα ξύπνησα τη στιγμή που στο ράδιο έπαιζε ένα πανέμορφο τραγούδι...

Δεν είν' αλήθεια
πως άνοιξε η πόρτα
και μπήκε στο σκοτάδι
του κήπου η ευωδιά
απ'τα υγρά τα χόρτα

Δεν ειν' αλήθεια
στο άβατο αυτό
που έσβηνε η ζωή μου
πως άναψε στα χείλια
κρυφό φιλί καυτό

Μαλλιά βρεγμένα
δάχτυλα μπλεγμένα
το φως που ξημερώνει
η αγάπη που λυτρώνει
στη θάλασσα, να κρυφτούμε στη θάλλασσα
να χαθούμε στη θάλασσσα μαζί

είναι από αυτά τα πρωινά που το πρώτο άκουσμα και η πρώτη σκέψη καταφέρνουν να σε κάνουν να λες ότι δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο που μπορεί να μου χαλάσει τη διάθεση.
Η πρώτη σκέψη που είναι ένα παράξενο μείγμα από αναμνήσεις και όνειρα πλασμένα ακριβώς έτσι όπως τα θέλουμε... Η Αλήθεια?? πολύ μακρυά, κρυμμένη εκεί στη θάλασσα, αλλά εμένα τι με νοιάζει???!!!

Καλημέρα σου

κάποιες στιγμές όπως π.χ. σ'ένα τηλεφώνημα η τυπικότητα που κυριαρχεί είναι πολύ, μα πολύ σπαστική!!! Τυπικές κουβέντες που μόνο αυτές δε θες να πεις ή ν'ακούσεις κι όμως χαίρεσαι απίστευτα ακόμα και μ'αυτές!!

Η κρίση του καπιταλισμού

Πλέον η ενημέρωση μας είναι ένα είδος μάχης για την εξεύρεση της πραγματικότητας στο μέτρο του δυνατού. Ακόμα κι αυτό αν αμφισβητηθεί, θεωρώ ότι το να αναζητεί κανείς όσο το δυνατόν περισσότερες απόψεις μόνο κέρδος μπορεί να του αποφέρει.

Ο παραπάνω μικρός πρόλογος προκύπτει από το γεγονός ότι χθες βράδυ παραβρέθηκα σε μια ομιλία ενός Ιρλανδού καθηγητή σχετικά με τις θεμελιώδης αιτίες αυτής, αλλά και κάθε προηγούμενης κρίσης που βιώνουμε μέσα από το καπιταλιστικό σύστημα που επικρατεί. Γνώμες και απόψεις που δεν πρόκειται να ακούσεις στα κλασσικά μέσα μαζικής εξημέρωσης (© Τζίμμης Πανούσης) εκφράζονται, συζητούνται, αντικρούονται και αναλύονται από άτομα που προσεγγίζουν με διαφορετικό τρόπο την παρουσία μας μέσα στην κοινωνία.
Σωστό ή λάθος? Δεν μπορεί να κριθεί από κανέναν, γιατί έτσι κι αλλιώς το σύνολο των πολιτικών πεποιθήσεων υπάγονται στη σφαίρα του υποκειμενικού.
Χθες βράδυ ο John Holloway (καθηγητής στο Αυτόνομο Λαϊκό Πανεπιστήμιο του Μεξικού) σε μια ομιλία του στην κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ ανέλυσε την άποψη ότι η πραγματική κρίση του καπιταλισμού είμαστε εμείς. Ίσως για πολλούς η εν λόγω άποψη να είναι άκαιρη, για κάποιους άλλους (μαζί κι εγώ) να είναι η θεμελιώδης θέση. Όπως και να’χει η πραγματοποίηση τέτοιων ομιλιών και συζητήσεων είναι εξαιρετικά σημαντικές. Όποιος το ψάξει θα δει ότι πραγματοποιούνται αρκετές σε διάφορα στέκια και χώρους απελευθερωμένης διακίνησης ιδεών και απόψεων…

Take away this pain of knowing

Ίσως αυτοί οι στίχοι να είναι πιο επίκαιροι από ποτέ...

