Όταν χαράζει, ο πρώτος στεναγμός
βγαίνει απ' τα πιο σφιγμένα χείλη.
Σαν πεταλούδα στην κάμαρη πετά
ψάχνοντας άνοιγμα να φύγει.

Αν είσαι μόνος, αν είσαι αδύναμος
η χαραυγή θα σε ξεκάνει.
Έχει το μύρο, έχει τη σιγαλιά,
κι έχει τον ήλιο τον αλάνη.

Καινούρια μέρα, καινούριος ποταμός
στις εκβολές του θα προσφέρει
όσα χαθήκαν, όσα ξεχάστηκαν
κι όσα γι' αυτά κανείς δεν ξέρει.

Πίσω απ' τους λόφους, πίσω απ' τα βλέφαρα
υπάρχει τόπος και για σένα.
Χωρίς Βαστίλη, χωρίς ανάθεμα,
χωρίς τα χείλη τα σφιγμένα.

θαν. Παπακωνσταντίνου



Βρέχει έξω. Μάλλον βρέχει και πιο μέσα από το απλό «έξω»…
Μια κρύα μπύρα, λίγη μουσική και ένα – δυο χάρτες ανοιχτοί μπας και βρω να ξεφύγω από σένα και το χθεσινό πρόσωπό σου.
Πόσες φορές σε ρώτησα αν ακούς? Πόσες φορές σε ρώτησα αν βλέπεις?? Αν μπορείς να δεις το παντοτινό άπειρο..?

…βρέχει …δυο χρόνια τώρα

Ποιά η διαφορά του απείρου από το μηδέν...?

...και τα δύο ένα τίποτα είναι..