Όλο και περισσότερο ενστερνίζομαι το ρητό του ποιητή - που έγινε και γνωστή ροκ επιτυχία - live and let die!!
Ο λόγος? όλο και περισσότερο βλέπω γύρω μου τον καθημερινό εγωκεντρισμό. Από το πιο απλό ως το βαθύτερο στις σχέσεις και συναλλαγές μας. ΑΠό τον φούρνο που πας να πάρεις κάτι να φας και η παραδοσιακή Ελληνίδα νοικοκυρά πάι να σου φάει τη σειρά, μέχρι τις διαπροσωπικές σχέσεις φιλίας ή αισθήματος...
Δεν υπάρχει πλέον πτυχή της καθημερινότητάς μας που να μην προσπαθεί ο διπλανός σου να βγει πάνω απο σένα και να ωφεληθεί ακόμα και για το πιο μικρό πράγμα.
Έφτασα, λοιπόν να λέω μέσα μου αυτό που μισώ περισσότερο απ'όλα: κοίτα την πάρτι σου και άσε τους άλλους. Έχω πιάσει τον εαυτό μου να πιέζεται να λειτουργήσει έτσι χωρίς να το θέλει και να μπορεί!!! Μέχρι στιγμής θέλω να πιστεύω ότι έχω προσφέρει μέσα από μια συγκεκριμένη 10ετή ασχολία μου πολλά σε ανθρώπους γύρω μου με τους οποίους συμπορευόμαστε για έναν κοινό σκοπό. Ακόμα και εκεί, όπου θα πρέπει να βασιλεύει ο αλτρουισμός, η πλειοψηφία κοιτάει το βόλεμά του πάντα εις βάρος των άλλων...
Έχω σιχαθεί πλέον. Και φυσικά από τρόπους και ευγένεια ούτε συζήτηση. Ο καθένας σου μιλάει λες και είναι ο προϊστάμενός σου από τον οποίο μάλιστα εξαρτάσαι οικτρά.
Η νοοτροπία του Ελληναρά!!