Darkness, Darkness, be my pillow, Take my head and let me sleep
In the coolness of your shadow, In the silence of your deep
Darkness, darkness, hide my yearning, For the things I cannot see
Keep my mind from constant turning, To the things I cannot be
Darkness, darkness, be my blanket, cover me with the endless night
Take away the pain of knowing, fill the emptiness with light
Emptiness with light now

Darkness, darkness, long and lonesome, Is the day that brings me here
I have felt the edge of sadness, I have known the depths of fear
Darkness, darkness, be my blanket, Cover me with the endless night
Take away this pain of knowing, Fill this emptiness with light now


Darkness, darkness, be my blanket, cover me with the endless night
Take away this pain of knowing, fill this emptiness with light now

Υπάρχουν φορές που μια δυνατή μπόρα δε ρίχνει αρκετό νερό να ξεπλύνει όλα όσα θέλεις να βγάλεις απ’τη σκέψη. Όνειρα, σχέδια, αναμνήσεις, έρωτες … Και είναι τότε που αρχίζεις να παζαρεύεις με τον εαυτό σου όλα εκείνα για τα οποία θα έδινες και τη ζωή σου λίγα χρόνια νωρίτερα. Είδα κάπου γραμμένο ότι «όταν δεν βλέπεις πια το τέρας, αρχίζεις να του μοιάζεις»… Αυτά τα γαμημένα όρια που βάζουμε στις αρχές και τη ζωή μας είναι που πρέπει να μην προδίδουμε. Τότε και μόνο τότε μπορούμε να λέμε ότι είμαστε εντάξει με τον εαυτό μας. Ακόμα και η επίγνωση της ίδιας της κατάστασης είναι σπουδαίο επίτευγμα και μας βοηθάει να ακουμπήσουμε κάπου σε μια δύσκολη κατάσταση έχοντας στο μυαλό μας ότι δεν το χάσαμε το παιχνίδι.
Αυτό ακριβώς παλεύω: να μη χάσω αυτό το παιχνίδι, μη κάνοντας εκπτώσεις. Δύσκολο, αλλά εφικτό, αρκεί να μπορείς να αντιμετωπίσεις το βλέμμα σου στον καθρέφτη χωρίς την παραμικρή ενοχή.

Μου χρωστάς μια πανσέληνο όπου μέσα στο αστράφτισμά της θα δω το ναι σου…

Παντοτινά!

Μάστερ,πτυχία διπλά και τριπλά
ξένες γλώσσες και μεταφρασμένη αγάπη
Και ως τα τριάντα η ζωή σας πουλά
ένα σύζυγο με ειδικότητα γιάπη
κι όταν στα σαράντα έρθει η πλήξη
δια παντός τα πάντα θα 'χουν λήξει.

Μια αντίθεση των καιρών...

μια εικόνα που είδα και μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Περνουσα χθες το απόγευμα μπροστά από το κεντρικό κτήριο του ΟΗΕ στη Γενεύη και η αντίθεση που συμπηκνώνεται σε αυτήν τη στιγμή νομίζω είναι μεγάλη...Τόσο σημειολογικά, όσο και ουσιαστικά.
Ένας παλαιστίνιος διαδηλώνει για το άδικο που βιώνει μποστά από την είσοδο του ΟΗΕ. Υποτίθεται ότι το ένα πρεσβεύει το δίκαιο...

Μεσημέρι Κυριακής στην αποβάθρα..

Μεσημέρι Κυριακής κοιτώντας τα βήματά μου περπατώ στη αποβάθρα 2 του σταθμού Λαρίσης... Δε θέλω να κοιτώ πουθενά αλλού παρά μόνο αυτά τα βήματα μου που με απομακρύνουν ολοένα και περισσότερο.
Οι πρώτες ζέστες του καλοκαιριού αρκετά βασανιστικές μαζί με τις σκέψεις που γυρνάνε μια ώρα και λίγα χιλιόμετρα πίσω...
Είναι αυτές οι γαμημένες στιγμές που φοβάσαι από την αρχή ότι θα έρθουν. Οι στιγμές του αποχωρισμού που σου συνθλίβουν κάθε χαμόγελο που με ζόρι βγαίνει έτσι για να μη χαλάσει η στιγμή.
Αν μπορούσα να ζητήσω κάτι θα ήταν η δύναμη να αντέχω να μην έχω δίπλα μου κάποιους ανθρώπους. Ανθρώπους που η καρδιά και το μυαλό ξεδιαλέγουν χωρίς να σε ρωτάνε.

