...να φτύσω μέσα με θυμό που οι νέες εποχές
με κάνουνε να μοιάζω με κρετίνο.

κάπως έτσι νιώθω ρε παιδιά, με πολλά πράγματα που βλέπω γύρω μου...

Εκεί που κρύβονται κάποιες σκέψεις...

Σε ορυχεία σκοτεινά πετάω τα σκουπίδια
όσα μου έφερε η ζωή μα όσα και εγώ της πήγα
εκείνα που δε λέγονται δε λιώνουν σε καμίνι
που θα τα πάρει ο διάβολος να κάνει κομποσκοίνι

όπου "ορυχεία" βάλτε "Ψυχή"...

Κυριακάτικα βράδυα

Παράξενα που είναι τα Κυριακάτικα βράδια…
Αφήνουν μια γλυκιά πίκρα αποχωρισμού όταν μένεις μόνος, όταν ξαναφέρνεις στο μυαλό τις προηγούμενες ώρες ..τα λόγια που ειπώθηκαν και χαράχτηκαν …τη μυρωδιά της…
Βάζεις ένα τραγουδάκι του Θανάση, ανάβεις ένα τσιγάρο, πιάνεις την κιθάρα και γεμίζεις με πράγματα που δεν μπορείς να περιγράψεις…

"…τη λογική απαρνιέμαι…"

Οι ποιητές…
Ευτυχώς που έχουμε κι αυτούς και δίνουν μαγικές διαστάσεις σε λέξεις…
..σε φράσεις …σε εικόνες …στη ζωή.

Πως θα ήταν άραγε ο κόσμος μας αν δεν τους είχαμε..?
Αν δεν είχαμε τη δύναμη που πλάθουν σε όλα αυτά που λένε??


Από την άλλη πως θα ήταν ο κόσμος μας αν δεν ερωτευόμασταν?
Αν δεν σκίρτιζε η καρδιά για κάποιο προσωπάκι, για κάποιο άγγιγμα??

Κρίμα γι’αυτούς που δεν μπορούν να το γευτούν αληθινά, να πετάξουν,
που συμβιβάζονται για τα πάθη τους...

Πολλές ερωτήσεις έκανα πρωί πρωί…