Μόλις πρόσφατα τελείωσα ένα βιβλίο που με ταλαιπωρούσε ευχάριστα αρκετό καιρό. Πρόκειται για την έρευνα του κ. Στράτου Δορδανά «Έλληνες εναντίον Ελλήνων» και αφορά το καθεστώς μέσα στο οποίο δημιουργήθηκαν τα τάγματα ασφαλείας στην κατοχική Ελλάδα του ’41 – ’44, τον τρόπο που έδρασαν και πως αυτά συνεργάστηκαν με τις κατοχικές δυνάμεις των Ναζί. Επίσης σκιαγραφεί τις ηγετικές φυσιογνωμίες των ομάδων που έδρασαν στο πλευρό των Γερμανών ενάντια στους Έλληνες με μοναδικό όφελος όπως αποδεικνύεται με στοιχεία την προσωπική ανέλιξη και το κέρδος ανεξαρτήτους τιμήματος. Η σύγχρονη Ελληνική ιστορία ήταν ανέκαθεν εκεί που εστίαζα χρονολογικά το ενδιαφέρον μου μιας και ζούμε ακόμα τις επιπτώσεις των όποιων επιλογών τότε, σε τρανή αντίθεση με την αρχαία και κλασική περίοδο!!!
Ο χαρακτηρισμός «εξαιρετική» δεν επαρκεί για να χαρακτηρίσει την εν λόγο ιστορική έρευνα του Στρ. Δορδανά που ρίχνει φως σε αβυσσοσκότεινες πτυχές της Ελλάδας. Ίσως οι μόνοι που μπορούν να αντιληφθούν το μέγεθος των εγκλημάτων που έγιναν εκείνη την περίοδο είναι όσοι έζησαν τις κτηνωδίες και υπέστησαν την παράνοια των τότε Ελληναράδων. Με πρόφαση τον πατριωτισμό, που στην πραγματικότητα επρόκειτο πέρι εθνικής προδοσίας, ηθικά άρρωστα άτομα προέβησαν σε κτηνωδίες ως βάρος ανθρώπων που προσπαθούσαν να επιβιώσουν εν μέσω της κατοχής.
Σε αρκετές σειρές του βιβλίου ανατρίχιασα σκεπτόμενος 2 πράγματα. Το ένα είναι πως εφόσον έγιναν μία φορά, κάλλιστα θα μπορούσαν να επαναληφθούν οι συγκεκριμένες καταστάσεις υπό τις κατάλληλες συνθήκες. Το δεύτερο, με μεγάλη έκπληξη διέκρινα, διαβάζοντας σχετικά με τους χαρακτήρες των αρχηγών των ταγματασφαλιτών, πολλές ομοιότητες με πρόσωπα της σημερινής Ελλάδας, ακόμα και ίσως ενός ή δυό που γνωρίζω προσωπικά. Τραβηγμένο…? Δεν ξέρω, αλλά έχουν όλα τα ατού να γίνουν μια μέρα δοσίλογοι. Και αυτό είναι που με ανησυχεί περισσότερο. Ότι ζουν ανάμεσά μας…όπως τότε!