Έψαξα έτσι ένα ψέμα σου να βρω
να μην μπορώ να τ' ανεχθώ
και δεν βρήκα ούτε ένα
Κι έπειτα μέτρησα πάλι για να δω
αν είν'τα λάθη μου εδώ
και δεν έλειπε κανένα...

Όποιος ξεχνάει χάνεται, ραγίζει όποιος θυμάται
κι αυτός που παραστράτησε στις ερημιές κοιμάται

Μάθε τη γλώσσα της σιωπής κι ύστερα έλα να μου πεις
πώς κλίνεται το σ' αγαπώ πώς βγάζει η έρημος καρπό
πώς βγάζει η έρημος καρπό...

(Σ.Μάλαμας)

ο κύκλος

Ότι συνηθίζεται να ακολουθεί μια συγκεκριμένη τροχιά ή συγκεκριμένους κανόνες μπορεί να θεωρηθεί ότι περιβάλλεται από έναν αόρατο κύκλο. Μια νοητή γραμμή χωρίς αρχή και τέλος, που όμως τα πάντα θα πρέπει να εκτυλίσσονται μέσα από αυτήν και ποτέ έξω. Έχεις αναρωτηθεί ποτέ τι θα γίνει αν τολμήσεις να κάνεις ένα τόσο δα μικρό βηματάκι και βγεις από τον κύκλο…? Αν τολμήσεις να μην ακολουθήσεις το συνηθισμένο, το επιτρεπτό, το αποδεκτό…? Έννοιες και χαρακτηρισμοί που θα μπορούσαν εύκολα να χαρακτηριστούν ως υποκειμενικοί, άρα και επαναπροσδιορίσιμοι.
Μην τρομάξεις μόνο με τον εαυτό σου αν τολμήσεις αυτό το βήμα…

Άγρια των άστρων μουσική
μόλις νυχτώνει με ξυπνάς
Μέσα στην πιο βαθιά σιωπή
έρχεσαι και με τυραννάς

Άγρια των άστρων μουσική
στην ξεχασμένη σου φωτιά
ρίχνονται οι πιο κρυφοί καημοί
ψάχνοντας να 'βρουν γιατρειά

Γ.Αγγελάκας

πολλές αλήθειες

καλό σου ταξίδι!!

όπου δε φτάνει το γκλοπ του μπάτσου, φτάνει η πένα του δημοσιογράφου

Ένα σύνθημα σε τοίχο έγραφε: « όπου δε φτάνει το γκλοπ του μπάτσου, φτάνει η πένα του δημοσιογράφου»…
Ταιριάζει απόλυτα σε αυτό που διαδραματίζεται το τελευταίο διάστημα σε όλα τα μεγάλα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης (όπως λέει και ο Τζιμάκος) όπου κάθε λογής Πρετεντέρηδες και Τρεμοπούλες παπαγαλίζουν με συνέπεια αυτό για το οποίο τους πληρώνει το σάπιο κύκλωμα της διαπλοκής. Αποπροσανατολισμός, ισοπέδωση, υποκειμενική κριτική, νομιμοποίηση της δολοφονικής κρατικής καταστολής, απόκρυψη βάναυσων τακτικών διάλυσης κάθε μορφής προσωπικότητας και ατομικότητας. Και μέσα σε όλα αυτά, πάλι δικαιολογούμε, πάλι δεν αντιδρούμε, πάλι επιτρέπουμε την εξαθλίωσή μας.
Η δολοφονία των 3 υπαλλήλων της Marfin αποτέλεσε την πρώτη και μοναδική είδηση αποκρύπτοντας το γεγονός ότι 300.000 περίπου άνθρωποι βγήκαν και διαδήλωσαν στην Αθήνα στην μεγαλύτερη ίσως διαδήλωση που έγινε ποτέ. Απέκρυψαν το γεγονός ότι αρκετές χιλιάδες μπροστά στη Βουλή μούντζωναν και φώναζαν ρυθμικά «κλέφτες». Τέτοιες διαδηλώσεις δεν ξανά έγιναν και φυσικά δεν πρέπει να ξαναγίνουν!! Δεν τους νοιάζει αν σκοτώσουν και 3-4 αθώους. Καλύτερα για το σύστημα. Θα κάνει πιο εύκολα τη δουλειά του…

