Αφορμή για τη σημερινό μου post πήρα από το σχόλιο του blog του "κομιστή" σχετικά με την παρουσία και συμμετοχή στη σύγχρονη Ελληνική πραγματικότητα των πνευματικών ανθρώπων του τόπου. Θέλω να παραθέσω και'γω την άποψή μου πάνω στο θέμα γιατί πρόκειται για ένα θέμα άκρως σημαντικό, όχι μόνο για την ιστορία μας, αλλά και για την καθημερινή αξιοπρέπεια, τον καθημερινό πολιτισμό μας, την ποιότητα στην πολιτική μας και σε πάρα πολλά ακόμα θέματα. Οι πνευματικοί άνθρωποι μιας χώρας, ενός έθνους δεν βαφτίζονται από κάποιον, αλλά έμμεσα με τις πράξεις τους γίνονται θεματοφύλακες των πιο θεμελιακών αρχών και αξιών. Εκεί ακριβώς που που πάσχουμε ως κοινωνία και ως χώρα σήμερα. Διάβασα σήμερα στο ίδιο blog σχετικά με την επιστροφή της σωρού ενός νέου Έλληνα από το εξωτερικό και για το γολγοθά που αντιμετωπίζει η οικογένειά του, γεγονός που με εξόργισε. Είναι αδιανόητο μια χώρα να μην φροντίζει σε περίπτωση αδυναμίας της οικογενείας για την επαναφορά ενός νεκρού στην πατρίδα του. Στα σχολεία μαθαίναμε ότι στην αρχαίοτητα σταματούσαν οι πόλεμοι για να περισυλλέξουν τους νεκρούς... Πρόκειται για τον ίδιο πολιτισμό που επικαλλούμαστε κάθε φορά που θέλουμε να εξυψώσουμε τους "πολιτισμένους" εαυτούς μας έναντι των βαρβάρων. ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ!
Είναι αναγκαίο όσο ποτέ άλλοτε οι πνευματικοί άνθρωποι να κινηθούν και να διαφυλάξουν τις αρχές μας ως έθνος. Είτε έμμεσα, είτα άμεσα μέσα από το έργο και το λόγο τους. Το βέβαιο είναι πως θα βρουν σύμφωνους σε αυτό την πλειοψηφία των νέων και θα εκπλαγούν γι αυτό.
Αναρωτήθηκα ποιος μπορεί να χαρακτηριστεί "πνευματικός". Τί χαρίσματα πρέπει να διαθέτει για να βαφτιστεί έτσι.Κατέληξα σε πολύ αόριστη απάντηση, για τον απλούστατο και μόνο λόγο ότι για κάποιους ανθρώπους που ξέρω, όχι προσωπικά,αλλά μέσω του έργου τους και δεν είναι ούτε συγγραφείς, ούτε πανεπιστημιακοί, όυτε τίποτα απ'αυτά, γνωρίζω ότι επιτελούν αξιοθαύμαστο σχετικό έργο.
Ο πολιτισμικός πλούτος μας είναι ανυπολόγιστος σε όλο το εύρως της έννοιας του όρου. Δυστυχώς αναλωνόμαστε σε κουτσομπολίστικες πρακτικές και αρκούμαστε στο βόλεμα του κώλου μας.Πέρα από αυτό ας γίνει ότι θέλει! Αυτή η στάση μας οδήγησε στον πάτο του βαρελιού.Αναρωτιέμαι και'γω, όπως και πολλοί άλλοι φίλοι αν έχει παρακάτω...
