Είναι αρκετές μέρες που προσπαθώ να βάλω σε μια σωστή σειρά τις σκέψεις μου σχετικά με το τι εισπράττουμε από κάποιες σχέσεις μας, τόσο φιλικές, όσο και αισθηματικές ή ακόμα και συναδελφικές. Αφορμή στάθηκαν διάφορα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Μέσα στο στόχαστρο των αφορμών ήρθαν και κάποιες συζητήσεις με ανθρώπους που ήρθαν κοντά κάτω από τελείως ξεκάρφωτες περιστάσεις. Πιο πολύ απ’όλα όμως αυτό που μ’έκανε να θέλω να τα βάλω στο χαρτί ήταν η αηδία που μου προκάλεσαν αγαπημένα όπως νόμιζα άτομα.
Το τραγούδι λέει ΄
«Όσοι δε θέλουν να θυμούνται
Πότε και που αντισταθήκαν
Ποια τοίχοι γκρέμισες και βγήκαν
Ποιες φυλακές να μη φοβούνται
Τώρα σε θέλουνε σκυφτό
Τώρα σε θέλουν νικημένο
Ανήμπορο κι υποταγμένο
Για να ξεχνάν αυτό που ήταν»
Και συμπληρώνω εγώ: «αυτό που θα γίνουν»
Τρομάζω μερικές φορές με τον εαυτό μου και τον τρόπο που ερμηνεύω συμπεριφορές, χαρακτήρες και βλέμματα και τελικά επιβεβαιώνομαι!!
Το φετινό καλοκαίρι ήταν ένα είδους reset στον τρόπο που προσεγγίζω και με προσεγγίζουν. Έχω βαρεθεί να δίνω σε φίλους διπλοπρόσωπους, σε γκόμενες που «προσαρμόζονται» γουστάροντας τα πάντα χωρίς να γουστάρουν πρώτα απ’όλα τον εαυτό τους. Είναι πολύ σημαντικό να τα πηγαίνεις καλά με την πάρτη σου, να αποδέχεσαι και ν'αγαπάς αυτό που είσαι.
Θέλω να ευχαριστήσω όποιον με καταράστηκε ή με ζήλεψε για το καλύτερο καλοκαίρι που έχω περάσει και λειτούργησαν καταλυτικά σε κάποια πράγματα. Του εύχομαι να ζήσει τουλάχιστον τα μισά από τα δικά μου σε κάποια φάση της ζωής του...
Πέρνωντας απόσταση ασφαλείας από αυτό που θεωρούμε δεδομένο ή καθημερινότητα αντιλαμβάνεσαι και πράγματα που έχεις μάθει να μη βλέπεις. Κι έρχεται η στιγμή που αναρωτιέσαι αν μετανιώνεις για κάποια που έχεις κάνει… δύσκολο ερώτημα αν έχεις ως αρχή να μη μετανιώνεις για πράξεις ή επιλογές. Δεν μπορώ να απαντήσω πρώτα απ’όλα για να προφυλάξω εμένα.
Όλα κλείνονται γλυκά σε αυτό που λέμε εξέλιξη, άλλες φορές προς το καλύτερο κι αλλές φορές προς το χειρότερο. Κι αν το καλοσκεφτεί κανείς είναι πάντα προς το καλύτερο…!!
