Τις τελευταίες μέρες, συμπεριλαμβανομένης και της χθεσινής, έλαβαν χώρα διάφορα μικρής και μεγάλης σημασίας πράγματα εδώ στο Ελλαδιστάν. Από χθες όμως έπαψαν όλα να μας απασχολούν πλην των «νικών» του κάθε κόμματος όπως χαρακτηρίστηκαν τα αποτελέσματα από τους ίδιους τους πολιτικούς αρχηγούς συνεπικουρούμενα από τα μακρύφτερα παπαγαλάκια των ΜΜΕ. Για παράδειγμα δεν μας απασχολεί καθόλου του γεγονός – για να αρχίσω από τις εκλογές – ότι για δεύτερη φορά (1η ευρωεκλογές) ο ελληνικός λαός έφτυσε κατάμουτρα το σύνολο του πολιτικού συστήματος. Ενός συστήματος που δημιουργήθηκε και γιγαντώθηκε για να τρέφει 4-5 οικογένειες και τους αυλικούς τους. Έχω την αίσθηση ότι με όσα γίνονται δεν χρειάζεται παρά μόνο μια μικρή σπίθα για να επαναληφθεί ο Δεκέμβρης του 08, αυτή τη φορά όμως με πρωταγωνιστές τους οικογενειάρχες.
Δεύτερο παράδειγμα, το οποίο έχει πολλά κενά έτσι όπως μας παρουσιάστηκε είναι ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος που εξαπέλυσε η Ελλάδα προς κάθε κατεύθυνση. Ναι σωστά διαβάσατε, γιατί μόνο έτσι μπορεί να χαρακτηριστεί αυτό που έγινε τις τελευταίες μέρες. Ταχυδρομήθηκαν φάκελοι – δέματα παγιδευμένα με εκρηκτικά σε μεγάλους αρχηγούς κρατών της Ε.Ε. και το όλο θέμα παρουσιάστηκε (από τα ελληνικά ΜΜΕ) όπως μια ληστεία σε κοσμηματοπωλείο ή η ανατροπή νταλίκας στην Αθηνών – Λαμίας. Μια βδομάδα πριν από τις εκλογές, δια μέσου των οποίων δε θα έπρεπε να τραυματιστεί η διαδικασία του μνημονίου στο παραμικρό, μια σειρά γεγονότων απέσπασαν την προσοχή του ελληνικού λαού από εκεί που θα’πρεπε να είναι. Δε χρειάζεται να απορούμε σήμερα για το 5,4% της χρυσής αυγής στην Αθήνα και για το ότι ο Γιωργάκης έσπευσε να ερμηνεύσει το αποτέλεσμα ως «λευκή επιταγή» για τη συνέχιση της ληστρικής του πολιτικής.
Πάντα ήμουν της άποψης ότι τίποτα δε γίνεται τυχαία. Έτσι κι αλλιώς ολόκληρο το σύμπαν διέπεται από το χρυσό κανόνα της ισορροπίας δια μέσου της δράσης – αντίδρασης. Έχουμε την ψευδαίσθηση ή το θράσος να θέλουμε να αποτελέσουμε (πάλι) εξαίρεση…?
