Τετάρτη 27 Μαΐου 2009

Αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος


εδώ τα πέτρινα είδωλα
σηκώνονται, εδώ λαμβάνουν
την ικεσία ενός χεριού νεκρού ανθρώπου
κάτω απ' το σπίθισμα σβησμένου άστρου

είναι σαν αυτό
στου θανάτου το άλλο βασίλειο
ξυπνώντας μόνοι
την ώρα που είμαστε
τρέμοντας με τρυφερότητα
χείλη που θα φιλούσαν
κάνουν προσευχές σε τσακισμένες πέτρες

αόμματοι
αν δεν τα μάτια μας ξαναφανούν
όπως το αέναο άστρο
του πολύφυλλου ρόδου
στου θανάτου το λυκοφωτικό βασίλειο
η ελπίδα μόνο
των κενών ανθρώπων
των άδειων ανθρώπων

μεταξύ ιδέας
και πραγματικότητας
μεταξύ κίνησης
και δράσης
πέφτει η σκιά

μεταξύ αντίληψης
και δημιουργίας
πέφτει η σκιά

η ζωή είναι πολύ μακριά

μεταξύ πόθου
και σπασμού
μεταξύ δύναμης
και ύπαρξης
μεταξύ ουσίας
και πτώσης
πέφτει η σκιά
γιατί δικό σου είναι το βασίλειο

γιατί δική σου είναι η ζωή
γιατί η ζωή σου είναι δική σου
δική σου

αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος
όχι μ' ένα πάταγο αλλά μ' ένα λυγμό



Δεν ξέρω αν επιτρέπεται να "σπάμε" ένα ποίημα χρησιμοποιώντας αποσπασματικά κάποιες στροφές του, αλλά όταν η προσωπική ερμηνεία γεμίζει τη σκέψη και την καρδιά, θεωρώ ότι επιτυγχάνεται ο σκοπός ύπαρξης της ίδιας της ποίησης.
Το παραπάνω απόσπασμα είναι από το ποίημα "Κούφιοι Άνθρωποι" (The Hollow Men) του πιο αγαπημένου μου T.S. Eliot μελωποιημένο από τους Ωχρά Σπειροχαίτη