Για ένα κομμάτι ψωμί

Οι Κατσιμιχαίοι γράψαν κάποτε ότι «για ένα κομμάτι ψωμί δε φτάνει μόνο η δουλειά … έχει τους νόμους της αυτή η ιστορία …. Θα πιεις φαρμάκια πολλά … θα φτύσεις αίμα απ’το στόμα δικέ μου ….δε φτάνει μόνο η δουλειά … θα σε κλωτσάνε και θα σ’αρέσει …θα είναι για σένα αργά»

Επειδή το τελευταίο διάστημα αναρωτιέμαι τι στο διάολο γίνεται και οι Έλληνες κοιμούνται όχι μόνο τον ύπνο του δικαίου, αλλά μας δουλεύουν αγρίως και ολοφάνερα, ήρθε νομίζω η ώρα να πάψουν τα λόγια. Επειδή οι κάθε μορφής δικτατορίες πέφτουν με δράση και επειδή ζούμε τη «δικτατορία των απατεώνων», πρέπει να βγούμε από το καβούκι μας. Τετριμμένες φράσεις?? δεν ξέρω, μπορεί, αλλά ως εδώ!!!!
Τρέμετε!!! Μα την Παναγία, αν ξεκινήσει κάτι, τρέμετε!!!

Αλήθεια ρε παιδιά, τι παίρνετε και είστε τόσο ήρεμοι??

Η ηλιθιότητα των Θεσσαλονικέων καταστηματαρχών

Από πότε ένας ιδιώτης ή μια ομάδα ιδιωτών-εμπόρων αποφασίζουν να κλείνουν τους δρόμους μιας πόλης προκειμένου να αυξήσουν τα κέρδη τους??? Το ερχόμενο Σάββατο 24/4 3 κεντρικότατοι δρόμοι της Θεσσαλονίκης θα κλείσουν προκειμένου να τονωθεί η αγορά!!! Όσο το σκέφτομαι, τόσο τρελαίνομαι. Δηλαδή, για τη γενικότερη κρίση και μείωση της (άκρατης) κατανάλωσης που πρέπει να μας διέπει, φταίει η κίνηση στους δρόμους. Δεν φταίνε δηλαδή τα καθυστερημένα έργα του μετρό που σταμάτησαν και γέμισαν εργοτάξια το κέντρο. Δε φταίνε τα εξοργιστικά αντιλαϊκά μέτρα περικοπών των έτσι κι αλλιώς χαμηλών μισθών με αποτέλεσμα ο κόσμος να επιβιώνει με το ζόρι. Δε φταίνε οι εξωφρενικές τιμές των προϊόντων στα καταστήματα του κέντρου…

Εμείς γιατί θα πρέπει να υποστούμε την ταλαιπωρία της αδυναμίας κίνησης με τα δικά μας μέσα προκειμένου να επωφεληθεί οικονομικά μια ομάδα εμπόρων?
Τι θα γίνει με τα χιλιάδες τραπεζοκαθίσματα των καφέ που έχουν κατακλύσει κάθε ελεύθερο πεζοδρόμιο?? Το ερχόμενο Σάββατο πάλι αυτοί θα βγούνε οι μεγάλοι κερδισμένοι και όχι οι καταστηματάρχες που θα’πρεπε να ρίξουν λίγο νερό στο κρασί τους και να επινοήσουν κάτι εξυπνότερο!!!
Οι δημόσιοι δρόμοι ανήκουν σε όλους

κάποιοι λένε τα πράγματα ως έχουν...

Στο παρακάτω βίντεο ο βρετανός ευρωβουλευτής λέει κάποια πράγματα με μια διαφορετική προσέγγιση. Από τους συναδέλφους του εισπράττει ειρωνία και τελικά του αφαιρείται ο λόγος...

Δώρα και κατάρες

Έχετε αναρωτηθεί πόσα πράγματα που μας περιτριγυρίζουν, που τα ζούμε ή που τα αποδεχόμαστε, από άλλους θεωρούνται κατάρες και από άλλους δώρα…?
Το «είθισται» επιβάλλει πολλές φορές τους δικούς του κανόνες χωρίς να ξέρουμε τις περισσότερες φορές γιατί γίνεται έτσι….

