…σαν τις υποσχέσεις όταν ήμασταν πιτσιρικάδες

Θέλω να πιστεύω ότι δε με ξαφνιάζει τίποτα. Λίγο κάποια πράγματα ή καταστάσεις που μου έχουν τύχει, λίγο το ότι πιστεύω στο ότι ο καθένας έχει το απόλυτο δικαίωμα να κάνει ή να πιστεύει ότι τον φωτίσει ο θεός, κατέληξα τα τελευταία χρόνια να λέω ότι δε με ξαφνιάζει τίποτα. Ίσως να είναι και ένα είδος άμυνας απέναντι σε κάθε είδους «κακού κειμένου» που μας περιτριγυρίζει. Κι όμως υπάρχουν πράγματα που όχι μόνο μας ξαφνιάζουν, αλλά πονάνε πολύ συνάμα. Όταν για παράδειγμα εισπράττεις μια συμπεριφορά από άτομα που σου είναι πολύ οικεία και κοντινά και μαθαίνεις το τι πιστεύουν για σένα. Γκρεμίζεται ένα κομμάτι του εαυτού σου.
Βέβαια και αυτό ενσωματώνεται στον χρυσό κανόνα «ότι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό» και σε οπλίζει με εμπειρία για το μέλλον. Και είναι αυτός ακριβώς ο μηχανισμός που μας αποξενώνει ολοένα και περισσότερο.
Έτσι κι αλλιώς από καιρό έχω ξεγράψει πράγματα που τα πίστευα ουτοπικά αιώνια όπως οι υποσχέσεις που δίναμε πιτσιρικάδες.

Ενάντια στην επικείμενη καταστροφή του δάσους στις Σκουριές

Το τελευταίο διάστημα βρίακεται σε εξέλιξη μια μεγάλη προσπάθεια για την παρεμπόδιση ενός μεγάλου περιβαλλοντικού και ηθικού εγκλήματος στην περιοχή της Μεγάλης Παναγίας Χαλκιδικής. Είναι χρέως όλων μας να ενισχύσουμε αυτόν τον αγώνα. Το 4ημερο από 22 έως 25 Ιουλίου θα πραγματοποιηθούν κάποιες εκδηλώσεις ενημέρωσης, ευαισθητοποίησης και αγώνα στην περιοχή που έχει προγραμματιστεί από κάποια μεγάλα οικνομικά συμφέροντα να καταστραφεί. Περισσότερες πληροφορίες στο http://proevla.blogspot.com
Δώστε το παρών!!

.








εγώ μια μέρα ...
















.

Για όλους αυτούς που περιγράφονται σ'αυτούς τους στίχους
μιας και γεμίσαμε, ειδήμονες, σωτήρες, φίλους και κάθε λογής βιτρινοφόρους!!

Το τίμημα που πληρώνουμε

Πάντα υπάρχει ένα τίμημα που πληρώνουμε για τις επιλογές μας. Ακόμα κι αν ξέρουμε τι είναι σωστό και τι λάθος, ακόμα κι αν ξέρουμε τι πρέπει να επιλέξουμε, υπάρχουν φορές που πληρώνουμε με κάποιο πόνο ή δάκρυ. Ένας διαφορετικού τύπου φόρος που ισχύει στις ανθρώπινες σχέσεις. Μαζεύονται πολλοί λόγοι για να πάρει κανείς μια απόφαση και όμως όταν έρθει η στιγμή της είναι σα να πηγαίνεις στο ταμείο να «πληρώσεις» αφήνοντας ένα διαφορετικό «αντίτιμο»…
Στιγμές άγαρμπες, που το πιο αναγκαίο είναι η σιωπή.

