Ένας ανεγκέφαλος αστυνομικός έδωσε όραμα και πίστη σε μια γενιά που όλοι οι υπόλοιποι, τολμώ να πω και εγώ μαζί, αν και 36αρης, είχαμε βάλει στο φαύλο κύκλο της επιβίωσης από τόσο νωρίς. Η γενιά των σημερινών εφήβων που είναι άνεργη πριν βγει στην αγορά εργασίας και που από μια πλευρά δεν έζησε τα παιδικά της χρόνια όπως όλοι τα ζήσαμε μέχρι και τη δική μου γενιά οριακά. Μια γενιά που καταδικάστηκε σ’έναν αγώνα επαγγελματικής αποκατάστασης όπου ιδανικός στόχος μισθού θεωρούνται τα 1000€ και που μια θέση με 8μηνη σύμβαση στο δημόσιο αποτελεί «αξιοπρεπής» λύση.
Η γενιά του ιντερνετ και της εικονικής συναναστροφής βγήκε στους δρόμους τη στιγμή που δεν το περίμενε κανένας για να φωνάξει σύσσωμη με όλη της τη δύναμη για το αυτονόητο: το δίκιο και την κοινωνική αξιοπρέπεια. Παιδιά που μέχρι σήμερα ουδέποτε είχαν σκεφτεί ότι θα διαδήλωναν και θα έρχονταν αντιμέτωποι με τις πιο εξοπλισμένες κατασταλτικές δυνάμεις του κράτους, αντιλήφθηκαν ότι ο δρόμος που τους έδειξε η γενιά των γονιών τους οδηγεί σε βέβαιο κοινωνικό θάνατο.
Η συσσωρευμένη κρίση που δια μέσου της καθημερινότητας έχει περάσει σε αυτήν τη γενιά, το εμφανές πλέον πρόβλημα της επιβίωσης της μέσης ελληνικής οικογένειας με ότι αυτό συνεπάγεται για τα νέα αυτά παιδιά και η αγωνία του μέλλοντός τους έχουν οδηγήσει αυτή τη νέα γενιά εδώ που σήμερα βρίσκεται. Η δολοφονική εκτέλεση του 16χρονου Αλέξη ήταν σαφώς η αφορμή και όχι η αιτία. Ούτε μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι είναι μία η αιτία για τη μαζικότητα της αντίδρασης. Είναι πολλές και πολύπλευρες.
Ένα ανθρώπινο γνώρισμα είναι η υποτίμηση της νοημοσύνης των υπολοίπων. Έτσι και σε αυτήν την περίπτωση σχεδόν όλοι μας είχαμε υποτιμήσει τη σκέψη και την αντίληψη αυτών των νέων παιδιών, τα οποία όμως κατέγραφαν – υποσυνείδητα ίσως – τα όσα διαμόρφωναν το δικό τους σκοτεινό μέλλον. Και φυσικά αντέδρασαν. Και ευτυχώς αντέδρασαν…Το δυσάρεστο? Χάθηκε η ζωή ενός παιδιού…
