(πριν διαβάσετε το παρακάτω κείμενο, βεβαιωθείτε ότι ακούτε το μουσικό θέμα του ιστολογίου...)
Παράξενα και όμορφα συνάμα συναισθήματα γεννιούνται όταν περπατάς σε μέρη καλοκαιρινά που τα έχεις συνδυάσει με ότι σημαίνει το ίδιο το καλοκαίρι. Αμμουδιά και κύμα. Απόμερα ακρογιάλια και εικόνες τόσο ανέμελες, τοποθετημένες όμως μέσα σ’ένα φθινοπωρινό κάδρο χρωμάτων και διάθεσης. Σκέψεις που ξαναγυρνάν ξανά και ξανά σε μια πολλοστή απόπειρα να κρατήσουμε και να πετάξουμε όποιες από αυτές σήμαιναν κάτι και όσες τελικά δεν αξίζουν να κρατηθούν. Πόσο ουτοπική είναι αλήθεια αυτή η επιθυμία μας να κρατάμε εικόνες ή να θέλουμε να τις πετάξουμε μια για πάντα στην άβυσσο του χρόνου…? Ένα ξεδιάλεγμα τόσο αλλόκοτο μα και τόσο αναγκαίο.
Δεν πιστεύω ότι μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο, απλά αγκαλιάζουμε περισσότερο κάποιες νέες εικόνες και συναισθήματα που εμφανίζονται μπροστά μας σε διάφορες περιόδους της ζωής μας. Όλα όμως έρχονται και κατακάθονται γλυκά στο κελάρι που φυλάμε τα όσα έχουμε ζήσει. Κάποια απ’όλα αυτά είναι σαν το καλό κρασί που με το πέρασμα του χρόνου αποκαλύπτει τα μυστικά του και σου επιτρέπει να το απολαύσεις σε όλο του το είναι. Δεν υπάρχουν κανόνες και χρυσές συνταγές σε αυτήν τη διαδικασία. Πρέπει να την αφήσεις να εξελιχθεί μόνη της και να τη ζήσεις. Μόνο έτσι θα δεις κάποιες πτυχές που πρέπει να δεις και θα κατανοήσεις το λόγο για τον οποίο ακολούθησαν αυτόν το δρόμο.
Με παράξενους συνειρμούς συνδύασα μια φθινοπωρινή βόλτα δίπλα στο κύμα παρέα με μια αγκαλιά. Όπως έχω ξαναπεί και το πιστεύω, τίποτα δε γίνεται χωρίς λόγο…
