Δεν ξέρω αν είναι δική μου εντύπωση ή συμβαίνει γενικότερα, αλλά το τελευταίο διάστημα έχω την εντύπωση ότι συμβαίνουν πράγματα που η σοβαρότητά τους έχει ασύλληπτες διαστάσεις και ξεφεύγει από τα μέχρι τώρα όρια που είχαμε συνηθίσει.
Ίσως και να φταίνε οι δικές μου ευαισθησίες που έγιναν πιο δυνατές με όσα ζούμε…
Εκνευρίζομαι με τον εαυτό μου που ξαναγυρνώ στα ίδια συμπεράσματα και στις ίδιες εικασίες για το πώς αντιμετωπίζεται η τρέχουσα κατάσταση που βιώνουμε από την πλειοψηφία του κόσμου και που συνεπαρμένοι από το «εορταστικό κλίμα» δεν δίνουν καμία απολύτως προσοχή σε όσα διαδραματίζονται. Οι οργανωμένες προσπάθειες κατάπνιξης κάθε φωνής αντίδρασης σε όλους ανεξαιρέτως τους τομείς βρίσκουν ολοένα και πιο δραστικές και βίαιες μορφές έκφρασης αγγίζοντας πλέον τις δολοφονικές ενέργειες. Τελευταίο παράδειγμα η μαφιόζικη επίθεση με βιτριόλι σε μια εργαζόμενη μετανάστρια από τη Βουλγαρία. Συνεχείς πιέσεις προς τους εργαζόμενους για περισσότερη εργασία με λιγότερες αποδοχές, εξαιρετικά βίαιες μέθοδοι καταστολής από το κράτος και μεθοδευμένη αποσιώπηση των γεγονότων από τα ΜΜΕ έγιναν πλέον καθεστώς και το μόνο που μας νοιάζει είναι που θα κάνουμε ρεβεγιόν και ποιο θα είναι το αποτέλεσμα του X-factor. Σε διεθνές επίπεδο βλέπουμε – ανίκανοι να αντιδράσουμε – τη σφαγή εκατοντάδων ανθρώπων από το στρατό του Ισραήλ χωρίς την παραμικρή φωνή αντίδρασης αυτών που μας εκπροσωπούν. Ντρέπομαι που λέγομαι Έλληνας και που επιτρέπω έμμεσα τα όσα γίνονται. Ντρέπομαι με άφησα να φτάσω εδώ που σήμερα είμαι και δεν έχω τη δύναμη να πω: όχι.
Το ρεύμα διαμαρτυρίας που δημιουργήθηκε με τη δολοφονία του 16χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου και αντικατόπτρισε τη συσσωρεμένη αγανάκτηση μεγάλης μερίδας κόσμου, πρέπει να γίνει η αφορμή για να μην επιτρέψουμε τη συνέχιση του εξευτελισμού μας ως πολίτες και ως άνθρωποι. Η φωνή μας έχει τρομερή δύναμη αν ακουστεί ως μία, ενωμένη. Και είναι αυτό ακριβώς που προσπαθούν να σβήσουν με κάθε τρόπο…
