Το ταξίδι της ζωής δεν είναι για να φθάσουμε στον τάφο με ασφάλεια σ' ένα καλοδιατηρημένο σώμα, αλλά κυρίως για να ξεγλιστρούμε προς όλες τις πλευρές, πλήρως εξαντλημένοι, φωνάζοντας «...ρε γαμώτο....τί βόλτα!».
το είδα γραμμένο και μου άρεσε...
...αλλά έλα όμως που όταν έρθει αυτή η ώρα - η οποία έρχεται νωρίς όταν επιλέγεις να ξεγλιστράς από τα συνηθισμένα - αρχίζεις τις χριστοπαναγίες. "Γιατί τώρα??", "γιατί αυτός, ήταν καλό παιδί", "είναι άδικο, τόσο νέος" και άλλες τέτοιες ουτοπικές, πολύ ανθρώπινες απορίες.
Προχθές χάθηκε ένας πολύ καλός φίλος. Σκοτώθηκε με τη μηχανή στο γαμήλιο ταξίδι του. Δυο μέρες τώρα δεν μπορώ να προσδιορίσω τα συναισθήματά μου σχετικά με βασικά πράγματα που νόμιζα ότι είχα καταλήξη στη ζωή μου. Ισχύουν τα λόγια που παρέθεσα στην αρχή, ή μήπως πρέπει να κάνουμε ότι είναι δυνατόν για να μην προκαλούμε πόνο στους γύρω μας, έχοντας όμως απωλέσει το μεγαλύτερο ποσοστό της ιδεολογίας μας? Κι αν ναι, πως ορίζεται η ιδεολογία και η φιλοσοφία της ζωής που θέλουμε να κάνουμε?
Είναι πολύ αντιφατικό να λέμε από τη μία ότι "εγώ ζω όπως θέλω" και από την άλλη να ισχυριζόμαστε ότι αγαπάμε κάποιους ανθρώπους. Συνάμα όμως και αυτή η αντίφαση είναι εξωφρανικά υποκειμενική. Λίγο πολύ όλοι μας έχουμε αποδεχθεί στα λόγια ότι αγαπάμε κάποιους ανθρώπους γύρω μας έτσι όπως είναι και όμως στις περισσότερες περιπτώσεις θέλουμε να άλλάξουν για να γίνουν έτσι όπως ΕΜΕΙΣ νομίζουμε ότι πρέπει να είναι...
όσο τα σκαλίζουμε αυτά τα θέματα, τόσο περισσότερα ερωτήματα θα προκύπτουν!
Καλό σου ταξίδι φίλε Νώντα