Καλό ταξίδι

Είναι κάποιοι άνθρωποι που μιλάνε διαφορετικά, με τη δική τους γλώσσα. Κάποιους τους ξέρουμε, τους έχουμε φίλους μας και πρέπει να θεωρούμε τον εαυτό μας τυχερό όταν συμβαίνει αυτό και άλλους τους γνωρίζουμε μόνο μέσα από τη δουλειά τους.
Με τα έργα τέτοιων ανθρώπων έχουμε περάσει στιγμές όμορφες, δύσκολες, αξέχαστες αλλά στιγμές που θέλουμε να θάψουμε για πάντα βαθειά. Στίχοι και μουσικές που ο καθένας μας βρήκε το δικό του στήριγμα και έδωσε τη δική του ερμηνεία σαν δεκανίκι για να συνεχίσει να περπατάει.

Λόγια που θα ήθελαν να είχα γράψει εγώ για να μπορώ να της τα χαρίζω…

Βαδίζω μαζί σου σε ζωγράφων αυλή
όμως το νιώθω ότι θέλεις να φύγω
κι αν βρίσκομαι μόνος σε μια ξένη γης
συνήθισα να είμαι μόνος

Ποδήλατα οι σκέψεις δίχως φρένα κι αυτές
πηγαίνουμε πάντα άκρη στην άκρη
για να συναντήσουν βραχνούς εραστές
πνοή να τους δώσουν και δάκρυ

...σε μιαν άκρη...

Καράβια μπροστά μου τυφλοί στεναγμοί
βαμμένοι στα γκρι με κοιτάνε
χωρίς να ρωτήσουν πετάνε σχοινί
και πιο μακριά σου με πάνε

Κάτι με σφίγγει θα με λιώσει θαρρώ
όμως μωρό μου πρέπει να φύγω
είν' ο χορός μου μιας πόρνης χορός
μόνο που αξίζει πιο λίγο

...πιο λίγο...
...είν' η αγάπη...


Ένας τέτοιος άνθρωπος έφυγε προχθές Τρίτη από κοντά μας. Έχοντας γράψει τραγούδια που στιγμάτισαν πολλές στιγμές μας, ο Μάνος Ξυδούς άφησε σημαντικό έργο στη σύγχρονη μουσική που ίσως να μην έγινε και τόσο γνωστό.

Καλό ταξίδι

Μια νέα δημοσκόπηση μας προέκυψε τελευταία, σχετικά με την πολιτική και διακυβερνητική ζωή της χώρας μας. Μια δημοσκόπηση που μου θύμισε σε πολύ μεγάλο βαθμό την κατάσταση - όπως την παρουσίαζαν οι τότε δημοσκοπήσεις - που επικρατούσε πριν από τις τελευταίες εκλογές. Το 58,5% των ερωτηθέντων, λέει δηλώνουν "μη ικανοποιημένοι από την απόδοση της κυβέρνησης", ΟΜΩΣ το 49,9% είναι ευχαριστημένοι από τον Παπανδρέου!!
Ρε παιδιά, πριν από τις εκλογές το πιο άχρηστο κόμμα για κυβέρνηση ήταν η ΝΔ, ΟΜΩΣ, ο Κωστάκης ηταν ο καταλληλότερος για πρωθυπουργός!! Πως μας δουλεύουν έτσι ρε παιδιά?????
Το ψάρι λέει ο σοφός λαός, βρωμάει απ'το κεφάλι και όποιος δεν ακούει το σοφό λαό το τρώει το κεφάλι του. Όπως το έφαγε και μέχρι πρότινος "καταλληλότερος για πρωθυπουργός" ...

ουστ

συμβαίνουν πράγματα στην καθημερινότητά μας που έρχονται να επιβεβαιώσουν τον κανόνα που λέει ότι δεν αξίζει να κάνεις τίποτα. Όσο κι αν πιστεύεις σε έναν στόχο, όσο κι αν οι αρχές σου, σου επιβάλλουν μια πορεία, κάποια μικρά πράγματα έρχονται να επιβεβαιώσουν το γεγονός του ότι αξίζουμε το παραμικρό εκατοστό του πάτου στον οποίο βρισκόμαστε ως λαός. Δεν είναι τυχαίο το ότι υπάρχει αυτή η καφρίλα διάσπαρτη παντού. Ένας φίλος μου είπε μια φορά: "ενίοτε όταν τσατίζεσαι κάνε τουμπεκί. Σε βοηθάει για να δεις πόσο σε περνάνε για χαζό..."
Πολύ καφρίλα ρε παιδιά... πολύ καφρίλα!!