Μισώ τον εαυτό μου όταν προκαλώ αυτήν την αναγκαία σιωπή…

ζώντας η στιγμή

Δεν έχει αλλού, δεν έχει αλλιώς, μόνο εδώ

Πιασμένος από αυτόν το στίχο μου ξανά ‘ρχονται στο μυαλό σκέψεις που το τελευταίο διάστημα μου τυράννησαν πολύ και που τελικά με οδήγησαν στο πιο απλό συμπέρασμα. Όλοι μας συνεχώς προσμένουμε για κάτι. Κάτι που ΘΑ γίνει, κάτι που θέλουμε να γίνει, κάτι που αν γίνει θα αλλάξουν όλα και μύριες τόσες προσδοκίες. Μονίμως ζούμε είτε για το αύριο, για όσα θα γίνουν και περιμένουμε, είτε με το χθες και τις αναμνήσεις. Σχεδόν ποτέ δε ζούμε το τώρα και το σήμερα, χάνοντας ένα από τα πολυτιμότερα πράγματα που μας τυχαίνουν: το να ζούμε. Να ζούμε τη στιγμή απολαμβάνοντας όσο το δυνατόν περισσότερο το κάθε τι γύρω μας που υπάρχει με τον συνυπολογισμό όμως των συνεπειών των πράξεών μας… Πόσες και πόσες φορές ήμασταν σε κάποιο όμορφο μέρος ή με πολύ αγαπημένα πρόσωπα μας και το μυαλό μας ήταν στο «τι θα κάνουμε το βράδυ», «που θα πάμε αύριο» ή στο «πως περάσαμε το περασμένο Σαββατοκύριακο», ενώ στο άμεσο μέλλον θα αναπολούμε αυτές τις ίδιες τις στιγμές…

Αυτήν την προσέγγιση του ζην μου την μετέδωσε μια καλή φίλη και ομολογώ ότι χρειάστηκε καιρός για να την ενστερνιστώ και να την κάνω πράξη σε αρκετά μεγάλο ποσοστό, γιατί είναι αλήθεια πως όλοι μας έχουμε μάθει να λειτουργούμε αλλιώς γεγονός που μας κάνει άπληστους και αχάριστους…

Η συνενοχή των δημοσιογράφων

Για ακόμα μία φορά οι δημοσιογράφοι απέδειξαν ότι με τον τρόπο που κινούνται ενισχύουν την προώθηση της αντιλαϊκής πολιτικής εις βάρος όλων μας. Με το να απεργούν σήμερα (και σε κάθε άλλη μεγάλη πανελλαδική απεργία) κόβοντας την ενημέρωση είναι εγκληματικό. Οι εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα κάθε λεπτό είναι τρομακτικές εν μέσω κινητοποιήσεων. Η κρατική καταστολή συγκαλύπτεται έμμεσα με την αποκοπή κάθε είδους πληροφόρησης και παραχωρείται ελεύθερο πεδίο στην κυβέρνηση να προωθήσει τα νέα μέτρα.
θα μπορούσαν να απεργήσουν μια μέρα πριν ή μετά. Για μένα ούτε ύποπτο ούτε συμπτωματικό είναι. Είναι ξεκάθαρο: υποτελείς και συνεργάτες είναι

"Όμοιος στον όμοιο και η κοπριά στα λάχανα!!!"

καλά τα ονομάζουν όλα αυτά "λαϊκή σοφία"!!!
τίποτα μα τίποτα δεν είναι τυχαίο...

Μια θάλασσα

Για τη θάλασσα που έχουμε όλοι μέσα μας
..που μας λιώνει

..μας δένει

..μας στροβιλίζει σε ότι αγαπάμε, φοβόμαστε ή ζητάμε...

Μια θάλασσα σε παίρνει
Μια θάλασσα σε φέρνει
Σ ένα παλμό που μοιάζει του τρελού.
Σε φέρνει και σε παίρνει
Σε λιώνει και σε δέρνει
ναυάγιο αντάρτικου μυαλού

Μια θάλασσα σε σέρνει
Μια θάλασσα σε δένει
Για ζήλια ενός απάνεμου μυαλού
Μετά την τρικυμία ανήμερα θηρία
Ορμάνε στο σκαρί του καραβιού

Μια θάλασσα σ αρπάζει
Σε σφίγγει σ αγκαλιάζει
Μια άλλη όψη του ίδιου ουρανού
Φωτιά μέσα στο κύμα
Σε κλέβει μια σειρήνα
Μ άσπρα μαλλιά
Και γεύση αλατιού

Μια θάλασσα σ αγγίζει
Σε καίει σε στροβιλίζει
Στο κόκκινα νερά του λιμανιού
Δεν πρέπει να κοιτάξεις
Φωτιά να μην ανάψεις
Θα φύγεις με το λιώσιμο του αφρού

Μια θάλασσα σε θάβει
Σε σβήνει και σ ανάβει
Σε καίει και σου ξεσκίζει τα πανιά
Η άγκυρα αντέχει
Την έφτιαξες να αντέχει
Μαγνήτης σε καρφώνει στα ανοιχτά


Οι εκπληκτικοί στίχοι της Λίας Καραμπατάκη σε μουσική κι ερμηνεία του Ντίνου Σαδίκη
Όσοι δεν έχουν ακούσει live τον Ντίνο έχουν χάσει...

