Τελικά επιβεβαιώθηκε για μία ακόμα φορά το γεγονός ότι θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό. Οι μέρες που πέρασαν και οι οποίες ήταν οι διακοπές μου μου χάρισαν πολύ δυνατές εμπειρίες και αναμνήσεις. Εκεί που λες οτι ολα πήγαν κατά διαόλου φέτος και είσαι σίγουρος για το πιο βαρετό καλοκαίρι της ζωής σου, από το πουθενά γεννιούνται πανέμορφες καταστάσεις. Ίσως αυτά όλα να βρίσκονται τελικά παντού γύρω μας και απλά επειδή εστιάζουμε σε άλλα πράγματα να μην τα βλέπουμε. Υπάρχουν γύρω μας πανέμορφοι άνθρωποι και δεν εννοώ εξωτερικά, αλλά στην ψυχή. Άνθρωποι που το πρωί ξυπνάνε μ'ένα χαμόγελο...
Και μέσα σ'όλα αυτά μπορείς να ξεχωρίσεις και πτυχές του δικού σου εσωτερικού κόσμου. Ενός κόσμου που συνεχώς εξελίσσεται όπως όλα γύρω μας γύρω πάντα από έναν κεντρικό άξονα. Όλοι μας έχουμε έναν τέτοιο άξονα μας προσδιορίζει. Άλλες φορές προσδιορίζει αυτό που είμαστε και άλλες φορές αυτό που θα θέλαμε να είμαστε ή να έχουμε. Έτσι κι αλλιώς είναι δεδομένη η απληστία μας. Έδω είναι που πρέπει να έχουμε την ικανότητα να διακρίνουμε τα όσα απλόχερα μας έχουν χαριστεί και να τα εκμεταλλευτούμε όσο μπορούμε.
Από τις 17 μέρες που πέρασα σε μια παραλία βλέποντας κάθε πρωί την εικόνα που έχω στην κορφή του ιστολογίου μου θα μου μείνουν για πάντα 1-2 σκηνικά και 2-3 κουβέντες που μου είπαν κάποιοι νέοι φίλοι. Κουβέντες που σιγοέβραζαν στο μυαλό μου και χρειάστηκε να ξεστομιστούν με ξένη φωνή για να γίνουν αντιληπτές...

Είναι πραγματική τύχη και ωραίο να μπορείς να αντικρύζεις τον Ήλιο όταν γεννιέται το πρωί και όταν χάνεται το βράδυ. Καλύτερο μπορεί να υπάρχει, αλλά μόνο όταν δε σου αρκεί αυτό που έχεις...

Εγώ πατώ στον ουρανό
βαδίζω στον ωκεανό
πάνω στο κύμα περπατώ
εσένα σαν κοιτώ