Η κρίση του καπιταλισμού

Πλέον η ενημέρωση μας είναι ένα είδος μάχης για την εξεύρεση της πραγματικότητας στο μέτρο του δυνατού. Ακόμα κι αυτό αν αμφισβητηθεί, θεωρώ ότι το να αναζητεί κανείς όσο το δυνατόν περισσότερες απόψεις μόνο κέρδος μπορεί να του αποφέρει.

Ο παραπάνω μικρός πρόλογος προκύπτει από το γεγονός ότι χθες βράδυ παραβρέθηκα σε μια ομιλία ενός Ιρλανδού καθηγητή σχετικά με τις θεμελιώδης αιτίες αυτής, αλλά και κάθε προηγούμενης κρίσης που βιώνουμε μέσα από το καπιταλιστικό σύστημα που επικρατεί. Γνώμες και απόψεις που δεν πρόκειται να ακούσεις στα κλασσικά μέσα μαζικής εξημέρωσης (© Τζίμμης Πανούσης) εκφράζονται, συζητούνται, αντικρούονται και αναλύονται από άτομα που προσεγγίζουν με διαφορετικό τρόπο την παρουσία μας μέσα στην κοινωνία.
Σωστό ή λάθος? Δεν μπορεί να κριθεί από κανέναν, γιατί έτσι κι αλλιώς το σύνολο των πολιτικών πεποιθήσεων υπάγονται στη σφαίρα του υποκειμενικού.
Χθες βράδυ ο John Holloway (καθηγητής στο Αυτόνομο Λαϊκό Πανεπιστήμιο του Μεξικού) σε μια ομιλία του στην κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ ανέλυσε την άποψη ότι η πραγματική κρίση του καπιταλισμού είμαστε εμείς. Ίσως για πολλούς η εν λόγω άποψη να είναι άκαιρη, για κάποιους άλλους (μαζί κι εγώ) να είναι η θεμελιώδης θέση. Όπως και να’χει η πραγματοποίηση τέτοιων ομιλιών και συζητήσεων είναι εξαιρετικά σημαντικές. Όποιος το ψάξει θα δει ότι πραγματοποιούνται αρκετές σε διάφορα στέκια και χώρους απελευθερωμένης διακίνησης ιδεών και απόψεων…

Take away this pain of knowing

Ίσως αυτοί οι στίχοι να είναι πιο επίκαιροι από ποτέ...

Darkness, Darkness, be my pillow, Take my head and let me sleep
In the coolness of your shadow, In the silence of your deep
Darkness, darkness, hide my yearning, For the things I cannot see
Keep my mind from constant turning, To the things I cannot be
Darkness, darkness, be my blanket, cover me with the endless night
Take away the pain of knowing, fill the emptiness with light
Emptiness with light now

Darkness, darkness, long and lonesome, Is the day that brings me here
I have felt the edge of sadness, I have known the depths of fear
Darkness, darkness, be my blanket, Cover me with the endless night
Take away this pain of knowing, Fill this emptiness with light now


Darkness, darkness, be my blanket, cover me with the endless night
Take away this pain of knowing, fill this emptiness with light now

Υπάρχουν φορές που μια δυνατή μπόρα δε ρίχνει αρκετό νερό να ξεπλύνει όλα όσα θέλεις να βγάλεις απ’τη σκέψη. Όνειρα, σχέδια, αναμνήσεις, έρωτες … Και είναι τότε που αρχίζεις να παζαρεύεις με τον εαυτό σου όλα εκείνα για τα οποία θα έδινες και τη ζωή σου λίγα χρόνια νωρίτερα. Είδα κάπου γραμμένο ότι «όταν δεν βλέπεις πια το τέρας, αρχίζεις να του μοιάζεις»… Αυτά τα γαμημένα όρια που βάζουμε στις αρχές και τη ζωή μας είναι που πρέπει να μην προδίδουμε. Τότε και μόνο τότε μπορούμε να λέμε ότι είμαστε εντάξει με τον εαυτό μας. Ακόμα και η επίγνωση της ίδιας της κατάστασης είναι σπουδαίο επίτευγμα και μας βοηθάει να ακουμπήσουμε κάπου σε μια δύσκολη κατάσταση έχοντας στο μυαλό μας ότι δεν το χάσαμε το παιχνίδι.
Αυτό ακριβώς παλεύω: να μη χάσω αυτό το παιχνίδι, μη κάνοντας εκπτώσεις. Δύσκολο, αλλά εφικτό, αρκεί να μπορείς να αντιμετωπίσεις το βλέμμα σου στον καθρέφτη χωρίς την παραμικρή ενοχή.

Μου χρωστάς μια πανσέληνο όπου μέσα στο αστράφτισμά της θα δω το ναι σου…

Παντοτινά!

Μάστερ,πτυχία διπλά και τριπλά
ξένες γλώσσες και μεταφρασμένη αγάπη
Και ως τα τριάντα η ζωή σας πουλά
ένα σύζυγο με ειδικότητα γιάπη
κι όταν στα σαράντα έρθει η πλήξη
δια παντός τα πάντα θα 'χουν λήξει.

Μια αντίθεση των καιρών...

μια εικόνα που είδα και μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Περνουσα χθες το απόγευμα μπροστά από το κεντρικό κτήριο του ΟΗΕ στη Γενεύη και η αντίθεση που συμπηκνώνεται σε αυτήν τη στιγμή νομίζω είναι μεγάλη...Τόσο σημειολογικά, όσο και ουσιαστικά.
Ένας παλαιστίνιος διαδηλώνει για το άδικο που βιώνει μποστά από την είσοδο του ΟΗΕ. Υποτίθεται ότι το ένα πρεσβεύει το δίκαιο...

Μεσημέρι Κυριακής στην αποβάθρα..

Μεσημέρι Κυριακής κοιτώντας τα βήματά μου περπατώ στη αποβάθρα 2 του σταθμού Λαρίσης... Δε θέλω να κοιτώ πουθενά αλλού παρά μόνο αυτά τα βήματα μου που με απομακρύνουν ολοένα και περισσότερο.
Οι πρώτες ζέστες του καλοκαιριού αρκετά βασανιστικές μαζί με τις σκέψεις που γυρνάνε μια ώρα και λίγα χιλιόμετρα πίσω...
Είναι αυτές οι γαμημένες στιγμές που φοβάσαι από την αρχή ότι θα έρθουν. Οι στιγμές του αποχωρισμού που σου συνθλίβουν κάθε χαμόγελο που με ζόρι βγαίνει έτσι για να μη χαλάσει η στιγμή.
Αν μπορούσα να ζητήσω κάτι θα ήταν η δύναμη να αντέχω να μην έχω δίπλα μου κάποιους ανθρώπους. Ανθρώπους που η καρδιά και το μυαλό ξεδιαλέγουν χωρίς να σε ρωτάνε.

Έψαξα έτσι ένα ψέμα σου να βρω
να μην μπορώ να τ' ανεχθώ
και δεν βρήκα ούτε ένα
Κι έπειτα μέτρησα πάλι για να δω
αν είν'τα λάθη μου εδώ
και δεν έλειπε κανένα...

Όποιος ξεχνάει χάνεται, ραγίζει όποιος θυμάται
κι αυτός που παραστράτησε στις ερημιές κοιμάται

Μάθε τη γλώσσα της σιωπής κι ύστερα έλα να μου πεις
πώς κλίνεται το σ' αγαπώ πώς βγάζει η έρημος καρπό
πώς βγάζει η έρημος καρπό...

(Σ.Μάλαμας)