Μεσημέρι Κυριακής κοιτώντας τα βήματά μου περπατώ στη αποβάθρα 2 του σταθμού Λαρίσης... Δε θέλω να κοιτώ πουθενά αλλού παρά μόνο αυτά τα βήματα μου που με απομακρύνουν ολοένα και περισσότερο.
Οι πρώτες ζέστες του καλοκαιριού αρκετά βασανιστικές μαζί με τις σκέψεις που γυρνάνε μια ώρα και λίγα χιλιόμετρα πίσω...
Είναι αυτές οι γαμημένες στιγμές που φοβάσαι από την αρχή ότι θα έρθουν. Οι στιγμές του αποχωρισμού που σου συνθλίβουν κάθε χαμόγελο που με ζόρι βγαίνει έτσι για να μη χαλάσει η στιγμή.
Αν μπορούσα να ζητήσω κάτι θα ήταν η δύναμη να αντέχω να μην έχω δίπλα μου κάποιους ανθρώπους. Ανθρώπους που η καρδιά και το μυαλό ξεδιαλέγουν χωρίς να σε ρωτάνε.
Έψαξα έτσι ένα ψέμα σου να βρω
να μην μπορώ να τ' ανεχθώ
και δεν βρήκα ούτε ένα
Κι έπειτα μέτρησα πάλι για να δω
αν είν'τα λάθη μου εδώ
και δεν έλειπε κανένα...
