Υπάρχουν στιγμές και καταστάσεις που έχουν τρομερή δύναμη. Δύναμη που δεν αποκαλύπτεται εξαρχής, παρακολουθεί όμως κρυμμένη και κάποια στιγμή έρχεται μπροστά μας να διαλύσει ότι αγαπάς. Ειδικά όταν πρόκεται και κάποιους ανθρώπους που με την παρουσία τους και μόνο σε κάνουν να απαρνιέσαι ότι αγαπάς. Λογικό...? υγιές...? φυσικό...? Δεν ξέρω... έτσι κι αλλιώς δε θα πίστευα όποιον απαντούσε σε αυτές τις ερωτήσεις γιατί κανένας δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις. Μόνο ο χρόνος, που έρχεται και επιβεβαιώνει ή διαψεύδει συναισθήματα. Καμιά φορά όλα αυτά φαντάζουν σαν τον ορίζοντα ατελείωτα, όπως και τα αλλόκοτα και απόστροφα συναισθήματα που νιώθουμε, αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς είναι μέσα στο παιχνίδι που λέγεται ζωή. Μια ζωή που βασίζεται σε μια αγάπη που δε θα σβήσει ποτέ.
Θα δανειστώ κάτι που είπε ένα ξεχωριστό κορίτσι που γνώρισα τελευταία: η ζωή είναι κωμωδία για όποιον σκέφτεται και τραγωδία για όποιον αισθάνεται...