Η τρομοκρατία του κράτους με το μανδύα της Δημοκρατίας

Δημοκρατία. Μια ιδέα ή ένας θεσμός που όπως και οι διάφορες θρησκείες και ιδιαίτερα ο Χριστιανισμός στο όνομά τους έγιναν τρομερά εγκλήματα και απάτες. Αν εστιάσουμε στη Δημοκρατία και τον τρόπο που αυτή εφαρμόζεται τα τελευταία χρόνια θα καταλήξουμε μεταξύ άλλων σε δύο συμπεράσματα.
Πρώτον, ότι ο τρόπος με το οποίο η εκάστοτε κυβέρνηση ερμηνεύει και χρησιμοποιεί το ισχύον πολιτικό σύστημα προκειμένου να πλουτίσουν τα μέλη της χωρίς την παραμικρή συνέπεια ή απόδοση ευθυνών είναι κομμένος και ραμμένος κατά παραγγελία με τη βιτρίνα της λαϊκής αντιπροσωπείας του κοινοβουλίου. «Συναδελφική» αλληλοκάλυψη ανεξαρτήτου κόμματος και πολιτικών πιστεύω επί δεκαετίες συγκάλυψε υπεξαιρέσεις εξωπραγματικών ποσών δημοσίου χρήματος χωρίς να δούμε ποτέ έστω κι έναν πολιτικό να μπαίνει φυλακή.

Δεύτερον, η ισχύουσα «δημοκρατική» πλειοψηφία που η εκάστοτε κυβέρνηση επιβάλλει με τρομοκρατικές καθαρά μεθόδους πρώτα στους βουλευτές της και μετά στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Η εκάστοτε κυβερνητική κλίκα εκβιάζει και τρομοκρατεί του βουλευτές της αν τολμήσουν να μην ψηφίσουν κάποιο νομοσχέδιο. Τρανό παράδειγμα αυτό που εξελίσσεται αυτές τις μέρες με το ασφαλιστικό. Αρκετοί βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος είναι αντίθετοι στην ψήφιση του εν λόγω νομοσχεδίου και όμως εκβιάζονται ωμά από τα αφεντικά τους με διαγραφή ή ακόμα και με προκήρυξη πρόωρων εκλογών. Δεν μπορούν δηλαδή να λειτουργήσουν με βάση τη συνείδηση και την κρίση τους. Αυτό δεν είναι τρομοκρατία??? Αυτό δεν είναι κατάφωρη παραβίαση των δημοκρατικών αρχών και του Συντάγματός μας??

Όλα αυτά όμως με τη βοήθεια των «δικών μας» ΜΜΕ αποσιωπούνται. Που και που ξεπετάγεται και μια Τζούλια η ένα Greek Idol και προσφέρονται προς πνευματική βρώση στο λαό.

Οι αεριτζήδες κατακτούν τον κόσμο!!

Το τελευταίο διάστημα βλέπω ολοένα και πιο έντονα να συμβαίνει το εξής: έχουμε γεμίσει από κάθε λογής «ειδικούς» διαπιστολόγους! Άτομα που θέλουν να έχουν άποψη κάνοντας απλές διαπιστώσεις και παρουσιάζοντας τες να αυτοπροβάλλονται ως ένα είδος «ειδικοί σωτήρες» ή κάτι παρόμοιο (ψάχνω να βρω τον κατάλληλο χαρακτηρισμό)…
Νομίζω ότι ο έχων την απλή – κοινή λογική μπορεί πολύ εύκολα να δει τα διάφορα κακώς κείμενα και δεν έχει ανάγκη από καμία απολύτως διαφωτιστική άποψη. Αυτό που έχουμε όλοι μας ανάγκη, τόσο μεμονωμένα, όσο και συλλογικά είναι η αυτοκριτική και η πρόταση εφαρμόσιμων λύσεων. Αυτό το φαινόμενο δυστυχώς συμβαίνει σχεδόν παντού και εν μέρει φέρει ένα σημαντικό μερίδιο ευθύνης για την τωρινή κατάσταση μας. Λέγοντας «παντού» εννοώ φυσικά και τις καθημερινές διαπροσωπικές μας σχέσεις και συναλλαγές, απ’όπου και ξεκινάνε και γιγαντώνονται τα χαρακτηριστικά του συνόλου της κοινωνίας μας…
Γεμίσαμε ένα πράμα αεριτζήδες!!!

Μήπως χάραξα το δρόμο…?