Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010

…σαν τις υποσχέσεις όταν ήμασταν πιτσιρικάδες

Θέλω να πιστεύω ότι δε με ξαφνιάζει τίποτα. Λίγο κάποια πράγματα ή καταστάσεις που μου έχουν τύχει, λίγο το ότι πιστεύω στο ότι ο καθένας έχει το απόλυτο δικαίωμα να κάνει ή να πιστεύει ότι τον φωτίσει ο θεός, κατέληξα τα τελευταία χρόνια να λέω ότι δε με ξαφνιάζει τίποτα. Ίσως να είναι και ένα είδος άμυνας απέναντι σε κάθε είδους «κακού κειμένου» που μας περιτριγυρίζει. Κι όμως υπάρχουν πράγματα που όχι μόνο μας ξαφνιάζουν, αλλά πονάνε πολύ συνάμα. Όταν για παράδειγμα εισπράττεις μια συμπεριφορά από άτομα που σου είναι πολύ οικεία και κοντινά και μαθαίνεις το τι πιστεύουν για σένα. Γκρεμίζεται ένα κομμάτι του εαυτού σου.
Βέβαια και αυτό ενσωματώνεται στον χρυσό κανόνα «ότι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό» και σε οπλίζει με εμπειρία για το μέλλον. Και είναι αυτός ακριβώς ο μηχανισμός που μας αποξενώνει ολοένα και περισσότερο.
Έτσι κι αλλιώς από καιρό έχω ξεγράψει πράγματα που τα πίστευα ουτοπικά αιώνια όπως οι υποσχέσεις που δίναμε πιτσιρικάδες.