Πολλές φορές κάποια πράγματα στη ζωή μας και στις διαπροσωπικές μας σχέσεις δεν εκφράζονται άμεσα με λόγια, αλλά βρίσκονται εκεί και μαρτυρούν την ύπαρξή τους με έναν διαφορετικό τρόπο. Έναν τρόπο που δε χρησιμοποιεί λόγια και στόματα.
Η ζωή γύρω μας είναι γεμάτη μηνύματα και πράγματα που μαρτυρούν όσα δεν έχουν εκφραστεί με λόγια. Το έχετε παρατηρήσει ποτέ? Θέλει απλώς να αλλάξουμε είτε γωνία εστίασης, είτε τα φίλτρα μας, μέσα από τα οποία βλέπουμε τον κόσμο. Άπειρες απαντήσεις θα μας δοθούν πλουσιοπάροχα χωρίς την παραμικρή φειδώ και έκπληκτοί θα συνειδητοποιούμε καταστάσεις που μέχρι τώρα ή δε ν τις αντιλαμβανόμασταν, ή δεν τις κατανοούσαμε.
Δεν είναι εύκολη διαδικασία. Το αντίθετο, είναι και δύσκολη και χρονοβόρα. Άλλωστε ποιος είπε ότι, ότι αξίζει είναι εύκολο…? Έχουμε συνηθίσει να αποκτούμε εύκολα ότι θέλουμε και μόλις κάτι μας ζορίσει το εγκαταλείπουμε, ότι κι αν είναι αυτό. Ένας φίλος, μια δουλειά, μια κατάσταση, ένας έρωτας… Έχει επικρατήσει πλέον η καθημερινή μας συμπεριφορά να έχει ως βάση «τις χαρές του κώλου μας» χωρίς να νοιαζόμαστε αν με τη συμπεριφορά μας, ή την αδιαφορία μας πληγώνουμε κάποιους. Το είδα αυτό πολύ έντονα τώρα τελευταία σε 2 φίλες μου. Τυφλωμένη η μια από την ακατάσχετη επιθυμία της για γλέντια και χαρές, δεν έχει καταλάβει ακόμα πόσο έχει πληγώσει την κολλητή της…
Έχουμε μάθει να παίρνουμε με εύκολο τρόπο όσα μας ενδιαφέρουν χωρίς να κοιτάμε πίσω από βιτρίνες, χωρίς να ενδιαφερόμαστε πέρα απ’όσα μας «σερβίρονται» κατάμουτρα. Μετά απορούμε για το «πως γίναμε έτσι...» ή «δεν καταλαβαίνω, αφού…» και φτάνουμε στο τέλος το διαδρόμου όπου όλες οι πόρτες πια μένουν κλειστές...
Έτσι κι αλλιώς οδεύουμε προς τον παράδεισο όπου τα πάντα θα γίνονται με αριστερό ή δεξί κλικ. Ίσως να το έχουμε επιτύχει κιόλας…
