3 seconds…

Λένε ότι όταν πρωτογνωρίζεις έναν άνθρωπο υποσυνείδητα διαμορφώνεις άποψη για αυτόν μέσα στα 3 πρώτα δευτερόλεπτα. Τις περισσότερες φορές με το πέρασμα του χρόνου επιβεβαιώνεται η αρχική εντύπωση. Είναι όμως απόρροια κάποιας βαθύτερης αίσθησης μας, ή η τελική επιβεβαίωση, αρνητική ή θετική, είναι επηρεασμένη από την αρχική εντύπωση…?
Είναι τουλάχιστον εντυπωσιακό το πώς εξελίσσονται κάποιες σχέσεις με το πέρασμα του χρόνου. Εξίσου εντυπωσιακή είναι και η χημεία που πλανάτε μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας από το πρώτο δευτερόλεπτο, όταν μάλιστα εξελίσσεται άμεσα σε σχέση! Είναι ανεπανάληπτο συναίσθημα…

Για να ξεχνάν αυτό που ήταν

Είναι αρκετές μέρες που προσπαθώ να βάλω σε μια σωστή σειρά τις σκέψεις μου σχετικά με το τι εισπράττουμε από κάποιες σχέσεις μας, τόσο φιλικές, όσο και αισθηματικές ή ακόμα και συναδελφικές. Αφορμή στάθηκαν διάφορα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Μέσα στο στόχαστρο των αφορμών ήρθαν και κάποιες συζητήσεις με ανθρώπους που ήρθαν κοντά κάτω από τελείως ξεκάρφωτες περιστάσεις. Πιο πολύ απ’όλα όμως αυτό που μ’έκανε να θέλω να τα βάλω στο χαρτί ήταν η αηδία που μου προκάλεσαν αγαπημένα όπως νόμιζα άτομα.
Το τραγούδι λέει ΄
«Όσοι δε θέλουν να θυμούνται
Πότε και που αντισταθήκαν
Ποια τοίχοι γκρέμισες και βγήκαν
Ποιες φυλακές να μη φοβούνται

Τώρα σε θέλουνε σκυφτό
Τώρα σε θέλουν νικημένο
Ανήμπορο κι υποταγμένο
Για να ξεχνάν αυτό που ήταν»

Και συμπληρώνω εγώ: «αυτό που θα γίνουν»
Τρομάζω μερικές φορές με τον εαυτό μου και τον τρόπο που ερμηνεύω συμπεριφορές, χαρακτήρες και βλέμματα και τελικά επιβεβαιώνομαι!!

Το φετινό καλοκαίρι ήταν ένα είδους reset στον τρόπο που προσεγγίζω και με προσεγγίζουν. Έχω βαρεθεί να δίνω σε φίλους διπλοπρόσωπους, σε γκόμενες που «προσαρμόζονται» γουστάροντας τα πάντα χωρίς να γουστάρουν πρώτα απ’όλα τον εαυτό τους. Είναι πολύ σημαντικό να τα πηγαίνεις καλά με την πάρτη σου, να αποδέχεσαι και ν'αγαπάς αυτό που είσαι.
Θέλω να ευχαριστήσω όποιον με καταράστηκε ή με ζήλεψε για το καλύτερο καλοκαίρι που έχω περάσει και λειτούργησαν καταλυτικά σε κάποια πράγματα. Του εύχομαι να ζήσει τουλάχιστον τα μισά από τα δικά μου σε κάποια φάση της ζωής του...

Πέρνωντας απόσταση ασφαλείας από αυτό που θεωρούμε δεδομένο ή καθημερινότητα αντιλαμβάνεσαι και πράγματα που έχεις μάθει να μη βλέπεις. Κι έρχεται η στιγμή που αναρωτιέσαι αν μετανιώνεις για κάποια που έχεις κάνει… δύσκολο ερώτημα αν έχεις ως αρχή να μη μετανιώνεις για πράξεις ή επιλογές. Δεν μπορώ να απαντήσω πρώτα απ’όλα για να προφυλάξω εμένα.

Όλα κλείνονται γλυκά σε αυτό που λέμε εξέλιξη, άλλες φορές προς το καλύτερο κι αλλές φορές προς το χειρότερο. Κι αν το καλοσκεφτεί κανείς είναι πάντα προς το καλύτερο…!!

είναι κάποιοι στίχοι που τους ταυτίζουμε με αυτό που εμείς οι ίδιοι είμαστε...

..καμιά φορά είναι ανησυχητικό!!



Έχω μια τίγρη μέσα μου, άγρια λιμασμένη
π' όλο με περιμένει
κι όλο την καρτερώ,
τηνε μισώ και με μισεί, θέλει να με σκοτώσει,
μα ελπίζω να φιλιώσει
καιρό με τον καιρό.

Έχει τα δόντια στην καρδιά, τα νύχια στο μυαλό μου
κι εγώ για το καλό μου
για κείνη πολεμώ
κι όλου του κόσμου τα καλά με κάνει να μισήσω,
για να της τραγουδήσω τον πιο βαρύ καημό.

όρη, λαγκάδια και γκρεμνά με σπρώχνει να περάσω,
για να την αγκαλιάσω
στον πιο τρελό χορό,
κι όταν τις κρύες τις βραδιές θυμάται τα κλουβιά της,
μου δίνει την προβιά της
για να τηνε φορώ.

Καμιά φορά απ' το πιοτό πέφτομε μεθυσμένοι,
σχεδόν αγαπημένοι,
καθείς να κοιμηθεί
και μοιάζει ετούτη η σιωπή με λίγο πριν την μπόρα,
σαν τη στερνή την ώρα
που θα επιτεθεί.

στίχοι & μουσική:Δημ. Αποστολάκης

Είναι απίστευτη η βλακεία που κουβαλάνε κάποιοι άνθρωποι μέσα στο κρανίο τους.
Χθες βράδυ πάλι ήρθα αντιμέτωπος με μια ανάλογη περίπτωση.
Στην αρχή λες: «δε μπορεί, λάθος κάνω» και μετά τα χτυπήματα της ηλιθιότητας έρχονται απανωτά. Βέβαια αν δεις στο σύνολο της κάθε τέτοια περίπτωση μπορείς εύκολα να καταλήξεις από την πρώτη στιγμή στο πραγματικό συμπέρασμα, αλλά κανείς μας δεν το κάνει στην αρχή. Έχουμε και αυτήν την σκατοκαλή πρόθεση…

Τελικά ο Αλβέρτος είχε δίκιο: η βλακεία και το σύμπαν μοιάζουν στο ότι και τα δύο δεν έχουν όρια…

Με του Ροντέν τους κολασμένους κάθισα και μίλησα
μου είπαν για την άβυσσο, τους είπα για τον Osho
Τους χάιδεψα το μέτωπο και την πληγή τους φίλησα
μα δεν θα θυσιάσω την ψυχή μου να τους σώσω
(Μ. Ρασούλης)

μεταφορικοί οι στίχοι ...και αφιερωμένοι