μια φθινοπωρινή βόλτα...

(πριν διαβάσετε το παρακάτω κείμενο, βεβαιωθείτε ότι ακούτε το μουσικό θέμα του ιστολογίου...)

Παράξενα και όμορφα συνάμα συναισθήματα γεννιούνται όταν περπατάς σε μέρη καλοκαιρινά που τα έχεις συνδυάσει με ότι σημαίνει το ίδιο το καλοκαίρι. Αμμουδιά και κύμα. Απόμερα ακρογιάλια και εικόνες τόσο ανέμελες, τοποθετημένες όμως μέσα σ’ένα φθινοπωρινό κάδρο χρωμάτων και διάθεσης. Σκέψεις που ξαναγυρνάν ξανά και ξανά σε μια πολλοστή απόπειρα να κρατήσουμε και να πετάξουμε όποιες από αυτές σήμαιναν κάτι και όσες τελικά δεν αξίζουν να κρατηθούν. Πόσο ουτοπική είναι αλήθεια αυτή η επιθυμία μας να κρατάμε εικόνες ή να θέλουμε να τις πετάξουμε μια για πάντα στην άβυσσο του χρόνου…? Ένα ξεδιάλεγμα τόσο αλλόκοτο μα και τόσο αναγκαίο.
Δεν πιστεύω ότι μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο, απλά αγκαλιάζουμε περισσότερο κάποιες νέες εικόνες και συναισθήματα που εμφανίζονται μπροστά μας σε διάφορες περιόδους της ζωής μας. Όλα όμως έρχονται και κατακάθονται γλυκά στο κελάρι που φυλάμε τα όσα έχουμε ζήσει. Κάποια απ’όλα αυτά είναι σαν το καλό κρασί που με το πέρασμα του χρόνου αποκαλύπτει τα μυστικά του και σου επιτρέπει να το απολαύσεις σε όλο του το είναι. Δεν υπάρχουν κανόνες και χρυσές συνταγές σε αυτήν τη διαδικασία. Πρέπει να την αφήσεις να εξελιχθεί μόνη της και να τη ζήσεις. Μόνο έτσι θα δεις κάποιες πτυχές που πρέπει να δεις και θα κατανοήσεις το λόγο για τον οποίο ακολούθησαν αυτόν το δρόμο.

Με παράξενους συνειρμούς συνδύασα μια φθινοπωρινή βόλτα δίπλα στο κύμα παρέα με μια αγκαλιά. Όπως έχω ξαναπεί και το πιστεύω, τίποτα δε γίνεται χωρίς λόγο…

Με απλά λόγια...

Η προδοσία της στιγμής

λέγοντας "η προδοσία της στιγμής" δεν εννοώ μια προδοσία που κρατά μια στιγμή μονάχα και μετά χάνεται. Εννοώ τη στιγμή εκείνη που πιάνοντάς την προδίδονται τα πάντα!
Όλα μέσα σ'ένα frame όπως μια φωτογαφική μηχανή που πιάνει τη στιγμή, αιχμαλωτίζοντας όμως με το βλέμμα το πιο κατάλληλο δευτερόλεπτο που μαρτυρά τη μία και μοναδική αλήθεια.

Σας έχει τύχει ποτέ...?

να γυρνάς την πιο σωστή στιγμή κοιτώντας την κίνηση ή το βλέμμα εκείνο που δεν μπορεί - άθελά - να κρύψει τίποτα. Ούτε σκέψεις, ούτε προθέσεις, ούτε συναισθήματα.

ορισμένες στιγμές έχουν πολύ πλάκα τελικά...

Χαλασμένη ονειροπαγίδα

Χάνεται όποιος κυνηγά τα όνειρά του.
Χάνεται γιατί αυτός που έχει τη δύναμη και τη θέληση να τα κυνηγήσει έχει μεγάλα όνειρα. …άπιαστα.
Και αυτά τον κάνουν σπουδαίο άνθρωπο. Πλούσιο με μια διαφορετική έννοια του πλούτου που για να την κατανοήσεις πρέπει να πιστεύεις.
Ακροβατώντας σε τεντωμένη κλωστή που λεπταίνει όσο επιμένουμε, γινόμαστε ολοένα και πιο ευάλωτοι στο χρόνο χωρίς να τα καταλαβαίνουμε. Τι κι αν βρίσκουμε μικρές διαφυγές, προσωρινές. Παραμυθιαζόμαστε χωρίς έλεος και όρια. Είναι και αυτή η καρδιά που δε λέει να καταλάβει από λογική…

