.






Της παπαρούνας τον ανθό

να μη τόνε μυρίσεις

Γιατί σε μένα μάτια μου

μια μέρα θα γυρίσεις

Να μου γυρέψεις τη φωτιά

και του τρελού το χάδι









.

Δήμος Θεσσαλονίκης

όλοι έχουμε κάποιες αρχές και κάποια πιστεύω βάση των οποίων πορευόμαστε.
Έρχονται κάποιες στιγμές που πρέπει να παλέψουμε για να πετύχουμε όσα πιστεύουμε και σε αυτήν τη μάχη αρκετές φορές δεν είμαστε μόνοι. Κάποιες μάχες τις δίνεις με ανθρώπους με τους οποίους έχεις κοινά ιδανικά και στόχους. Έρχονται εκείνες οι μαγικές στιγμές που αν είσαι στη σωστή θέση γίνεσαι το μέσο και το όχημα που υλοποιεί στόχους και ιδανικά πολλών ανθρώπων που δεν ξέρουν πως να βοηθήσουν και η μαγεία αυτή σε πλυμμηρίζει μ'ένα παράξενο συναίσθημα ολοκλήρωσης...
Μέσα σ'αυτές τις προσπάθειες ανθρωπισμού συναντάς και κάποια ψυχικά παχύδερμα που από το βόλεμα έχουν ξεχάσει ότι γεννήθηκαν από ανθρώπους και χρωστάνε σε αυτούς. Βολεμένοι πίσω από ένα γραφείο θεωρούν τη μονιμότητα και τη θέση τους κεκτημένο, αδιαφορώντας για οτιδήποτε πέραν της πασιέντζας που παίζουν ολημερίς στον υπολογιστή...
Αγαπητά υποκείμενα στο γραφείο του δημάρχου Θεσσαλονίκης μην ανησυχείτε για το μέλλον σας. Πάντα θα υπάρχει ένας ατσαλάκωτος τον οποίο θα υπηρετείτε και οποίος θα σας ρίχνει μια φτυαριά άχυρο να μην πεθάνετε της πείνας...

.







Ψάχνω την πέτρα για να σπάσω τις βιτρίνες σου

..να βάλω φωτιά στους νόμους σου...











.

.







ο κόσμος δεν κερδίζεται με προσευχές






δανεισμένο από τους Ωχρά Σ.

Εαυτέ μου αποκλειστικέ

Εσωτερική Διαδρομή

Απελπίζομαι καθολικά
φώτα ανάβουνε και σβήνουν ξαφνικά
άσκοπα ξενύχτια με πολιορκούν
μουσικές θανάτου μέσα μου ξυπνούν

Εαυτέ μου αποκλειστικέ
το παρόν σου είναι κάτι σαν ποτέ
τα μπαράκια τα χωνεύουν οι καπνοί
έρωτες φευγάτοι πυροβολισμοί

Το ένστικτό μου δεν μου απαντά
όλα ορίζονται με πλάνα μαζικά
ό,τι αγαπώ εξαϋλώνεται
σλόγκαν διαφημιστικό και σώνεται

Αδιέξοδο νυχτερινό
σα βαλσάκι σ' ένα φιλμ εμπορικό
χίλιοι τοκογλύφοι με κυκλώνουνε
με δημοπρατούνε και μαλώνουνε

Απουσίες μου ανώνυμες
και φυγές μου τόσο ηλίθια νόμιμες
αν υπάρχει κάτι πρέπει να το βρω
μην τους δώσω την χαρά και τρελαθώ

Ξημερώνει με βεγγαλικά
όλα πήγαν από την αρχή στραβά
αϋπνίες τάχα είπα ερωτικές
κι από κάτω χόρευαν οι αναστολές

κάποιοι στίχοι που κρύβουν τις εσωτερικές διαδρομές αρκετών ανθρώπων τις τελευταίες μέρες μεταξύ αυτών και μένα με έναν αλλόκοτο αισιόδοξο τρόπο, παρόλη την αρνητικότητα των στίχων. Κρύβουν μια αυτοανακάλυψη που χρωστάμε όλοι στους εαυτούς μας...

