Με αφορμή ένα ρεπορτάζ που είδα σήμερα το πρωί στο mega που αφορούσε τους άστεγους, επανήλθαν στο μυαλό μου μνήμες από μια προσπάθεια στην οποία είχα συμμετάσχει ως εθελοντής πριν από 3 χρόνια εδώ στη Θεσσαλονίκη. Τότε λόγο των κάκών καιρικών συνθηκών και των πολύ χαμηλών θερμοκρασιών που επικρατούσαν είχαμε προσπαθήσει, μαζί με άλλους φορείς της πόλης, να βοηθήσουμε όσο διάστημα τουλάχιστον γινόταν, τους άστεγους της Θεσσαλονίκης. ΄Ηταν μια συγκροτημένη προσπάθεια τόσο των αρχών της πόλης όσο και διαφόρων φορέων που είχαν τη δυνατότητα να βοηθήσουν.
Θυμάμαι πολύ έντονα την πρώτη μέρα, αργά το απόγευμα, όταν έπρεπε να βγούμε στους δρόμους να τους εντοπίσουμε και απλά να τους ενημερώσουμε ότι λειτουργούσε ένα κέντρο φιλοξενίας που παρείχε φαγητό και στέγη. Το μεγάλο μας πρόβλημα ήταν ΠΟΥ να ψάξουμε και ΠΩΣ να τους προσεγγίσουμε. Δηλαδή, πως να διακρίνεις κάποιον αν είναι άστεγος. Η εξωτερική και μόνο εικόνα θα μπορούσε να είναι παγίδα και να προσβάλλουμε όποιον πιθανόν προσεγγίζαμε και να εκτιθόμασταν. Ιδιαίτερη εντύπωση επίσης μου είχε κάνει το γεγονός του κώδικα που έχουν αναπτύξει αυτοί οι άνθρωποι για να επιβιώσουν και να περνάνε όσο το δυνατόν απαρατήρητοι με απότερο σκοπό τη διαφύλαξη της αξιοπρέπειάς τους. Στην αρχή υπερβολικά αμυντικοί με μια ισχυρή δόση αμυντικής επιθετικότητας, όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται αυτό και αμέσως μετά ζεστοί άνθρωποι γεμάτοι διάθεση να δεχτούν αυτό που τους προσφέρεις. Αρκεί να τους το προσφέρεις σωστά.
Το μεγάλο σοκ, όμως μου ήρθε όταν αργά τη νύχτα (την πρώτη νύχτα της προσπάθειας) με -6 βαθμούς και βαρδάρη να φυσάει στην πόλη, έφτασε η στιγμή να γυρίσουμε σπίτια μας να ξεκουραστούμε και συνειδητοποίησα ότι κάποιοι άνθρωποι απλά δεν είχαν να πάνε σπίτι τους να κοιμηθούνε! έτσι απλά!
Πιστέυω ότι αν κάποιος δεν το ζήσει δεν μπορεί να αντιληφθεί το μέγεθος του τι σημαίνει άστεγος. Απλά να μην έχεις να γυρίσεις κάπου όταν τελειώσεις αυτό που κάνεις...
Η όλη ιστορία ήταν από τις συγκλονιστικότερες εμπειρίες που έχω ζήσει μέσα από την εθελοντική μου δράση στον τομέα της προσφοράς βοήθειας. Είναι τρομακτικό αν ακούσει κανείς τις ιστορίες αυτών των ανθρώπων και αντιληφθεί το πόσο κοντά είμαστε όλοι μας στην ανατροπή της ήσυχης, κατά τ'άλλα, καθημερινότητάς μας...
