Υπάρχουν φορές που μια δυνατή μπόρα δε ρίχνει αρκετό νερό να ξεπλύνει όλα όσα θέλεις να βγάλεις απ’τη σκέψη. Όνειρα, σχέδια, αναμνήσεις, έρωτες … Και είναι τότε που αρχίζεις να παζαρεύεις με τον εαυτό σου όλα εκείνα για τα οποία θα έδινες και τη ζωή σου λίγα χρόνια νωρίτερα. Είδα κάπου γραμμένο ότι «όταν δεν βλέπεις πια το τέρας, αρχίζεις να του μοιάζεις»… Αυτά τα γαμημένα όρια που βάζουμε στις αρχές και τη ζωή μας είναι που πρέπει να μην προδίδουμε. Τότε και μόνο τότε μπορούμε να λέμε ότι είμαστε εντάξει με τον εαυτό μας. Ακόμα και η επίγνωση της ίδιας της κατάστασης είναι σπουδαίο επίτευγμα και μας βοηθάει να ακουμπήσουμε κάπου σε μια δύσκολη κατάσταση έχοντας στο μυαλό μας ότι δεν το χάσαμε το παιχνίδι.
Αυτό ακριβώς παλεύω: να μη χάσω αυτό το παιχνίδι, μη κάνοντας εκπτώσεις. Δύσκολο, αλλά εφικτό, αρκεί να μπορείς να αντιμετωπίσεις το βλέμμα σου στον καθρέφτη χωρίς την παραμικρή ενοχή.

Μου χρωστάς μια πανσέληνο όπου μέσα στο αστράφτισμά της θα δω το ναι σου…

Παντοτινά!