χθες επισκέφθηκα το χώρο στις Σκουριές Χαλκιδικής όπου γίνεται αγώνας να μη δοθεί για καταστροφή στο όνομα του κέρδους. Να μη γίνει το ορυχείο εξόρυξης χρυσού το οποίο θα καταστρέψει ολοκληρωτικά όχι μόνο την περιοχή, αλλά και πολύ πέρα από αυτήν. Οι κάτοικοι της περιοχής, αυτοί δηλαδή που ζούνε εκεί αποφάσισαν να μην επιτρέψουν την καταστροφή του μέλλοντος τους... Κάποιοι άλλοι που δεν γνωρίζουν ούτε στο χάρτη που βρίσκεται η περιοχή, πόσο μάλλον το πόσο όμορφη είναι, θέλουν να την "παραχωρήσουν" για "αξιοποίηση" μεταμορφώνοντάς την σε έναν απέραντο μολυσμένο τόπο.
Ίσως θα έπρεπε να πάνε μια Κυριακή μια βόλτα εκεί στο δάσος, στις ρεματιές με τις βάθρες και τα ρυάκια, εκεί που ακούς τον άνεμο να σου λέει ιστορίες, εκεί που το ψωμί έχει γεύση και η φιλοξενεία είναι αυτονόητη και χωρίς αποτερο στόχο το κέρδος...
Θα καταλάβαιναν τότε πόσο ΜΑΛΑΚΕΣ είναι. Βέβαια αυτό προϋποθέτει μια στοιχειώδης παιδεία, μια ελάχιστη συναίσθηση των πράξεών μας και του χρέους μας. Τι περιμένεις όμως από κρεατόμαζες και φελλοκέφαλους τεχνοκράτες...
Τα βάλαν όμως με λάθους ανθρώπους...
Περισσότερα στοιχεία σχετικά στα λινκ στο δεξί μέρους του παρόντος
