Μεσημέρι Κυριακής στην αποβάθρα..

Μεσημέρι Κυριακής κοιτώντας τα βήματά μου περπατώ στη αποβάθρα 2 του σταθμού Λαρίσης... Δε θέλω να κοιτώ πουθενά αλλού παρά μόνο αυτά τα βήματα μου που με απομακρύνουν ολοένα και περισσότερο.
Οι πρώτες ζέστες του καλοκαιριού αρκετά βασανιστικές μαζί με τις σκέψεις που γυρνάνε μια ώρα και λίγα χιλιόμετρα πίσω...
Είναι αυτές οι γαμημένες στιγμές που φοβάσαι από την αρχή ότι θα έρθουν. Οι στιγμές του αποχωρισμού που σου συνθλίβουν κάθε χαμόγελο που με ζόρι βγαίνει έτσι για να μη χαλάσει η στιγμή.
Αν μπορούσα να ζητήσω κάτι θα ήταν η δύναμη να αντέχω να μην έχω δίπλα μου κάποιους ανθρώπους. Ανθρώπους που η καρδιά και το μυαλό ξεδιαλέγουν χωρίς να σε ρωτάνε.

Έψαξα έτσι ένα ψέμα σου να βρω
να μην μπορώ να τ' ανεχθώ
και δεν βρήκα ούτε ένα
Κι έπειτα μέτρησα πάλι για να δω
αν είν'τα λάθη μου εδώ
και δεν έλειπε κανένα...

Όποιος ξεχνάει χάνεται, ραγίζει όποιος θυμάται
κι αυτός που παραστράτησε στις ερημιές κοιμάται

Μάθε τη γλώσσα της σιωπής κι ύστερα έλα να μου πεις
πώς κλίνεται το σ' αγαπώ πώς βγάζει η έρημος καρπό
πώς βγάζει η έρημος καρπό...

(Σ.Μάλαμας)

ο κύκλος

Ότι συνηθίζεται να ακολουθεί μια συγκεκριμένη τροχιά ή συγκεκριμένους κανόνες μπορεί να θεωρηθεί ότι περιβάλλεται από έναν αόρατο κύκλο. Μια νοητή γραμμή χωρίς αρχή και τέλος, που όμως τα πάντα θα πρέπει να εκτυλίσσονται μέσα από αυτήν και ποτέ έξω. Έχεις αναρωτηθεί ποτέ τι θα γίνει αν τολμήσεις να κάνεις ένα τόσο δα μικρό βηματάκι και βγεις από τον κύκλο…? Αν τολμήσεις να μην ακολουθήσεις το συνηθισμένο, το επιτρεπτό, το αποδεκτό…? Έννοιες και χαρακτηρισμοί που θα μπορούσαν εύκολα να χαρακτηριστούν ως υποκειμενικοί, άρα και επαναπροσδιορίσιμοι.
Μην τρομάξεις μόνο με τον εαυτό σου αν τολμήσεις αυτό το βήμα…

Άγρια των άστρων μουσική
μόλις νυχτώνει με ξυπνάς
Μέσα στην πιο βαθιά σιωπή
έρχεσαι και με τυραννάς

Άγρια των άστρων μουσική
στην ξεχασμένη σου φωτιά
ρίχνονται οι πιο κρυφοί καημοί
ψάχνοντας να 'βρουν γιατρειά

Γ.Αγγελάκας

πολλές αλήθειες

καλό σου ταξίδι!!

όπου δε φτάνει το γκλοπ του μπάτσου, φτάνει η πένα του δημοσιογράφου

Ένα σύνθημα σε τοίχο έγραφε: « όπου δε φτάνει το γκλοπ του μπάτσου, φτάνει η πένα του δημοσιογράφου»…
Ταιριάζει απόλυτα σε αυτό που διαδραματίζεται το τελευταίο διάστημα σε όλα τα μεγάλα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης (όπως λέει και ο Τζιμάκος) όπου κάθε λογής Πρετεντέρηδες και Τρεμοπούλες παπαγαλίζουν με συνέπεια αυτό για το οποίο τους πληρώνει το σάπιο κύκλωμα της διαπλοκής. Αποπροσανατολισμός, ισοπέδωση, υποκειμενική κριτική, νομιμοποίηση της δολοφονικής κρατικής καταστολής, απόκρυψη βάναυσων τακτικών διάλυσης κάθε μορφής προσωπικότητας και ατομικότητας. Και μέσα σε όλα αυτά, πάλι δικαιολογούμε, πάλι δεν αντιδρούμε, πάλι επιτρέπουμε την εξαθλίωσή μας.
Η δολοφονία των 3 υπαλλήλων της Marfin αποτέλεσε την πρώτη και μοναδική είδηση αποκρύπτοντας το γεγονός ότι 300.000 περίπου άνθρωποι βγήκαν και διαδήλωσαν στην Αθήνα στην μεγαλύτερη ίσως διαδήλωση που έγινε ποτέ. Απέκρυψαν το γεγονός ότι αρκετές χιλιάδες μπροστά στη Βουλή μούντζωναν και φώναζαν ρυθμικά «κλέφτες». Τέτοιες διαδηλώσεις δεν ξανά έγιναν και φυσικά δεν πρέπει να ξαναγίνουν!! Δεν τους νοιάζει αν σκοτώσουν και 3-4 αθώους. Καλύτερα για το σύστημα. Θα κάνει πιο εύκολα τη δουλειά του…