Καθένας μας είναι καταδικασμένος να υπομένει κάτι που του έχει χρεωθεί από τη μέρα που γεννήθηκε και που το κουβαλά μαζί του για πάντα. Άλλοι το κάνουν όπλο και μεγαλουργούν και άλλοι μιζεριάζουν και προσπαθούν να τραβήξουν τους γύρω τους μαζί τους κάτω για να έχουν άλλοθι.

Είναι να τρελαίνεσαι όταν έχεις να αντιμετωπίσεις μια παγιωμένη εμμονή ειδικότερα όταν πηγάζει από απόψεις τρίτων. Άτομα που είναι «εκτός χορού» έχουν άποψη και επηρεάζουν με αυτήν άλλους, αγνοώντας άλλες παραμέτρους. Αναφέρομαι και ειδικώς, αλλά και γενικώς. Οι συνέπειες που ακολουθούν βέβαια, αν και αναμενόμενες για όσους έχουν την αντιληπτική ικανότητα, είναι για η κλάψα και άλλα μιζεροπαράγωγα…
Οι διαπροσωπικές μας σχέσεις δίνουν πλέον πολύ περισσότερη βαρύτητα σε πράγματα δευτερεύοντα που αφορούν το φαίνεσθε, παρά σε πράγματα και καταστάσεις ουσίας. Έτσι κι αλλιώς όλη η κοινωνία μας έχει δομηθεί και κινείται πάνω σε παρόμοιες δομές, οπότε είναι ανούσιο να συζητάμε για κάτι διαφορετικό. Ακόμα και όταν ακούμε από στόματα να διατυμπανίζουν με έμφαση και στόμφο μια διαφορετική – υποτιθέμενη γνήσια – άποψη περί της ζωής, θα πρέπει να είμαστε υποψιασμένοι για το δήθεν. Ο καλύτερος κριτής είναι πάντα το αποτέλεσμα.

Για μια "θέση στον ήλιο"

Κάποιες φορές τυχαίνει να είσαι στο σωστό σημείο τη σωστή στιγμή και σου δίνεται η δυνατότητα να αντιληφθείς πράγματα που υπό διαφορετικές συνθήκες δε θα μπορούσες. Το πρωί του Σαββάτου 5 Σεπτεμβρίου ήμουν στη διεθνή έκθεση Θεσσαλονίκης έξω από ένα περίπτερο, όταν κάποια στιγμή βλέπω να πλησιάζει ένα τσούρμο – όχλος αλαφιασμένων ανθρώπων. Όσο προχωρούσαν πύκνωναν, όταν ξεπρόβαλλε ο πυρήνας του όχλου περιστοιχισμένος από κάμερες και φωτογράφους. Δεν ήταν άλλος από την κουστωδία του πρωθυπουργού μας με τους παρατρεχάμενούς τους. Το γελοίο της όλης υπόθεσης, για το οποίο και καταθέτω εδώ αυτήν της μεταφυσική εμπειρία μου ήταν ο τρόπος με τον οποίο προσπαθούσαν να κρατηθούν στην «πρώτη γραμμή» δίπλα ή κοντά στον πρωθυπουργού και εντός οπτικού πεδίου των καμερών, όλοι αυτοί οι αυλικοί, κόλακες, σύμβουλοι, τοπικοί άρχοντες και πάσης φύσεως λαμόγια. Τέτοια σπρωξίματα και αγκωνίδια ούτε σε αγώνα ποδοσφαίρου Γ εθνικής δεν βλέπεις!!! Τα πάντα είναι θεμιτά για μια «θέση στον ήλιο» ή πιο απλά για φωτό δίπλα στον πρωθυπουργό, λάφυρο που θα κοσμεί αιωνίως το γραφείο του κάθε ενδιαφερόμενου…
Άντε γιατί έρχονται και εκλογές!

παραβολές #1

"πολύ λάδι και τηγανήτα καθόλου!!"

το άκουσα τώρα τελευταία και πολύ μου άρεσε!!
ταιριάζει σε πολλά πράγματα...