Πολυεθνικές και εταιρική κοινωνική ευθύνη

Βλέπω το τελευταίο διάστημα συνέχεια μια διαφημιση μιας εταιρίας - κολλοσός που παράγει αναψυκτικά σε διεθνές επίπεδο. Μια εταιρία που είναι "χορηγός" του Αη Βασίλη, χριστουγέννων κλπ. Η διαφήμιση κάνει λόγο για την προσφορά της, μέσω της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης, σε διάφορες κοινωνικές δράσεις τύπου δενδροφύτευσης, προστασία των αδέσποτων και άλλων ευαίσθητων και εναλλακτικών δράσεων της καθημερινότητας μας. Είναι αλήθεια ότι οι πολυεθνικές και γενικότερα οι μεγάλες εταιρίες δαπανούν τεράστια ποσά στην κοινωνική τους προβολή μέσω προγραμμάτων εταιρικής κοινωνικής ευθύνης, μιας ευθύνης όμως που τελικά προορίζεται, όχι αντικειμενικά, αλλά παντελώς υποκειμενικά στην προσπάθεια της δικής τους εικόνας, άσχετα αν "ντύνεται" με ωραίες δράσεις και "προσφορές" στην κοινωνία. Τι γίνεται, αλήθεια με τους εργαζόμενούς της και τους μισθούς αυτών? με τις συνθήκες εργασίας? Η συγκεκριμένη πολυεθνική στην οποία αναφέρομεναι στην αρχή προχώρησε πρόσφατα σε κλείσιμο εργοστασίων, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες της ΕΕ τη στιγμή που δαπανά υπέρογκα ποσά στη βελτίωση του ίματζ (χαριτωμένη λέξη)της μέσω χορηγιών και διαφήμισης αυτών των ίδιων των δράσεων στα ΜΜΕ. Μήπως θα έπρεπε η βελτίωση του προσώπου της να ξεκινούσε από τα εσωτερικά της? Σαφώς και όχι γιατί τα κέρδη που αποκομίζουν από τις απολύσεις, τα κλείσίματα εργοστασίων και τις μειώσεις των μισθών είναι τεράστια και αυτή η καραμελίτσα της "εταιρικής κοινωνικής ευθύνης" είναι στάχτη στα μάτια!! Ας αναλογιστούμε ως καταναλωτές (θες,δε θες είμαστε...) πως θα σταθούμε απέναντι σε τέτοιες πρακτικές.Πως θα αντιδρούμε στο εξής σε αυτήν την γελοιότητα που μας πλασάρουν ως "προσφορά στην κοινωνία", όταν από την πραγματική τους δράση κλείνουν σπίτια, αφήνουν οικογένειες χωρίς εισόδημα με μόνο στόχο την αύξηση των κερδών τους.

Η αλλαγή του Έλληνα

Είναι αδιαμφισβήτητα τα μύρια κακά που έφεραν η κρίση, τα μνημόνια, η τρόικα και οι ντόπιοι λακέδες τους. Δε θέλω να σταθώ σε αυτά. Θέλω να σταθώ και σε κάποια, λίγα μεν, καλά δε που έφερε αυτή η κατάσταση. Ένα από αυτά τα καλά είναι ότι ο Έλληνας βγήκε από τη φούσκα μέσα στην οποία ζούσε και είχε φτιάξει το μικρόκοσμου του φαίνεσθαι του. Έγινε the hard way, αλλά έγινε. Βγήκε από τη φούσκα και τη ζεστασιά της μεζονέτας του στο δρόμο, σε πλατείες και γειτονιές. Οργανωθηκε σε συλλογικότητες και άρχισε να κινείται όπως είχε χρέος να κάνει αλλά δεν τον άφηνε η 48" led smart tv του. Αν προσέξατε μετά το 2008-09 με τα όσα άρχισαν να διαδραματίζονται, άρχισαν να ακούγονται οργανωμένες πλέον φωνές ομάδων πολιτών για τη διεκδίκηση των αυτονόητων σε αξιοπρέπεια, υγεία, παιδεία, καθημερινότητα. Αυτό το γεγονός είναι κάτι που το κράτος φοβάται πολύ και αυτό φαίνεται στο τι έχει αναπτυχθεί από αυτό για να το πολεμήσει. Να φοβήσει τον κόσμο με κατασταλτικές μεθόδους ασύγκριτης βαρβαρότητας, με καταπατήσεις συνταγματικών δικαιωμάτων, με βάναυση προσβολή και τρομοκράτησης της καθημερινότητάς μας. Από κάθε πλευρά το κράτος βάλλει τους πολίτες με μοναδικό σκοπό να καταπνίξει κάθε προσπάθεια για διεκδικήσεις. Για τα νεοελληνικά δεδομένα αυτό το επίτευγμα είναι ένα τεράστιο άλμα, γιατί μετέτρεψε ένα άβουλο καλοβολεμένο ανθρωπάκο σε έναν σκεπτόμενο και διεκδικητικό πολίτη, ή μήπως όχι...?

αεριτζής...? ΠΑΡΩΝ!!

Μετά από ένα μεγάλο κενό - ανάπαυλα σε ότι αφορά το παρών ιστολόγιο, είπα να επανέλθω. Πολλά έγιναν και ακόμα περισσότερα θα γίνουν με εμάς είτε παρόντες, είτε απόντες. Ποιο απο τα δύο είναι το σωστό είναι υποκειμενικό και σεβαστό. Η απουσία μου από το blog δε σημαίνει και τη μη ενασχόληση μου με τα "κοινά" του διαδικτύου και της ενημέρωσης. Το αντίθετο θα έλεγα. Πέρασε μια περίοδος έντονης αναζήτησης και προσπάθειας φιλτραρίσματος των όσων βλέπουν το φως του διαδικτύου, μιας και επικρατεί το απόλυτο χάος σε ότι αφορά την πληροφόρηση. Κάτι σε Όργουελ εναντίων Χάξλεϋ με νικητή σαφώς τον δεύετερο.