Πόσο δικαίωμα έχουμε να κουρελιάζουμε τη ζωή ενός ανθρώπου που μας αγαπάει??
Ποιος μας το επιτρέπει αυτό, έχοντας τις άμυνές ή τα αποθυμένα μας «ρυθμισμένα» στη μεγαλύτερη ευαισθησία μην τυχών και πληγωθούμε εμείς…?
Έρχονται στιγμές που βλέπουμε μπροστά μας μια θάλασσα τρικυμισμένη και δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να την περάσουμε κολυμπώντας. Το πόσο λαβωμένοι θα βγούμε εξαρτάται από αυτές ακριβώς τις άμυνές μας και τότε είναι που πολλές φορές γινόμαστε οι κακοί της σχέσης όσο κι αν δε το θέλουμε.
Εδώ είναι που βρίζω. Βρίζω την τύχη μου που πάντα είναι κάτι άλλο από αυτό που σκέφτομαι. Το ξέρω ότι δεν πρέπει να είμαι πλεονέκτης, αλλά στο συγκεκριμένο θέμα θεωρώ ότι πρέπει να κυνηγάμε πάντα το καλύτερο, το πιο όμορφο, το δυνατότερο… Πλεονεξία?? Ίσως…