Όλα αυτά που λες τα ξέρω
όλα τα 'χω ξαναδεί
Ρίχνω στάχτη μες τα μάτια
και αράζω παρακεί

αλλοτρίωση

Μέρες τώρα αυτή η λέξη τριγυρνά στο μυαλό μου και όσο αυτό συμβαίνει, τόσο συχνότερα την βλέπω να εμφανίζεται μπροστά μου.
Έχετε σκεφθεί ποτέ πόσες πτυχές και φάσεις της ζωής μας υπακούν στο νόμο της αλλοτρίωσης και επηρεάζονται από αυτήν?? Βαθύτερες έννοιες όπως οι αρχές μας, οι έρωτές μας, τα πιστεύω μας ή η καθημερινή συμπεριφορά μας παρασυρμένη από μια παλίρροια συμβιβασμών, αλλοτριώνονται και απομακρύνονται από αυτό που εξαρχής θεωρούμε ως ιδανικό και θέλουμε να πολεμήσουμε για την επίτευξή του. Θα μου πείτε τώρα: και την εμπειρία και τη διαλλακτικότητα που τα πας??
Ίσως τα δυο αυτά στοιχεία να είναι τελικά οι καλύτεροι σύμμαχοι της αλλοτρίωσης γιατί επεμβαίνουν στη ζωή μας προσπαθώντας να φέρουν εμάς στα μέτρα των γύρω μας αντί να εκβιάζουν την επίτευξη του ιδανικού.
Δεν ξέρω, αλήθεια ποιο από τα δύο – ή ίσως κάποια τρίτη επιλογή – είναι η σωστή, βλέπω όμως ολοένα και περισσότερο να απομακρύνεται η θεωρία από την πράξη, γιατί στη θεωρία είναι που όλα είναι ιδανικά. Όταν όμως έρχεται η στιγμή που πρέπει να τα εφαρμόσεις, αρχίζει η λεγόμενη «αλλοτρίωση» και ολοένα και περισσότερο νερό ρίχνουμε στο κρασί μας. Μη μου πείτε τώρα ότι δε συμβαίνει και σε σας…

Η ζωή γίνεται…

Πολλοί άνθρωποι έχουν τη ζηλευτή αυτή τύχη να παρουσιάζεται μπροστά τους η ίδια τους η ζωή, αλλά δεν μπορούν να τη δουν. Ειρωνικά αντιφατικό, αλλά μάλλον είναι μέσα στις μυστικιστικές εκπλήξεις της ζωής. Δεν έχει αξία η ίδια η γνώση, αλλά η πρόθεση να τη δεχτούμε.

Bajé contigo hasta aquí
Parece un sueño viejo y olvidado
Escondiste luz en un cuerpo secreto
Guardé memorias que me trajeron junto a ti

Τελειώνει η ζωή στον καναπέ παρέα με ένα τηλεκοντρόλ ή εκεί αρχίζει…?
Το που τελειώνει ή αρχίζει κάτι εξαρτάται μάλλον από το πώς θες να το δεις. Το τι είναι στην πραγματικότητα θα το καταλάβεις στο τέλος. Το ίδιο τέλος που κάπου μέσα στο μυαλό μας φωνάζει, αλλά είναι ακόμα μακριά. Τόσο μακριά που δε θα καταλάβουμε για πότε ήρθε.
Πολύ εύκολα εθίζομαι σε ότι με βολεύει κι ας μην είμαι εγώ.
Η ζωή γίνεται

Παραθαλάσσιος καφενές σε κάποια επαρχία
εκεί που ζούνε οι άνθρωποι μόνο γονατιστοί.

Φόρεσες όλα τα βουνά και τα μεταξωτά
Τη νύχτα που ‘χεις μέσα σου, τη λες με το όνομά σου (Μ.Ελ.)