Παρασκευή 29 Μαΐου 2009

Τετάρτη 27 Μαΐου 2009

Αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος


εδώ τα πέτρινα είδωλα
σηκώνονται, εδώ λαμβάνουν
την ικεσία ενός χεριού νεκρού ανθρώπου
κάτω απ' το σπίθισμα σβησμένου άστρου

είναι σαν αυτό
στου θανάτου το άλλο βασίλειο
ξυπνώντας μόνοι
την ώρα που είμαστε
τρέμοντας με τρυφερότητα
χείλη που θα φιλούσαν
κάνουν προσευχές σε τσακισμένες πέτρες

αόμματοι
αν δεν τα μάτια μας ξαναφανούν
όπως το αέναο άστρο
του πολύφυλλου ρόδου
στου θανάτου το λυκοφωτικό βασίλειο
η ελπίδα μόνο
των κενών ανθρώπων
των άδειων ανθρώπων

μεταξύ ιδέας
και πραγματικότητας
μεταξύ κίνησης
και δράσης
πέφτει η σκιά

μεταξύ αντίληψης
και δημιουργίας
πέφτει η σκιά

η ζωή είναι πολύ μακριά

μεταξύ πόθου
και σπασμού
μεταξύ δύναμης
και ύπαρξης
μεταξύ ουσίας
και πτώσης
πέφτει η σκιά
γιατί δικό σου είναι το βασίλειο

γιατί δική σου είναι η ζωή
γιατί η ζωή σου είναι δική σου
δική σου

αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος
όχι μ' ένα πάταγο αλλά μ' ένα λυγμό



Δεν ξέρω αν επιτρέπεται να "σπάμε" ένα ποίημα χρησιμοποιώντας αποσπασματικά κάποιες στροφές του, αλλά όταν η προσωπική ερμηνεία γεμίζει τη σκέψη και την καρδιά, θεωρώ ότι επιτυγχάνεται ο σκοπός ύπαρξης της ίδιας της ποίησης.
Το παραπάνω απόσπασμα είναι από το ποίημα "Κούφιοι Άνθρωποι" (The Hollow Men) του πιο αγαπημένου μου T.S. Eliot μελωποιημένο από τους Ωχρά Σπειροχαίτη

Πέμπτη 21 Μαΐου 2009

-Φίλε! …σόρυ, φίλε, μήπως έχεις ώρα?
-ναι …μισό
Είναι 23:65!

-Τι ώρα είπες??
-23:65!
-Δεν μπορεί, κάποιο λάθος γίνεται…
Δεν υπάρχει η ώρα που λες.

-Υπάρχει, απλά δεν το έχεις προσέξει ποτέ…

Δευτέρα 18 Μαΐου 2009

Τρίτη 12 Μαΐου 2009

Σαν Φως


Το φως να παίρνει την ματιά ο χώρος τα όνειρά σου
και τα νερά του ποταμού να σε τραβάν μακριά
ότι κι αν ονειρεύτηκες να φεύγει από κοντά σου
να απλώνεις μα τα χέρια σου να πέφτουνε βαριά

Και τι δεν μου' χες ορκιστεί και τι δεν μου' χες τάξει
μα τώρα η απουσία μου σε κάνει και ξεχνάς
δέσε καλά τις μαγικές στιγμές μας με μετάξι
και φώτισε τον ουρανό σχήμα της μοναξιάς

χωρίς πνοή χωρίς ματιά μόνο με τα όνειρά μου
με τρόχισαν οι άνεμοι που πάντα κυνηγώ
αυτοί που με ορίζουνε αυτοί που με πετάνε
αυτοί που με τινάζουνε στον τοίχο στο κενό

κορμί που σχίζεται στα δυο στα βράχια του αοράτου
μνήμες θολές και μια γλυκιά λήθη της λησμονιάς
στης μοναξιάς τον κόκκινο από αίμα πίδακα του
που ξεπετάγεται σαν φως που φέγγει της στεριάς

το μαγικό στου φεγγαριού ονειροπόλειμά σου
το' χεις ξεχάσει κι είν' αργά καιρός να κοιμηθείς
με κάποιον που δεν τον χωρά η μαγική αγκαλιά σου
τις ώρες που περάσαμε μαζί θα μοιραστείς

... ...



υπόγεια ρεύματα

Τετάρτη 6 Μαΐου 2009

Ανεξήγητες οικειότητες

Σας έχει τύχει ένα – δυο μέρη με τα οποία δεν έχετε καμία σχέση να σας είναι τόσο οικεία? Μέρη μακριά από το σπίτι μας και όμως τόσο «κοντινά»
Να νιώθεις ότι έχεις ένα αλλιώτικο δέσιμο με τον τόπο και όποτε βρίσκεσαι εκεί να νιώθεις κυριολεκτικά σα στο σπίτι σου. Μέρη που γυρνάς κάθε φορά όποτε είσαι χάλια, όποτε είσαι χαρούμενος και που θες να πας τον άνθρωπο που αγαπάς να του τα δείξεις… Καταλαβαίνεις ότι κάτι σε δένει με αυτόν τον τόπο χωρίς να μπορείς να βρεις την εξήγηση.
Είναι από τις ανεξήγητες πτυχές μας ως υπάρξεις, που προσδίδουν μια μυστηριώδη αλλά συνάμα και όμορφη απόχρωση σε ότι είμαστε και αισθανόμαστε.