Πάντα διαχρονικό..

Λόγια ενός φίλου...

.





Όσα λιγότερα χρειάζεσαι για να ζήσεις

τόσο πιο εύκολο είναι να τα έχεις όλα!


Το είπε χθες ένας πολύ καλός φίλος (Χ.Β.) σε συζήτηση φιλοσοφικού περιεχομένου...

Πόσο δίκιο έχει...

Μέχρι ποιου σημείου είσαι διατεθειμένος να φτάσεις καταστρατηγώντας βασικές σου αρχές και πιστεύω, προκειμένου να υλοποιήσεις άλλες σου αρχές και πιστεύω??

Κύκλοι

Τελικά όπως κι αν το δεις, τα πάντα γύρω μας σχηματίζουν κύκλους μέσα στους οποίους υπάρχουμε και πορευόμαστε.

Δημιουργούμε, σκεφτόμαστε, ερωτευομαστε και τελειώνουμε. Η ίδια μας η ύπαρξη είναι ο μεγάλος κύκλος του καθενός. Έρχεται η στιγμή εκείνη που όσο κι αν το προχωρήσουμε σε κάτι, θα συναντήσουμε μπροστά μας την αρχή... και θ'ανοίξουμε τότε έναν νέο κύκλο...και ξανά ..και ξανά

Κάποιοι κύκλοι είναι ιδιαίτερα φωτεινοί και μας διδάσκουν. Μας δίνουν τη δυνατότητα να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι όπως κι αν εκφράζεται αυτό.
Κάποιοι άλλοι μας βυθίζουν σε σκοτάδια, αποδεικνύοντας μια ιδιότυπη γεωμετρία που δεν αρκείται στο ίδιο επίπεδο. Μια γεωμετρία που χαρακτηρίζει εν αγνοία μας την πορεία μας μέσα στο χρόνο...

Όλοι αυτοί οι κύκλοι όμως έχουν ένα πανίσχυρο κοινό σημείο. Κινούνται γύρω από το ίδιο το κέντρο.Το ίδιο εκείνο μικρό αστεράκι του καθενός που δίνει στον καθένα μας δύναμη απαράμιλλη να κινήσουμε τον κόσμο.

Το τελευταίο διάστημα με απασχόλησαν πολύ οι παραπάνω σκέψεις όταν προσπάθησα να τοποθετήσω γεγονότα και συναισθήματα σ'ένα νοητό τραπέζι - που εκ φύσεως είναι επίπεδο - και δεν μπορούσα να τα ταιριάξω, παρόλη τη αλληλοσυνδεσιμότητά τους.

Δεν ξέρω...
μπορεί και όλα να είναι τεράγωνα, όπως η "λογική" πολλών...

Soon all the suns will rise

We make all of our suns the same
Every one will suffer the fire weve made
They all explode just the same
And theres no going back on the plans weve made

Peacekeeper take your time
Wait for the dark of night
Soon all the suns will rise
Peacekeeper dont tell why
Dont be afraid to fight
Love is the sweet surprise

Only creatures who are on their way
Ever poison their own well
But we still have time to hate
And theres still something we can sell

Peacekeeper take your time
Wait for the dark of night
Soon all the suns will rise
Peacekeeper dont tell why
Dont be afraid to fight
Love is the sweet surprise

When the night is cold and still
When you thought youd had your fill
Take all the time you will
This is not a test, its not a drill
Take no prisoners, only kill

You know all of our friends are gods
And they all tell us how to paint our face
But theres only one brush we need
Its the one that never leaves a trace


Για όλους τους σύγχρονους peacekeepers που αγωνίζονται για κάτι καλύτερο ενάντια σε κάθε μορφή εξαθλίωσης και υποταγής



.

Η πιο όμορφη θάλασσα...

Σχεδόν 58 χρόνια μετά, το Τουρκικό κράτος επιστρέφει αυτό που κάποιες φορές δεν έχει κανένα νόημα απ'όποια χώρα κι αν είναι κανείς. Ξαναδίνει την τουρκική υπηκοότητα στο σπουδαίο ποιητή της Ναζίμ Χικμέτ.

