.




"με μικρές ή μεγάλες ουτοπίες

πηγαίνει ο κόσμος μπροστά"


το άκουσα χθες και με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο.

Οι βιτρίνες στη ζωή μας

Έχεις σκεφτεί σε πόσες πτυχές της ζωής μας δίνουμε περισσότερη έμφαση σε αυτό που φαίνεται, παρά σε αυτό που είναι κάτι? Παντού. Λένε ότι όταν γνωρίζουμε κάποιον, υποσυνείδητα σχηματίζουμε γνώμη για αυτόν μέσα στα 3 πρώτα δευτερόλεπτα. Αυτό είναι πολύ άδικο, αλλά δυστυχώς συμβαίνει στην πλειοψηφία των διαπροσωπικών σχέσεων. Ειδικότερα εκεί που, όπως λέει και η λαϊκή σοφία « όπου ακούς πολλά κεράσια…». Γεμίσαμε από φίλους, κολλητούς, ανθρώπους που αγαπάμε πολύ, ανθρώπους που κάνουν τα πάντα για μας και άλλα παρόμοια. Με τη διαφορά όμως ότι όλα αυτά είναι στα λόγια, άντε, άντε το πολύ και στο facebook. Στην πράξη εξαϋλώνονται όλα με μιας στις πρώτες δυσκολίες και μένουν τελικά δίπλα σου ένας, δυό το πολύ άνθρωποι.
Έχω σιχαθεί να ακούω μπούρδες περί έρωτα, φιλικής αγάπης, εκτίμησης, σεβασμού και ότι πρέπει να συνοδεύει τις πραγματικές ανθρώπινες σχέσεις. Με όσα παραθέτω εδώ δεν εννοώ φυσικά μόνο τις διαπροσωπικές σχέσεις στις οποίες εγώ εμπλέκομαι, αλλά και όσες έχω την ευχέρεια να παρατηρώ γύρω μου. Οι μικρές κινήσεις είναι αυτές που κάνουν τη διαφορά μεταξύ ανθρώπων που νοιάζονται και αγαπιούνται με οποιαδήποτε μορφή. Τι να το κάνω εγώ αν ακούω ότι μ’αγαπάς ρε?? Δείξτο γαμώ την ψυχή σου!! Τι φοβάσαι??

Σε παράλληλη τροχιά με τα παραπάνω υπάρχει το φαινόμενο των «πετυχημένων».
Πλέουμε καθημερινά σε μια θάλασσα δημιουργίας εντύπωσης και ίματζ! «Πετυχημένοι» άνεργοι – στελέχη πολυεθνικών (δουλεμπορικών) εταιριών που ήρθαν από τα χωριά τους και θάμπωσαν στην κυρίλα του κάθε social, φυτοζωούν για καμιά 700€ (α!ναι! συν bonus…) και αυτοπροβάλλονται με ύφος διευθυντή. Οι περισσότεροι με το ζόρι μαζεύουν τα ψιλά για το fredo τους, ενώ η υποψήφια μεγαλοκοπέλα εντυπωσιάζεται από το κύρος του… Πρόσφατα σε μια συζήτηση με μια φίλη, μου είπε για μια γνωριμία της σε μουράτο μαγαζί της πόλης (όπου θα βρει τον πετυχημένο της κι αυτή..) με τον οποίο είχε εντυπωσιαστεί. Ωραίο παιδί, στυλάκι κλπ. Και όταν πήγε σπίτι του (με συνοπτικές διαδικασίες) έπεσε απ’τα σύνεφα!! Απορώ αλήθεια το γιατί??? Αφού φαινόταν κελεπούρι, άσχετα αν νόμιζε ότι ο T. Eliot ήταν r'nb dj...!!Γραφικότητες, έτσι κι αλλιώς.

Έτσι καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι δεν πρέπει να είμαστε, αλλά να φαινόμαστε.
Όλα τα’αλλα δεν έχουν σημασία στις περισσότερες περιπτώσεις.

Ας προσέχουμε τους ανθρώπους που αγαπάμε και εκτιμάμε πραγματικά και ας τους το δείχνουμε. Δε χρειάζεται να το λέμε. Απλά να το δείχνουμε…

Τώρα που διάβασες τα κομπλεξικά μου, πρόσεχε μην ακουμπήσεις τη βιτρίνα μου κι αφήσεις καμιά δαχτυλιά. Θα πρέπει να τη σκουπίσω και δεν έχω πληρωθεί ακόμα…

Άντε και φιλιά!

Εναέρια καλάθια

Ποιός είπε ότι στις σύγχρονες πόλεις με τις οικοδομές έχει χαθεί η επικοινωνία....???

