tell me old man... what are you looking for there's no more happinesss around.......

Αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος

εδώ τα πέτρινα είδωλα
σηκώνονται, εδώ λαμβάνουν
την ικεσία ενός χεριού νεκρού ανθρώπου
κάτω απ' το σπίθισμα σβησμένου άστρου

είναι σαν αυτό
στου θανάτου το άλλο βασίλειο
ξυπνώντας μόνοι
την ώρα που είμαστε
τρέμοντας με τρυφερότητα
χείλη που θα φιλούσαν
κάνουν προσευχές σε τσακισμένες πέτρες

αόμματοι
αν δεν τα μάτια μας ξαναφανούν
όπως το αέναο άστρο
του πολύφυλλου ρόδου
στου θανάτου το λυκοφωτικό βασίλειο
η ελπίδα μόνο
των κενών ανθρώπων
των άδειων ανθρώπων

μεταξύ ιδέας
και πραγματικότητας
μεταξύ κίνησης
και δράσης
πέφτει η σκιά

μεταξύ αντίληψης
και δημιουργίας
πέφτει η σκιά

η ζωή είναι πολύ μακριά

μεταξύ πόθου
και σπασμού
μεταξύ δύναμης
και ύπαρξης
μεταξύ ουσίας
και πτώσης
πέφτει η σκιά
γιατί δικό σου είναι το βασίλειο

γιατί δική σου είναι η ζωή
γιατί η ζωή σου είναι δική σου
δική σου

αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος
όχι μ' ένα πάταγο αλλά μ' ένα λυγμό


Δεν ξέρω αν επιτρέπεται να "σπάμε" ένα ποίημα χρησιμοποιώντας αποσπασματικά κάποιες στροφές του, αλλά όταν η προσωπική ερμηνεία γεμίζει τη σκέψη και την καρδιά, θεωρώ ότι επιτυγχάνεται ο σκοπός ύπαρξης της ίδιας της ποίησης.
Το παραπάνω απόσπασμα είναι από το ποίημα "Κούφιοι Άνθρωποι" (The Hollow Men) του πιο αγαπημένου μου T.S. Eliot μελωποιημένο από τους Ωχρά Σπειροχαίτη

-Φίλε! …σόρυ, φίλε, μήπως έχεις ώρα?
-ναι …μισό
Είναι 23:65!

-Τι ώρα είπες??
-23:65!
-Δεν μπορεί, κάποιο λάθος γίνεται…
Δεν υπάρχει η ώρα που λες.

-Υπάρχει, απλά δεν το έχεις προσέξει ποτέ…

Σαν Φως

Το φως να παίρνει την ματιά ο χώρος τα όνειρά σου
και τα νερά του ποταμού να σε τραβάν μακριά
ότι κι αν ονειρεύτηκες να φεύγει από κοντά σου
να απλώνεις μα τα χέρια σου να πέφτουνε βαριά

Και τι δεν μου' χες ορκιστεί και τι δεν μου' χες τάξει
μα τώρα η απουσία μου σε κάνει και ξεχνάς
δέσε καλά τις μαγικές στιγμές μας με μετάξι
και φώτισε τον ουρανό σχήμα της μοναξιάς

χωρίς πνοή χωρίς ματιά μόνο με τα όνειρά μου
με τρόχισαν οι άνεμοι που πάντα κυνηγώ
αυτοί που με ορίζουνε αυτοί που με πετάνε
αυτοί που με τινάζουνε στον τοίχο στο κενό

κορμί που σχίζεται στα δυο στα βράχια του αοράτου
μνήμες θολές και μια γλυκιά λήθη της λησμονιάς
στης μοναξιάς τον κόκκινο από αίμα πίδακα του
που ξεπετάγεται σαν φως που φέγγει της στεριάς

το μαγικό στου φεγγαριού ονειροπόλειμά σου
το' χεις ξεχάσει κι είν' αργά καιρός να κοιμηθείς
με κάποιον που δεν τον χωρά η μαγική αγκαλιά σου
τις ώρες που περάσαμε μαζί θα μοιραστείς

... ...


υπόγεια ρεύματα

And the Lord said ...go to the devil!

Sinnerman where you gunna run to
Where you gunna run to
All on that day

Well I run to the rock
Please hide me I run to the rock
Please hide me rock
All on that day

Well the rock cried out
I cant hide you the rock cried out
I aint gunna hide you god
All on that day

I said rock whats a matter with you rock
Dont you see I need you rock
Dont let down
All on that day

So I run to the river it was boilin
I run to the sea it was boilin
All on that day

So I run to the lord
Please help me lord
Dont you see me prayin
Dont you see me down here prayin

But the lord said
Go to the devil

All on that day…


Nina Simone


για εκείνες τις στιγμές της ζωής μας που...

Ανεξήγητες οικειότητες

Σας έχει τύχει ένα – δυο μέρη με τα οποία δεν έχετε καμία σχέση να σας είναι τόσο οικεία? Μέρη μακριά από το σπίτι μας και όμως τόσο «κοντινά»
Να νιώθεις ότι έχεις ένα αλλιώτικο δέσιμο με τον τόπο και όποτε βρίσκεσαι εκεί να νιώθεις κυριολεκτικά σα στο σπίτι σου. Μέρη που γυρνάς κάθε φορά όποτε είσαι χάλια, όποτε είσαι χαρούμενος και που θες να πας τον άνθρωπο που αγαπάς να του τα δείξεις… Καταλαβαίνεις ότι κάτι σε δένει με αυτόν τον τόπο χωρίς να μπορείς να βρεις την εξήγηση.
Είναι από τις ανεξήγητες πτυχές μας ως υπάρξεις, που προσδίδουν μια μυστηριώδη αλλά συνάμα και όμορφη απόχρωση σε ότι είμαστε και αισθανόμαστε.