Δεν έχει αλλού, δεν έχει αλλιώς, μόνο εδώ
Πιασμένος από αυτόν το στίχο μου ξανά ‘ρχονται στο μυαλό σκέψεις που το τελευταίο διάστημα μου τυράννησαν πολύ και που τελικά με οδήγησαν στο πιο απλό συμπέρασμα. Όλοι μας συνεχώς προσμένουμε για κάτι. Κάτι που ΘΑ γίνει, κάτι που θέλουμε να γίνει, κάτι που αν γίνει θα αλλάξουν όλα και μύριες τόσες προσδοκίες. Μονίμως ζούμε είτε για το αύριο, για όσα θα γίνουν και περιμένουμε, είτε με το χθες και τις αναμνήσεις. Σχεδόν ποτέ δε ζούμε το τώρα και το σήμερα, χάνοντας ένα από τα πολυτιμότερα πράγματα που μας τυχαίνουν: το να ζούμε. Να ζούμε τη στιγμή απολαμβάνοντας όσο το δυνατόν περισσότερο το κάθε τι γύρω μας που υπάρχει με τον συνυπολογισμό όμως των συνεπειών των πράξεών μας… Πόσες και πόσες φορές ήμασταν σε κάποιο όμορφο μέρος ή με πολύ αγαπημένα πρόσωπα μας και το μυαλό μας ήταν στο «τι θα κάνουμε το βράδυ», «που θα πάμε αύριο» ή στο «πως περάσαμε το περασμένο Σαββατοκύριακο», ενώ στο άμεσο μέλλον θα αναπολούμε αυτές τις ίδιες τις στιγμές…
Αυτήν την προσέγγιση του ζην μου την μετέδωσε μια καλή φίλη και ομολογώ ότι χρειάστηκε καιρός για να την ενστερνιστώ και να την κάνω πράξη σε αρκετά μεγάλο ποσοστό, γιατί είναι αλήθεια πως όλοι μας έχουμε μάθει να λειτουργούμε αλλιώς γεγονός που μας κάνει άπληστους και αχάριστους…
