Δημοκρατική Ολιγαρχία ή ...ολιγαρχία της Δημοκρατίας?

Παιχνίδι με τις λέξεις ο τίτλος ή απλή πραγματικότητα? επανέρχομαι - εν μέρη -και στο σύτημα με το οποίο εκλέγουμε τις κυβερνήσεις μας γιατί έχει κι αυτό σημασία. Στις τελευταίες (δημοκρατικές) εκλογές πέρασε σχεδόν απαρατήρητο το γεγονός ότι είχαμε 25% αποχή του εκλογικού σώματος. Αυτό αν αναχθεί στο ποσοστό που χρειάστηκε το πρώτο κόμμα για να κάνει "αυτοδύναμη" κυβέρνηση σημαίνει ότι στο 100% του σώματος αυτό που αποφασίζει για το ποιος θα μας στίψει για τα επόμενα 4 χρόνια είναι το 31,5%.Δηλαδή?: η ολιγαρχεία!!!
Τώρα, για να μπούμε στην ουσία και να αφήσουμε τις εκλογικές αναλύσεις. Με εξαγριώνει το γεγονός ότι σε 35 χρόνια από τώρα (ανήκω στην περίφημη γενιά των 35ηδων) δεν ξέρω αν θα πάρω σύνταξη. Και όχι μόνο αυτό, αλλά η παιδεία πάει από το κακό στο χειρότερο (και προς αποκλειστική ιδιωτικοποίηση), η υγεία το ίδιο (και μόνο για τους έχοντες), τα εθνικά μα ς θέματα βγήκαν σαν τα αγγουράκια στον πάγκο της λαϊκης και πολλά άλλα. Για όλα αυτά αποφασίζει το 31,5%!!! Ας μου πει τώρα κάποιος πια η διαφορά από τη χούντα? Α! ξέχασα, αυτοί κυνηγούσαν τους κομμουνιστές. Αυτοί τώρα τι κυνηγάνε? τα κοιμισμένα κορόϊδα!!
Αν δεν βγούμε στο δρόμο, δεν βλέπω φως. Μια ζωή θα κυνηγάμε να πληρώσουμε τις δόσεις του επίγειου παραδείσου που με τόση υποκρισία χτίσαμε γύρο μας. Ας συνεχίσουν τα ξενυχτάδικα να είναι γεμάτα "πετυχημένους" Έλληνες που πληρώνουν το τραπέζι με το ταμείο ανεργείας... Ας συνεχίσουμε να προσκυνάμε για τα 700€... Ας συνεχίσουμε να ξεφτυλιζόμαστε οικογενειακώς για μια θέση στο δημόσιο.
Δύσκολο πράμα το βόλεμα. Όχι να το αποκτήσεις, αλλά να το χάσεις.
Πιστέυω ότι ξεκίνησε η ανατροπή αυτης της αρρωστημένης νοοτροπίας της μεταπολίτευσης. Βλέπω όλο και πιο συχνά σπουδαία σκεπτόμενους ανθρώπους. Που θα πάει, κάτι θα γίνει αδέρφια.

Καινούργιος στην "πιάτσα"

γειά χαρά,

πρώτη μου φορά στο χώρο ...και ελπίζω να μην πονάει όπως λένε η "πρώτη φορά".
Διάλλειμα από τη δουλειά για να φτιάξω το ιστολόγιο μου που από καιρό σκεφτόμουνα να κάνω. Αντε να δούμε...
Είδα ότι εδώ και 2 μέρες όλοι θυμήθηκαν το Στάυρο Λάλα. Όλοι οι "μεγαλοδημοσιογράφοι" που θάθελα να μου πουνε που σπουδάσανε να πάω και'γω ...για να γίνω ειδικός σε όλα! Δάκρυσα όταν άκουγα το Σταύρο (ας μου επιτρέψει τον ενικό, μιας και δεν γνωριζόμαστε) να μιλά και να λέει για την περιπέτεια των 14 χρόνων. Για ποιον άραγε? Η απάντησή του σε μια παρεμφερή ερώτηση του δημοσιογράφου ήταν ξεκάθαρη και ανατριχιαστική:για την πατρίδα!
Αλήθεια, ρε παιδιά, τι μετράει πια?η τσέπη μας? το βόλεμά μας?οι αρχές μας?οι αξίες?Ερωτήσεις που για τον καθένα από τους κατοίκους αυτής της χώρας έχουν διαφερετική απάντηση.
Του εύχομαι ολόψυχα να ξαναβρεί το δρόμο του και να σταθεί δυνατά όρθιος, γιατί τέτοιους ανθρώπους τους χρειαζόμαστε!