Περασμένες 23:00 σ'έναν κεντρικό δρόμο του Βερολίνου με μια νοσταλγία να σέρνεται στα βρεγμένα πεζοδρόμια. Λίγο πιο κάτω ο σταθμός του υπόγειου στη Friedrichstrasse στον οποίο και κατευθύνομαι μετά από μια εξαιρετική βραδυά σε μια τυπική Βερολινέζικη μπυραρία...
Λίγα λεπτά αργότερα κάθομαι πλέον στο σχεδόν άδειο βαγόνι της επιστροφής και ασυναίσθητα ταυτίζω αυτό που ζω εκείνη τη στιγμή με ολόκληρη τη ζωή μου. Όλη μου η ζωή όπως αυτό το βαγόνι με 2-3 άτομα που ακολουθούν την ίδια διαδρομή και συμπορεύεσαι μαζί τους στις όμορφες και άσχημες στιγμές. Μια διαδρομή γεμάτη εικόνες, γέλια, στιγμές, γεύσεις, αγγίγματα, λύπες, κολλήματα, συζητήσεις...
Κάποιες φορές κάποιος έρχεται πιο κοντά, άλλες πάλι απομακρύνεται και διαλέγει να κάτσει λίγο πιο μακρυά. Κάποιος άλλος έρχεται να κάτσει λίγο πιο κοντά σου κοιτάζοντας όμως αντίθετα προς την κατεύθυνση του ταξιδιού, ενώ εσύ εξακολουθείς να ταξιδεύεις και πολλές φορές να αποζητάς το βαγόνι αυτό να αδείασει τελείως. Πόσο παράλογο είναι , αλήθεια αυτό? Ποιός μπορεί να ζήσει χωρίς φίλους, χωρίς να έχει δικούς του ανθρώπους κοντά...?
Στάσεις που κάποιος ανεβαίνει και άλλος κατεβαίνει, πάντα όμως στην ίδια διαδρομή:τη ζωή μου. Κάπως έτσι και όσων ταξιδεύουν με αυτό το βαγόνι και διασταυρώνονται τα μονοπάτια μας.
Άλλες φορές πάλι νέοι επιβάτες έρχονται να ταξιδέψουν μαζί μου πέρνωντας τη θέση κάποιων που κατέβηκαν σε κάποιο σταθμό και χάθηκαν για πάντα...
Στάσεις πολλές.
Εικόνες περισσότερες
Αναμνήσεις κι εμπειρίες άπειρες με άλλες τόσες να περιμένουν.
Σε κάποια στάση αυτής της διαδρομής, αρκετούς μήνες πίσω στεκόσουν και'συ στην αποβάθρα αλλά δεν ανέβηκες και από τότε αυτό το βαγόνι όποια διαδρομή κι αν κάνει, πάντα γυρνάει στο σταθμό σου και σου φωνάζει ν'ανέβεις...
Spandau. έφτασα. 23:50
Να κατέβω ή να συνεχίσω...?
