Σκουριές Χαλκιδικής

χθες επισκέφθηκα το χώρο στις Σκουριές Χαλκιδικής όπου γίνεται αγώνας να μη δοθεί για καταστροφή στο όνομα του κέρδους. Να μη γίνει το ορυχείο εξόρυξης χρυσού το οποίο θα καταστρέψει ολοκληρωτικά όχι μόνο την περιοχή, αλλά και πολύ πέρα από αυτήν. Οι κάτοικοι της περιοχής, αυτοί δηλαδή που ζούνε εκεί αποφάσισαν να μην επιτρέψουν την καταστροφή του μέλλοντος τους... Κάποιοι άλλοι που δεν γνωρίζουν ούτε στο χάρτη που βρίσκεται η περιοχή, πόσο μάλλον το πόσο όμορφη είναι, θέλουν να την "παραχωρήσουν" για "αξιοποίηση" μεταμορφώνοντάς την σε έναν απέραντο μολυσμένο τόπο.
Ίσως θα έπρεπε να πάνε μια Κυριακή μια βόλτα εκεί στο δάσος, στις ρεματιές με τις βάθρες και τα ρυάκια, εκεί που ακούς τον άνεμο να σου λέει ιστορίες, εκεί που το ψωμί έχει γεύση και η φιλοξενεία είναι αυτονόητη και χωρίς αποτερο στόχο το κέρδος...
Θα καταλάβαιναν τότε πόσο ΜΑΛΑΚΕΣ είναι. Βέβαια αυτό προϋποθέτει μια στοιχειώδης παιδεία, μια ελάχιστη συναίσθηση των πράξεών μας και του χρέους μας. Τι περιμένεις όμως από κρεατόμαζες και φελλοκέφαλους τεχνοκράτες...
Τα βάλαν όμως με λάθους ανθρώπους...

Περισσότερα στοιχεία σχετικά στα λινκ στο δεξί μέρους του παρόντος

σε κάποια πράγματα που μας συμβαίνουν υπάρχει μια μαγεία που φανερώνεται όσο περνάει ο χρόνος...

...μια βόλτα στην παραλία

...ένα βλέμμα ...ένα άγγιγμα..

μετά κοιτάς γύρο σου τη μιζέρια και αρχίζεις τα ξόρκια!

Πώς να σωπάσω μέσα μου
την ομορφιά του κόσμου;
Ο ουρανός δικός μου
η θάλασσα στα μέτρα μου

Συγκρίσεις...

Ζούμε ως θεατές αυτές τις μέρες μια από τις μεγαλύτερες φυσικές και όχι μόνο καταστροφές των τελευταίων αιώνων. Μια χώρα υπερδύναμη σε πολλούς τομείς να έχει πληγεί σε βαθμό έξω από κάθε λογική. Μέσω των διαδικτυακών ΜΜΕ μπορούμε και έχουμε μια πολύ καλή εικόνα του τι επικρατεί εκεί.
Έχοντας ζήσει από κοντά τις συνέπειες μιας ανάλογης κατάστασης λόγω κάποιας ιδιότητάς μου θαυμάζω την αντίδραση του απλού κόσμου της Ιαπωνίας. Περιμένουν υπομονετικά στις ουρές για την επίσημη κρατική βοήθεια, ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες των αρμοδίων υπηρεσιών, η ίδια η πολιτεία να ανταποκρίνεται οργανωμένα και αποτελεσματικά, αναπόφευκτα μου έρχεται στο μυαλό το τι θα γινόταν εάν συνέβαινε κάτι αντίστοιχο στη χώρα μας. Εάν θα λειτουργούσαν τα σχέδια εκτάκτων αναγκών, εάν θα ήταν ικανή η πολιτεία να ανταποκριθεί, εάν ο κόσμος τηρούσε τις οδηγίες κλπ κλπ.

Η απάντηση έρχεται μόνη της εάν συνειδητοποιήσουμε ότι η διαφορά μας είναι ότι στη μία χώρα οι ηγέτες της σε περίπτωση που κατηγορηθούν για κακοδιαχείριση ή ανεπάρκεια αυτοκτονούν, ενώ στην άλλη αποκαλούν τον κόσμο «κοπρίτες» και παχαίνουν από την καλοπέραση…
Αφήνω σε σας να βρείτε ποια περιγραφή αντιστοιχεί σε ποια χώρα…

πέρασαν δυο μέρες δύσκολες...
πολύ δύσκολες

είναι στιγμές που αποζητάς την αγκαλιά της περισσότερο από τον αέρα που αναπνέεις αλλά συνάμα ταυτίζεσαι κάποια δευτερόλεπτα με το "τι ζητάς"... και αναρωτιέσαι.
Τη μια έχεις τον παράδεισο στη αγκαλιά σου και την άλλη αναρωτιέσαι...
Βλέπεις ότι όσα πίστευες από πιτσιρικάς ότι μπορείς να σβήσεις, να αγνοήσεις, να παλέψεις, να στέκονται μπροστά σου νικητές. Αδιάφοροι νικητές ...χαμογελαστοί.

"ότι δίνει η ζωή
μια μέρα στο πέρνει με τόκο"
μπορεί να πονάνε αυτά τα λόγια και οι σκέψεις, αλλά γεννιούνται. Γεννιούνται όταν δε συμβιβάζεσαι με τίποτα λιγότερο από τα πάντα!

αγάπη δανεική δε μπορώ να δώσω σίγουρα. Μόνο να χαρίσω. Να σου χαρίσω τα πάντα και μαζί τους εμένα.

Σ'αγαπώ

Όταν σωπαίνουν οι καταιγίδες
Και ησυχάζει το κύμα
Μπορείς και πετάς ψηλά …πολύ ψηλά
Φτάνεις στον Ήλιο, τον χαϊδεύεις και κείνος σου χαμογελά
Σα μικρό παιδί που το έταξες λούνα παρκ

Και είναι τότε που μαθαίνεις πως γράφεται η λέξη «σ’αγαπώ»

Ρε μυστήρια που είναι η ζωή...

εκεί που είσαι στα Τάρταρα και ψιλαφίζεις τον πάτο με τις άκρες των δαχτύλων σου με μιας βρίσκεσαι στην ταράτσα τ'ουρανού κι αγναντεύεις σα στην ψηλότερη κορφή...!!


γιατρέ ..τι έχω??