Αλήθεια ποιος μπορεί και έχει τη δύναμη να περιορίζει με "ταυτότητες" οποιουδήποτε κράτους το λόγο, τη σκέψη και την ποίηση...?

Η πιο όμορφη θάλασσα
είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει
Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα
Τις πιο όμορφες μέρες μας
δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα

Κι αυτό που θέλω να σου πω
το πιο όμορφο απ' όλα,
δε στο 'χω πει ακόμα

Ναζίμ Χικμέτ

.






Το ν'αγαπάς κάποια δεν είναι τίποτα...

το να σ'αγαπά κάποια είναι κάτι.

το ν'αγαπάς και ν'αγαπιέσαι είναι το παν!






δεν θυμάμαι που το άκουσα ή ποιος το είπε,
αλλά είναι σπουδαίο!

Υποκειμενικές ευαισθησίες...

Δεν ξέρω αν είναι δική μου εντύπωση ή συμβαίνει γενικότερα, αλλά το τελευταίο διάστημα έχω την εντύπωση ότι συμβαίνουν πράγματα που η σοβαρότητά τους έχει ασύλληπτες διαστάσεις και ξεφεύγει από τα μέχρι τώρα όρια που είχαμε συνηθίσει.
Ίσως και να φταίνε οι δικές μου ευαισθησίες που έγιναν πιο δυνατές με όσα ζούμε…

Εκνευρίζομαι με τον εαυτό μου που ξαναγυρνώ στα ίδια συμπεράσματα και στις ίδιες εικασίες για το πώς αντιμετωπίζεται η τρέχουσα κατάσταση που βιώνουμε από την πλειοψηφία του κόσμου και που συνεπαρμένοι από το «εορταστικό κλίμα» δεν δίνουν καμία απολύτως προσοχή σε όσα διαδραματίζονται. Οι οργανωμένες προσπάθειες κατάπνιξης κάθε φωνής αντίδρασης σε όλους ανεξαιρέτως τους τομείς βρίσκουν ολοένα και πιο δραστικές και βίαιες μορφές έκφρασης αγγίζοντας πλέον τις δολοφονικές ενέργειες. Τελευταίο παράδειγμα η μαφιόζικη επίθεση με βιτριόλι σε μια εργαζόμενη μετανάστρια από τη Βουλγαρία. Συνεχείς πιέσεις προς τους εργαζόμενους για περισσότερη εργασία με λιγότερες αποδοχές, εξαιρετικά βίαιες μέθοδοι καταστολής από το κράτος και μεθοδευμένη αποσιώπηση των γεγονότων από τα ΜΜΕ έγιναν πλέον καθεστώς και το μόνο που μας νοιάζει είναι που θα κάνουμε ρεβεγιόν και ποιο θα είναι το αποτέλεσμα του X-factor. Σε διεθνές επίπεδο βλέπουμε – ανίκανοι να αντιδράσουμε – τη σφαγή εκατοντάδων ανθρώπων από το στρατό του Ισραήλ χωρίς την παραμικρή φωνή αντίδρασης αυτών που μας εκπροσωπούν. Ντρέπομαι που λέγομαι Έλληνας και που επιτρέπω έμμεσα τα όσα γίνονται. Ντρέπομαι με άφησα να φτάσω εδώ που σήμερα είμαι και δεν έχω τη δύναμη να πω: όχι.

Το ρεύμα διαμαρτυρίας που δημιουργήθηκε με τη δολοφονία του 16χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου και αντικατόπτρισε τη συσσωρεμένη αγανάκτηση μεγάλης μερίδας κόσμου, πρέπει να γίνει η αφορμή για να μην επιτρέψουμε τη συνέχιση του εξευτελισμού μας ως πολίτες και ως άνθρωποι. Η φωνή μας έχει τρομερή δύναμη αν ακουστεί ως μία, ενωμένη. Και είναι αυτό ακριβώς που προσπαθούν να σβήσουν με κάθε τρόπο…