Τα ταξίδια που δεν κάναμε

Κάποιο βράδυ σ’ένα τραπέζι που καθόμασταν μ’έναν καλό φίλο, συζητούσαμε για τα ταξίδια απο τα οποία και οι δύο μόλις είχαμε επιστρέψει. Ο ένας λατινική Αμερική, ο άλλος Ινδονησία. Και οι δύο υπό συνθήκες μη πεπατημένες, πρακτορείων κλπ. Όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, τα λόγια είναι φτωχά για την περιγραφή και είχαμε επιστρατεύσει ένα μολύβι και το χάρτινο τραπεζομάντηλο, όπου πάνω του είχαμε ζωγραφίσει σχεδόν όλη τη γη, ο καθένας για το δικό του κομμάτι του ταξιδιού. Ο ταβερνιάρης πήγαινε κι ερχόταν και κάθε τόσο έριχνε μια ματιά κλεφτή σε μας και το τραπέζι μας. Κάποια στιγμή μαλλον δεν άντεξε και με μια αγανακτισμένη διάθεση ρίχνει την ερώτηση: τι στο διάολο συζητάτε κι έχετε ζωγραφίσει όλη τη γη στο τραπέζι???
Γελάσαμε πολύ εξηγώντας του, αλλά αυτό που μου’χει μείνει είναι αυτό που είπε εκείνο το βράδυ ο φίλος. «Γεννηθήκαμε πάνω σε μια μεγάλη μπάλα. Γιατί να μη δούμε τι έχει σε όσα περισσότερα μέρη γίνεται??»

Πολλά βράδυα κάθομαι και ονειρεύομαι ταξίδια σε διάφορα μέρη που για κάποιο λόγο μου κίνησαν το ενδιαφέρον. Σίγουρα όχι τα γνωστά αξιοθέατα που γεμίζουν τους διάφορους ταξιδιωτικούς οδηγούς, αλλά λόγοι που είναι συνδυασμένοι με ανθρώπους και την ιστορία τους. Ιστορίες που κάπου ακούσαμε για ασυνήθιστα πράγματα...

Είναι μαγική η αίσθηση του ταξιδιού έτσι όπως το φαντάζεσαι εσύ και το πλάθεις μέσα στη σκέψη σου πάντα με ένα αγαπημένο πρόσωπο να μοιράζεσαι τα πιο απλά, μα συνάμα και τα πιο όμορφα πράγματα. Έτσι κι αλλιώς η ίδια η ζωή είναι ένα μεγάλο ταξίδι που δεν έχει προκαθορισμένο πρόγραμμα. Δεν έχει κλεισμένο ξενοδοχείο 5 αστέρων με ημιδιατροφή ακόμα και στα καλύτερα πραγματικά παραμύθια. Τη διαδρομή την καθορίζουμε μόνοι μας. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει άνθρωπος πάνω σ’αυτόν τον πλανήτη που να μην ονειρεύεται να ταξιδεύσει. Είτε με τον έναν, είτε με τον άλλο τρόπο.
Αλάνθαστη συνταγή διαφυγής όταν σφίγγουν οι καταστάσεις.

Θα ήθελα να μπορούσα κάποια στιγμή να κάνω κάποια από αυτά τα ταξίδια που έχω σχεδιάσει, έτσι όπως τα έχω σχεδιάσει.

Περπατησά πάρα πολύ
Και τα φτερά μου τα’χω χάσει

Μα εσύ που δεν πατάς στη γη
Καν’τη ψυχή μου να πετάξει

Μ’ενα αερόστατο να πάμε στο φεγγάρι
Ένα αεράκι να μας πάρει

Φωτιά κι αέρας
Να κάνουμε δική μας
Τη μικρή ζωή μας

Οι ΜΠΛΕ διασκευάζουν Ρίτσο

Μια ιδιαίτερη διασκευή ενός ποιήματος του Γιάννη Ρίτσου που αγαπήθηκε απ'όλους με τη μουσική του Μ. Θεοδωράκη. Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου αυτοί οι στίχοι να γνωρίσουν και πιο σύγχρονες μορφές μουσικής έκφρασης εξαιρετικά πετυχημένες κατά τη γνώμη μου.

Ακούστηκαν πολλά για την εν λόγο εκτέλεση. Σχόλια βασισμένα στη γνωστή τακτική του "αμφισβητώ, άρα έχω άποψη" που χρησιμοποιούν αρκετοί προκειμένου να ανεβάσουν το ειδικό τους βάρος. Δεν νομίζω ότι μπορεί να συγκριθεί η σύγχρονη αυτή εκτέλεση με τη μέχρι σήμερα πασίγνωστη και μαγική εκτέλεση του Θεοδωράκη για πολλούς λόγους. Η ποίηση δεν μπορεί να περιοριστεί και να εγκλωβιστεί. Η κοινωνία και οι καταστάσεις μεταβάλλονται και εξελίσσονται διαρκώς. Διαχρονικές παρακαταθήκες που κληρονομήσαμε από τους πατεράδες μας - ηθικούς και πνευματικούς - πρέπει να διαμορφώνουμε τις συνθήκες, έτσι ώστε να τις κουβαλάμε πάντα μαζί μας. Είναι υποχρέωσή μας.

Ας κρατήσουμε τις όποιες κριτικές μας για περιπτώσεις όπου ανάλογοι θησαυροί χρησιμοποιήθηκαν για εμπορική (με την κακή έννοια της όρου) εκμετάλλευση σε τηλεομπερντέδες τύπου fame story...

Πρέπει να ακούγονται και λόγια που να μας κάνουν ν'ανατριχιάζουμε πότε - πότε..

Όφείλουμε ένα ευχαριστώ στους ΜΠΛΕ...