Παράξενες καταστάσεις ζούμε τελευταία και δεν αναφέρομαι στις εκλογές. Ολοένα και συχνότερα βλέπω ανθρώπους που θεωρούν ότι προβάλλουν την προσωπικότητά τους εκφέροντας άποψη. Και άντε όταν έχουν κάτι να πουν ή γνωρίζουν περί τίνος ο λόγος. Όταν όμως δεν έχουν να συνεισφέρουν το παραμικρό και απλά ανοίγουν το στόμα τους…? Τότε??
Παρασυρμένοι από όμορφα πλασαρισμένες απόψεις πέφτουν στην παγίδα της γελοιότητας. Πολλές φορές αντιλαμβάνονται αμέσως την ομορφάδα που έπραξαν, αλλά η ατομική ματαιοδοξία της αυτοπροβολής και της δήθεν σημαντικής τους παρουσίας, τους αγκυλώνει σε αδιέξοδες δικαιολογίες. Ενίοτε και η φυσιολογική άμυνα ή η έμφυτη αυτοδικαιολόγηση της μαλακίας μας να μας ωθεί στο να εμπλουτίζουμε τον περιβάλλοντα χώρο με βατράχια που ξεπηδούν από το στόμα μας!!
Ο άνθρωπος, ειδικά αυτός που λειτουργεί μέσα σ’ένα κοινωνικό σύνολο με τη νοοτροπία του όχλου, ανέκαθεν δεν αυτοπαρουσιαζόταν ως ένα εκπολιτισμένο λογικό όν, αλλά περισσότερο ως ένα από τα ζωντανά της αγέλης. Τη στιγμή που ζωντανεύει ο όχλος κάθε φωνή λογικής παύει να εισακούεται όσο δυνατή κι αν είναι.
Στη διπλανή στήλη που αναφέρω το «τι δεν μπορώ» θα έπρεπε ίσως να προσθέσω και τους ανθρώπους εκείνους που δεν έχουν τη δύναμη να δικαιολογήσουν τις επιλογές τους και σαν μικρά παιδιά προσπαθούν με ανόητο τρόπο να κρυφτούν.
Δεν ξέρω πόση ανοχή πρέπει να επιτρέπουμε στον εαυτό μας, όταν εν γνώση μας υποχωρούμε σε βασικές μας αρχές, αξίες και πιστεύω - και εδώ θα εκτιμούσα την άποψή σας – όταν, όχι απαραίτητα για κακό σκοπό, αρχίζουμε να διαπραγματευόμαστε το ηθικό πλαίσιο της ζωής μας.
